ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Υπάρχει ένας σε πολύ νευραλγική θεση αυτό τον καιρό που τριγυρίζει με μια πανάκριβη τζιπάρα,που έχει πολιτική θέση με παρελθόν με …με…
“Μητσοτάκης και ξερό ψωμί” είναι η ταυτότητά του με όλα τα εξωτερικά και εσωτερικά,επίσημα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Ιδανικός πολιτικός για έρευνα και ρεπορτάζ.Και μάλιστα πολύ εύκολο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ…Πολύ-πολύ εύκολο…Και πλούσιο,πολύ πλούσιο για κριτική…
Αμ δε…
Φαίνεται ότι στο στόχαστρο μπήκε ο Σωτηρης Τσιόδρας , για τον οποίο χθες μόλις οι “Τάϊμς της Νέας Υόρκης”, μετά την γαλλική “Φιγκαρό” ,τους Τάϊμς του Λονδίνου”,την ρωσική “Κομερσάντ” έγραψαν:
«Είναι ειλικρινής, και έχει πρωταγωνιστήσει ώστε η χώρα να λάβει εγκαίρως μερικά από τα πιο περιοριστικά μέτρα στην Ευρώπη, τα οποία φαίνεται ότι είναι αποτελεσματικά καθώς η Ελλάδα έχει μόλις 68 θανάτους από την έναρξη της επιδημίας. Αντιθέτως, το Βέλγιο, το οποίο έχει παρόμοιο πληθυσμό, καταγράφει 1.283 θανάτους.
Ο καθηγητής Τσιόδρας συνδυάζει βασικά χαρακτηριστικά που τον κάνουν αποδεκτό στον κόσμο που έχει άγχος…Είναι ταπεινός,μετριοπαθής,συμπονετικός,αλλά αναμφισβήτητα είναι κορυφαίος ειδικός…”
Ορισμένοι θα περίμεναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο κορυφής δεν θα “χάριζε” τον επιστήμονα αυτό στην πολιτική αγκαλιά του Κυριάκου Μητσοτάκη,παρότι εκείνος τον επέλεξε.
Θα περίμενε να τον αγκαλιάσει,αν μη τι άλλο ,διότι το 30% όσων τον έκαναν κυβέρνηση το 2015 δεν είχαν καμία σχέση με την Αριστερά και μάλιστα την κομμουνιστική αριστερά.
Είναι σε αυτούς που προσυπογράφουν(ακόμα και αγράμματοι…) τους διεθνείς ύμνους για τον Ελληνα ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ σε αυτούς τους πολύ-πολύ χαλεπούς καιρούς.
Αυτό το θεώρησαν και ως αυτονόητη επιλογή μετά την πολύ προσεγμένη και μετριοπαθή εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή,απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.Εκεί ο κ.Τσίπρας όχι μόνο δεν είπε το παραμικρό εναντίον του καθηγητή Τσιόδρα,αλλά κάλεσε τον ελληνικό λαό να πειθαρχήσει στις επιστημονικές συστάσεις,δηλαδή ,ουσιαστικά,στον κ.Τσιόδρα,με τον οποίο συμφωνούν άλλωστε στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι κορυφαίοι επιστήμονες που εντός( π.χ.Σύψας,Γαργαλιάνος) και εκτός Ελλάδας μιλούν δημόσια.
Εκπληξη όμως.
Η “Αυγή” με άρθρο ενός εκ των κορυφαίων και διάσημων στην Ελλάδα δημοσιογράφων,του Θανάση Καρτερού, κάνει θεαματική επίθεση στον καθηγητή Τσιόδρα.
Του γράφει τα εξής υπό τον τίτλο
“Οταν έκλαψε ο Τσιόδρας…”
“Το είπε ο Τσιόδρας. Ακούσατε χθες, σήμερα, προχθές, τον Τσιόδρα. Αλλοι τρεις νεκροί, το ανακοίνωσε ο Τσιόδρας. Ευτυχώς που υπάρχει ο Τσιόδρας. Κι εμείς ένα Τσιόδρα θα είχαμε σε αυτή τη θέση -αυτό από ευγενείς συριζαίους. Και η σκηνή των σκηνών, που συγκίνησε περισσότερο κι από θρήνους συγγενών. Ο Τσιόδρας να κλαίει βουβά επί του βήματος. Έσπασε ο Τσιόδρας, λύγισε ο Τσιόδρας, δάκρυσε ο Τσιόδρας, έκλαψε ο Τσιόδρας. Τίτλοι και παράθυρα, υπότιτλοι και φεγγίτες, ηχητικά και διαδικτυακά, με τον Τσιόδρα ασχολούνται. Όπου και να ΜΗΝ πας, Τσιόδρα ακούς και βλέπεις. Πανδημία δίχως Τσιόδρα, σκορδαλιά χωρίς τα σκόρδα.
Υπάρχει βέβαια και ο Τσιόδρας ψάλλων. Αλλά όσοι ασχολήθηκαν μ’ αυτό, και τόλμησαν να του κάνουν κάποια προσεκτική έως και αβρή κριτική, κατηγορήθηκαν ότι δεν σέβονται τον επιστήμονα και χριστιανό. Αλλά ο ίδιος σέβεται τον εαυτό του, όταν κάνει αυτά που μας συμβουλεύει να μην κάνουμε εμείς; Όταν επιτίθεται σε δημοσιογράφο ότι σπέρνει τον φόβο, επειδή τον ρωτάει τι γίνεται με τους εν οίκω κλεισμένους και επί ξύλου κρεμασμένους. Όταν δηλώνει ότι αν δεν έκαναν -ο Μητσοτάκης, δηλαδή, άντε και ο ίδιος- όσα έκαναν, ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ 2.265 νεκρούς. Υποθετικούς, για χρήση τρομοκρατικής προπαγάνδας, αλλά όλα κι όλα. Μετρημένους φέρετρο φέρετρο.
Προπαγάνδα ο Τσιόδρας; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Τι κάνει όμως αν όχι αυτό; Μετράει νεκρούς και κρούσματα, παρέχει στους φοβισμένους το γλυκύ έαρ των πατρικών συμβουλών του και συνεχώς αφήνει να διαπερνάει κάθε του λέξη μια υπόρρητη και άρρητη ανακούφιση. Καλά είμαστε. Και είμαστε καλά, επειδή τα κάναμε και τα κάνουμε σωστά. Μήπως τον ακούσατε ποτέ να λέει έστω μια λέξη για τα μηνύματα αγωνίας των ανθρώπων της πρώτης γραμμής, που παλεύουν χωρίς τα απαραίτητα; Να σημειώνει κάποιο λάθος, κάποια αβλεψία, κάποιου είδους ευθύνη; Να ασκεί μια επιστημονική κριτική ουσίας, που ακουμπάει στην πραγματικότητα και όχι στις προδιαγραφές του Μητσοτάκη;
Από την άλλη όμως, τι περιμέναμε; Δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα, ούτε βέβαια -ύπαγε οπίσω μου- πρόσφυγες, Ρομά, φυλακισμένους και απόκληρους. Την κυβέρνηση της Δεξιάς εκπροσωπεί. Τον Μητσοτάκη εκπροσωπεί. Αυτός τον τοποθέτησε εκεί. Αυτός τον λιβανίζει ως τεχνοκράτη μεγάλου βεληνεκούς. Εκπρόσωπος επί της πανδημίας είναι, αλλά δικός τους εκπρόσωπος . Και ως εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης, και ενός πρωθυπουργού, υποστηρίζει τους εκπροσωπούμενους. Είναι θέμα δεοντολογίας, Πολιτικής, όχι επιστημονικής, αλλά πάντως δεοντολογίας.
Εκείνο που δεν είναι καθόλου δεοντολογικό, ούτε έντιμο, είναι να κρύβονται όλοι τους, με πρώτο τον Μητσοτάκη, πίσω από τον δήθεν ουδέτερο τεχνοκράτη. Δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραΐζει. Και το κάνει μια χαρά».
Τον Θ.Καρτερό επικρίνει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ γράφει ότι αναφερόμενος στους ευγενείς του ΣΥΡΙΖΑ εννοεί και αδειάζει τον πρώην Υπουργό Υγείας κ.Ξανθό.
Ο κ.Καρτερός κάθε άλλο παρά όποιος-όποιος είναι.
Ιδού πως τον περιέγραψε στο “DOCUMENTO” του Κώστα Βαξεβάνη,ο Ζήσης Καραβάς:
Ο ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΚΑΡΤΕΡΟΣ.
“Με τον κατ’ εξοχήν ενωτικό και μαχητικό αγωνιστή της Αριστεράς Θανάση Καρτερό, με συνδέει από κείνα τα χρόνια (1983-1991) της συμπόρευσής μας στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» μια συντροφική φιλία και αλληλοεκτίμηση, μολονότι σπανίως τα λέμε εκτός από ανταλλαγή μηνυμάτων σε γιορτές και κάποιες συναντήσεις σε διαδηλώσεις ή εκλογές ΕΣΗΕΑ/ΕΔΟΕΑΠ.
Επειδή, εσχάτως, με την τοποθέτησή του ως προϊστάμενου του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού,(Σ.Σ. αναφέρεται στην πρωθυπουργία Τσίπρα) ακούγονται και γράφονται διάφορα (ανιστόρητα ή και εμπαθή), θα καταθέσω κάποιες μαρτυρίες _ κυρίως για δημοσιογραφικά έργα και ημέρες του Θ. Καρτερού _ δίχως την παραμικρή πρόθεση ή διάθεση κατασκευής ενός «αγιογραφικού πορτρέτου»…
Από τις καλύτερες (δημοσιογραφικά) περιόδους του μεταπολιτευτικού «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» (σσ. γιατί λαμπρές σελίδες είχε γράψει η ιστορική εφημερίδα και με Διευθυντή/αρθρογράφο τον Κώστα Καραγιώργη από τον Νοέμβριο του 1944 ως τον Νοέμβριο του 1947, οπότε έκλεισε με τα έκτακτα μέτρα και έχοντας κυκλοφορία πάνω από 100.000 φύλλα), ήταν εκείνη από τα μέσα ως και τα τέλη περίπου της δεκαετίας του 1980. Διευθυντής της εφημερίδας ήταν, από το 1974, μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, το τότε μέλος του ΠΓ (αργότερα και Γραμματέας) της ΚΕ του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος.
Αρχισυντάκτης (και μετέπειτα Διευθυντής/από τον Ιούλιο 1989 μέχρι τον Φλεβάρη 1991) ήταν τότε ο Θανάσης Καρτερός, ο οποίος ουσιαστικά «έτρεχε» την εφημερίδα. Ενας δημοκρατικής νοοτροπίας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, με ευρύτητα σκέψης, πολιτική αντίληψη, δυνατότητα σύνθεσης και δημοσιογραφική ευρηματικότα ο ίδιος, αλλά και δεκτικός σε ιδέες και προτάσεις των άλλων.
Ενδεικτικά παραδείγματα, με σημείο καμπής την κάλυψη της πορείας προς τις βουλευτικές εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985: Βρισκόμαστε στα μέσα Μαΐου του 1985 (συγκεκριμένα ήταν Πέμπτη 16 Μάη), και μόλις έχει τελειώσει μια όντως εντυπωσιακά μεγάλη _ σε όγκο και παλμό _ προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στον Πειραιά, που θα ήταν φυσικά το πρώτο θέμα για τον «Ρ» της επομένης. Το επιτελείο της εφημερίδας σπαζοκεφάλιαζε να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να ‘σου «από μηχανής θεός» ο Δημήτρης Χρήστου (Συντάκτης Υλης της 1ης σελίδας) καταθέτει γραπτώς τον τίτλο: «Πρόσω ολοταχώς» (με συνοδευτικούς υπέρτιτλο – υπότιτλο για τη μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στον Πειραιά, κλπ). Πρόδηλος ο συνειρμός με το μεγάλο λιμάνι, τη «ναυτική πρωτεύουσα» της χώρας! «Μέσα αβλεπεί» ο Καρτερός (άλλωστε προτού ανεβεί στον «Ρ» ήταν Γραμματέας της Οργάνωσης Πειραιά του Κόμματος), αλλά έπρεπε να εγκρίνει και ο Διευθυντής Γρ. Φαράκος. Πείστηκε, λοιπόν, από τον Καρτερό, έδωσε κι εκείνος το «ΟΚ» και ο κύβος ερρίφθη: «Πρόσω ολοταχώς»!
Και την επομένη (Παρασκευή 17 Μάη 1985), με τον «Ρ» τυπωμένο πλέον να έχει φτάσει στα περίπτερα (και στα γραφεία της ΚΕ στον Περισσό), πρωί πρωί χτύπησαν τα τέλια στο τηλέφωνο του Αρχισυντάκτη… Τι τέλια όμως; Χαρμόσυνα, επαινετικά! Πρώτοι εξέφρασαν τα συγχαρητήριά τους τα μέλη του ΠΓ Νίκος Καλούδης και Αντώνης Αμπατιέλος (ναυτεργάτες στα νιάτα τους γαρ), λέγοντας «μπράβο, αυτός είναι τίτλος για τη συγκέντρωσή μας στον Πειραιά, να βάζουμε κάτι ανάλογο και για τις συγκεντρώσεις του Κόμματος στις άλλες μεγάλες πόλεις», ενώ την ευαρέσκειά του εκδήλωσε και ο Γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης.
Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, παραβιάστηκε ένα άλλο άβατο του «Ρ» με καθοριστική συμβολή (και) του Καρτερού. Συγκεκριμένα, ο Δ. Χρήστου εισηγήθηκε την κατάργηση του περίφημου «σ.» (=σύντροφος) που έμπαινε μπροστά στο όνομα των στελεχών του ΚΚΕ, με το επιχείρημα ότι «για τον κάθε μπάρμπα Μήτσο και την κάθε κυρά Κατίνα που βλέπει κρεμασμένο τον “Ριζοσπάστη” στο περίπτερο, ο Χ. Φλωράκης, ο Γρ. Φαράκος και τα άλλα ηγετικά στελέχη του Κόμματος δεν είναι “σ.” . Εντάξει, δεν λέω να βάζουμε το “κ.” (=κύριος), αλλά ας κόψουμε αυτό το “σ.”, τουλάχιστον από τους τίτλους της εφημερίδας, αν και εγώ θεωρώ ότι πρέπει να μη γράφεται ούτε μέσα στα κείμενα»! Και, ω του θαύματος, η πρόταση, όσον αφορά τους τίτλους τουλάχιστον, υποστηρίχθηκε ένθερμα από τον Καρτερό (ο πρώτος που είπε το «εγκρίνω και επαυξάνω»), για να υιοθετηθεί τελικά προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη του Φαράκου, του Φλωράκη και του ΠΓ. Κάτι που μπορεί κάποιοι να το θεωρήσουν επουσιώδες, αλλά είχε τη δική του _ συμβολική έστω _ αξία για το γενναίο άνοιγμα στον κόσμο που επιχειρούσε το τότε ΚΚΕ.
Εκείνα τα χρόνια είχε «γράψει» στα ενδότερα του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και η ατάκα του Καρτερού προς τον αρχισυντάκτη του Αθλητικού Τμήματος Ζ. Κ., στον οποίον ο Θ. Κ., μεταξύ σοβαρού και αστείου _ μάλλον προς το σοβαρό _ έλεγε ότι έχει φτιάξει το «θερμοκήπιο», μιλώντας φυσικά για το εν λόγω τμήμα. Κι αυτό όχι μόνο γιατί ο Ζ. Κ. είχε ζητήσει να μπει πόρτα με κλειδαριά στο δωματιάκι του Αθλητικού, ώστε να μην ενοχλούν διάφοροι αργόσχολοι που πήγαιναν εκεί για να σχολιάζουν βλέποντας ματς στην TV… Η βασική αιχμή του Θ. Κ. είχε να κάνει με την αποστασιοποίηση των μελών του Αθλητικού από τα αμιγώς κομματικά δρώμενα και την επικέντρωση-αφοσίωση στη δημοσιογραφική δουλειά!
Παρά ταύτα, ο Θ. Κ. δεν στοχοποιούσε ελαφρά τη καρδία και τελεσίδικα συντρόφους για τυχόν «οργανωτικές παρασπονδίες», πόσω μάλλον για τις (όποιες) διαφορετικές απόψεις τους. Απεναντίας, συχνά αποτελούσε ασπίδα στα βέλη που δεχόντουσαν κάποια στελέχη του «Ρ» (ως αιρετικοί κομματικά και δημοσιογραφικά) από διάφορους πούρους επαναστάτες που το έπαιζαν αυτόκλητοι θεματοφύλακες της κομμουνιστικής ορθοδοξίας και του αλάθητου της «καθοδηγητικής γραμμής», ου μην αλλά και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας!.. Αλλωστε, σε αντίθεση μ’ όλους αυτούς, ο Θ. Κ. απέφευγε να εκστομίζει εκείνο το αλήστου μνήμης «γιατί έτσι λέει το Κόμμα»! (Αλήθεια, εκείνοι που το έλεγαν σκέφτηκαν ποτέ… ποιος είναι το Κόμμα;). Ανθρωπος με ευρύ και δημοκρατικό πνεύμα αλλά και πρακτική, ο Καρτερός είχε καλή διαπροσωπική επαφή με όλο το προσωπικό της εφημερίδας και προσπαθούσε να εφαρμόζει στην πράξη τον περίφημο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό διά της πειθούς των επιχειρημάτων. Αν και το σουλούπι του _ με το κοντοκουρεμένο μαλλί και το ενίοτε αυστηρό/ψαρωτικό ύφος πίσω από τα μυωπικά γυαλιά του _ παρέπεμπε σε… λοχία, από την πλευρά μου, για όλη αυτή την «προστατευτική» στάση του έναντι κάποιων εξ ημών των αιρετικών και μολονότι ήταν μόνο 6-7 χρόνια μεγαλύτερός μας, του είχα κολλήσει το προσωνύμιο «ο θείος»… (όπως το αντίστοιχο για τον Γιώργο Νταλάρα, που χρησιμοποιούν κάποιοι τραγουδιστές με αυτουργούς _ αν δεν απατώμαι _ τους Κατσιμιχαίους)…”
Χαρακτηριστικό το ακόλουθο περιστατικό: Στη διάρκεια του Μουντιάλ «Μεξικό 1986» αργήσαμε να κλείσουμε την αθλητική σελίδα (μισή σελίδα στο μεγάλο σχήμα τότε), επειδή κάποιο νοκ άουτ ματς πήγε παράταση. Ετσι, την άλλη μέρα το πρωί ο υποφαινόμενος εισέπραξα από παλαίμαχο αγωνιστή/στέλεχος του Κόμματος και της εφημερίδας ένα μεγαλοπρεπές «τι τα θέλουμε αυτά τα σκατά»! Ο λόγος; Ο «Ρ» δεν πήγε στην επαρχία (την Ηπειρο, αν θυμάμαι καλά, είχε αναφέρει), καθώς δεν πρόλαβε την αεροπορική πτήση. Από την πλευρά μου απαντούσα με τον γνωστό βιτριολικό εξυπνακισμό «και τι θέλεις να κάνω εγώ, να μπω να παίξω και να βάλω γκολ για να μην πάει το ματς στην παράταση ή να γίνω διαιτητής και να δώσω πέναλτι για να κερδίσει κάποια ομάδα;»…
Ωστόσο, δεν αρκέστηκα εκεί. Βγήκα αναφορά παραπονούμενος ότι «θα τα παρατήσω, και κόψτε τον σβέρκο σας…» στον τότε Αρχισυντάκτη του «Ρ» και αναπλ. μέλος του ΠΓ Θ. Καρτερό που μου απάντησε: «Σου έκανα εγώ παρατήρηση ότι έριξες έξω την εφημερίδα; Κάνε λοιπόν εσύ τη δουλειά σου με τον καλύτερο τρόπο που θεωρείς σαν δημοσιογράφος και άσε τα υπόλοιπα σε μένα…».
Και επίσης γράφει και τα εξής:
“…Πέρα από το ανοιχτό του μυαλό, την οξεία πολιτική αντίληψη και τη δημοσιογραφική του δεινότητα, ο Θ. Κ. διακρίνεται για την εντιμότητα, την ντομπροσύνη, την καλή του πρόθεση και τη δημοκρατική νοοτροπία του _ ως αντίληψη και πρακτική _ στις σχέσεις του με τους άλλους. Ξεχώριζε όμως και σ’ άλλα θέματα ο Καρτερός που άπτονται και της πιο ανθρώπινης διάστασης κάποιων πραγμάτων. Για παράδειγμα, ήταν από τα λίγα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕδικου στρατοπέδου που διατηρούσαν (στα μουλωχτά βεβαίως) σχέσεις _ συντροφικές και ανθρώπινες _ με συντρόφους της «άλλης όχθης»/τουτέστιν του λεγόμενου ΚΚΕ Εσ./κατά την προσφιλή έκφραση του Λεωνίδα Κύρκου. Επίσης, οφείλω να καταθέσω ότι όταν το ΚΚΕ έβαλε λουκέτο στην εφημερίδα «Η ΠΡΩΤΗ» (όπου από τον Μάη 1990 μέχρι τον Σεπτέμβρη 1990 ήμουν με κομματική μετάταξη Αρχισυντάκτης Ελεύθερου Ρεπορτάζ/Υπουργείων), επιστρέφοντας στον «Ρ» ζήτησα από τον τότε Διευθυντή Θ. Καρτερό την πρόσληψη 5 μετέωρων συντακτών τους οποίους και έβαλε άμεσα στο μισθολόγιο του «ΡΙΖΟΥ» κι ας ήταν οι 3… τζαμπατζήδες στην «ΠΡΩΤΗ»!
Μετά την αποχώρησή του από ΚΚΕ και «Ρ» (διαγράφηκε από το κόμμα και διώχτηκε από την εφημερίδα την άνοιξη του 1991), ο Θ. Κ. εργάστηκε δημοσιογραφικά στο ραδιόφωνο του «ΣΚΑΪ», του οποίου υπήρξε ένα διάστημα διευθυντής, καθώς και σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Αργότερα, ήταν από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού «105,5 Στο Κόκκινο» και πρώτος διευθυντής του από το 2006 μέχρι το 2008. Τα τελευταία χρόνια, ο Καρτερός ξεδίπλωσε εξαίρετο ταλέντο δεινού σχολιογράφου της πολιτικής επικαιρότητας, ιδιαίτερα μέσα από την καθημερινή αρθρογραφία του στην «ΑΥΓΗ», όπου… μαγειρεύει και σερβίρει «Της Ωρας» τα (πολιτικώς) εύγευστα άρθρα και σχόλια της χαλεπής κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας που διάγουμε. Ως στυλ γραφής, τα εν λόγω κείμενα του Θ. Κ. αποτελούν δημοσιογραφικά υποδείγματα και τον εντάσσουν στους κορυφαίους μετρ του είδους (ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι με τα εκάστοτε γραφόμενά του).
Το 2010 ο Θ. Καρτερρός δημοσίευσε το βιβλίο «Ο σύντροφος Πολύφημος και η μισή αλήθεια – Ιστορίες τσέπης για όσους επιμένουν».Ενα πόνημα γραμμένο με Μπρεχτικό στυλ, όπου, αντλώντας παραδείγματα και υποδείγματα (θετικά και αρνητικά) μέσα από την πολύχρονη θητεία-εμπειρία του στα ΚΚΕδικα κονκλάβια, ο Θ. Καρτερός συμπυκνώνει _ ενίοτε με θυμοσοφικό αλλ’ ουδόλως δασκαλίστικο τρόπο _ κανόνες αρχών και κώδικες αξιών και συμπεριφοράς που (πρέπει να) διέπουν τη στάση ζωής και τη δράση ενός αγωνιστή εντός αλλά και εκτός κομματικών τειχών. Το 2011 ο Θ. Κ. εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Τελευταίο τραμ» και το 2012 το δεύτερο «Η εξέγερση των νεκρών» (αμφότερα από τις εκδόσεις Καστανιώτη).
Μιλώντας ειδικότερα για την καθημερινή δημοσιογραφική/πολιτική παρουσία του Θ. Καρτερού μέσα από την «ΑΥΓΗ», πρέπει να σημειωθεί ότι συχνά μπαίνει στο στόχαστρο διάφορων κομμουνισταράδων (ΚΚΕδων, ΛΑΕδων, ΑΝΤΑΡΣΥόπληκτων και λοιπών κάργα επαναστατικών δυνάμεων), που τον εγκαλούν απαξιωτικά με τσιτάτα του τύπου«έλα, μωρέ, τώρα, που θα μας κάνει αριστερό κήρυγμα και ο αποστάτης Καρτερός»…
Για όλους αυτούς τους εν πολλοίς άκαπνους μπολσεβίκους (τρομάρα τους…), που το παίζουν άτεγκτοι θεματοφύλακες της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, δίνοντας οι ίδιοι στον εαυτό τους πιστοποιητικό γνήσιας και καθαρής αριστεροφροσύνης και πουλώντας ανέξοδο κομματικό πατριωτισμό, ιδού εν συντομία το πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό του Θ. Καρτερού, για το οποίο ο ίδιος _ όπως κάθε σεμνός αγωνιστής _ όχι μόνο δεν επαίρεται αλλά αποφεύγει να μιλάει.
Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Ο Θ. Καρτερός (γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947) ήταν στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη από τον Οκτώβρη του 1966 μέχρι τη δικτατορία. Συλλαμβάνεται τον Ιούλη του 1967 και καταδικάζεται από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης σε πενταετή φυλάκιση για αντεθνική προπαγάνδα. Τουτέστιν δηλαδή, για αναγραφή σε τοίχους συνθημάτων όπως «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Δημοκρατία»… Το φθινόπωρο του 1967 μεταφέρεται στις Φυλακές Λευκάδας από τις Δικαστικές Φυλακές Θεσσαλονίκης. Τα Χριστούγεννα του 1967 αποφυλακίζεται με την αμνηστία του Παπαδόπουλου, μετά το αποτυχημένο βασιλικό πραξικόπημα. Τον Φλεβάρη του 1968 συλλαμβάνεται πάλι, και περνάει έκτακτο στρατοδικείο στα Ιωάννινα, με την καταγγελία ενός αρχιφύλακα ότι, φυλακισμένος ων, του είπε «θα βγούμε μια μέρα εμείς, και θα μπει μέσα ο Παπαδόπουλος»!.. Καταδικάζεται σε τριετή φυλάκιση, πάλι για αντεθνική προπαγάνδα, και… περιοδεύει στις φυλακές Ιωαννίνων, Λευκάδας, Αβέρωφ και Κορυδαλλού, απ’ όπου αποφυλακίζεται στα τέλη του 1970. Εν τω μεταξύ, αποβάλλεται με απόφαση της Συγκλήτου από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης/Νομική, τμήμα πολιτικών επιστημών.
Μέλος του ΚΚΕ από τις αρχές του 1968, μετά την αποφυλάκισή του συμμετέχει στην παράνομη Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, μέχρι την πτώση της χούντας. Στη μεταπολίτευση… διαπρέπει στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, ως οργανωτικό στέλεχος, με κορυφαίες θέσεις αυτές του Γραμματέα της ΚΝΕ Αθήνας (και μέλος του Γραφείου του ΚΣ) και αργότερα του Γραμματέα της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ. Επίσης ήταν από τους ιδρυτές του εκδοτικού οίκου «Σύγχρονη Εποχή». Τον Φλεβάρη του 1980 τοποθετείται από το κόμμα στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ», όπου μυείται στα μυστικά της δημοσιογραφίας ως Αρχισυντάκτης και εν συνεχεία Διευθυντής της κομματικής εφημερίδας, όντας εν τω μεταξύ και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το χεράκι του και το μυαλό του είχε βάλει ο Καρτερός και στη δημιουργία του ραδιοφωνικού σταθμού του ΚΚΕ «902 Αριστερά στα FM» που εξέπεμψε στις 9 Γενάρη 1989, καθώς υπήρξε όχι μόνο από τους πρωτεργάτες της ιδέας και τους στυλοβάτες του εγχειρήματος, αλλά και ο νονός της εν λόγω ονομασίας του σταθμού. Επιπλέον, ο Θ. Κ. είχε ταχθεί υπέρ ενός επιμισθίου για όσους συντάκτες του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» θα δούλευαν και στον «902» αλλά δεν του πέρασε…”
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΑΣ:
Παρότι προβάλλουμε θετικά την συντριπτική πλειονότητα των θέσεων του κ.Πολλάκη( μόνος εκείνος και ο Θ.Παπαχριστόπουλος προσφέρθηκαν εθελοντικά εξόλων των βουλευτών…) γιατί θεωρούμε πολιτικό έγκλημα και όχι απλό ατόπημα επίθεση ΣΥΡΙΖΑ κατά του καθηγητή Τσιόδρα;
