ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Ο “ψυχρός πόλεμος” που εκτυλίσσεται εδώ και πολλά χρόνια στην όντως πολύ ψυχρή θάλασσα του Μπάρεντς,κοντά στον αρκτικό κύκλο είχε άλλα 14 θύματα απο πλευράς Ρώσων καθώς ένα ακόμα υποβρύχιο είχε “ατύχημα” που μετατράπηκε σε “δυστύχημα”.
Οσα εκτυλίσσονται εκεί ποτέ δεν είναι τυχαία όταν αφορούν υποβρύχια και εκρήξεις.
Ωσ σε ταινίες κατασκοπείας Ρώσοι και Αμερικανοί βρίσκονται πολύ κοντά,επικίνδυνα κοντά,παίζουν κρυφτούλι,δοκιμάζουν όπλα και συστήματα και προσπαθούν να υποκλέψουν αλλήλους.
Τηρούν κατά κανόνα το φερπλέϊ να μην χτυπηθούν και να μην βγαίνει και προς τα έξω ο αδυσώπητος ανταγωνισμός.
Εξαίρεση και επιβεβαίωση ταυτόχρονα η τραγωδία του υποβρυχίου “Κούρσκ” που είχε 118 θύματα,τα οποία πέθαναν,αργά,βασανιστικά,αποκλεισμένα για ημέρες στους θαλάμους του υποβρυχίου,το οποίο βυθίστηκε και έμεινε ακίνητο αφού απέτυχε στην δοκιμή “νέου όπλου” και αυτοκαταστράφηκε.
Η τραγωδία ήταν τόσο σοβαρή ,ώστε χρειάστηκε να πάει μυστικά στη Μόσχα ο τότε Διευθυντής της ΣΙΑ Ελληνοαμερικανός Τζώρτζ Τέννετ για να συζητήσει με πλήρη μυστικότητα με τους Ρώσους την τραγωδία.
Το αμερικανικό υποβρύχιο “Μέμφις” βρισκόταν σε αποσταση αναπνοής απο το “Κούρσκ” και είχε υποκλέψει σχεδόν τα πάντα.
Ετσι οι Αμερικανοί ήταν σε θέση ισχύος και μάλλον είχαν πιάσει τους Ρώσους στα πράσα…
Ο Τένετ πήγε στη Μόσχα,συζήτησε και έφυγε αφήνοντας τους Ρώσους αξιωματούχους να έχουν την ουρά στα σκέλια καθώς είχαν αποτύχει σε όλα και μέσα στο υποβρύχιο μπήκαν πρώτοι και κατέγραψαν τα πάντα όχι Ρώσοι,αλάλ νορβηγοί ειδικοί,οι οποίοι έδωσαν τα αντίγραφα της καταγραφής και στους Αμερικανούς.
Ο «Λεβιάθαν των θαλασσών» όπως αποκαλούσαν το «Kursk» είχε ουσιαστικά ταξιδέψει σε σοβαρή αποστολή ,ήταν αυτό που είχε διακριθεί όταν παρακολουθούσε τις κινήσεις του 6ου Αμερικανικού Στόλου στην Μεσόγειο και προφανώς στη συνέχεια “ετόιμαζε” κάτι εντυπωσιακό.Ομως οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκαν,αλλά μετά τη μεσόγειο ουσιαστικά δεν το άφηναν απο τα μάτια τους…,
Όταν το στίγμα του υποβρυχίου χάνεται μετά τις δύο εκρήξεις, αρχίζει ένα τραγικό γαϊτανάκι απόκρυψης του τι πραγματικά έχει συμβεί από τους Ρώσους επιτελείς του Ναυτικού, που «πλασάρουν» στον Βλάντιμιρ Πούτιν δύο εκδοχές. Η πρώτη ήταν ότι συγκρούστηκε πιθανόν με εχθρικό υποβρύχιο, ενώ αν δεν συνέβη αυτό βλήθηκε από εχθρική τορπίλη και βυθίστηκε, αρνούμενοι να δημοσιοποιήσουν ακόμη και στον Πρόεδρο, την τραγική πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που μετρούσε ήδη 95 νεκρούς και την βίωναν σε βάθος 160 μέτρων οι 23 επιζώντες αξιωματικοί και ναύτες του αβύθιστου υποβρυχίου, σε συνθήκες πολικού ψύχους και με το οξυγόνο να τελειώνει.
«Όλο το πλήρωμα από τα τμήματα έξι, επτά και οχτώ ήρθαν στο ένατο Υπάρχουν 23 άτομα εδώ. Πήραμε αυτή την απόφαση εξαιτίας του ατυχήματος. Κανείς μας δεν μπορεί να βγει στην επιφάνεια» θα γράψει ο υποπλοίαρχος Ντμίτρι Κολέσνικοφ σε ένα κομμάτι χαρτί. Μαζί με τους υπόλοιπους ήταν κι αυτός ένας ζωντανός-νεκρός μέσα στο κύτος του υποβρυχίου, ελπίζοντας ότι η μαμά-πατρίδα θα τους σώσει, αγνοώντας ότι εκείνη την στιγμή η Ρωσία επιθυμούσε πάνω απ’ όλα ένα πράγμα.
Να μην κατανοήσουν οι Δυτικοί πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση και να μην τους δώσουν την ευκαιρία να δουν από πολύ κοντά το υπερόπλο τους, έστω και διαλυμένο.
Το τέλος και η κατακραυγή
Παρόλο που πολλές χώρες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν οι Ρώσοι αρνούνται πεισματικά τα πρώτα 24ωρα κάθε βοήθεια, απαντώντας ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο.
Μανάδες, σύζυγοι, πατεράδες και άλλοι συγγενείς των μελών του πληρώματος ζητάνε απαντήσεις και εξηγήσεις για το δυστύχημα, αλλά δεν τους απαντάει κανείς.
Ο Πούτιν που έχει λάβει τις δύο εκδοχές για το δυστύχημα εξακολουθεί να κάνει τις διακοπές του στο Σόοτσι, ενώ οι ώρες περνούν και οι προσπάθειες των Ρώσων να προσεγγίσουν το βυθισμένο Λεβιάθαν, αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη.
Όταν το κάνουν το βαθυσκάφος δεν μπορεί να «κουμπώσει» με την καταπακτή κινδύνου, αφού είναι κακοσυντηρημένο, με παλιές μπαταρίες που δεν έχουν αλλαχθεί και έχουν μικρή διάρκεια ζωής. Τα απελπισμένα χτυπήματα με το σφυρί εξακολουθούν από τους εικοσιτρείς αλλά κάποια στιγμή σταματούν.
Στις 17 Αυγούστου ο Πούτιν ζητάει βοήθεια από όποιον μπορεί να προσφέρει, συνομιλεί με τον Μπιλ Κλίντον και δίνει εντολές στον Κουρογιέντοφ αλλά πλέον είναι πολύ αργά.
Όταν Νορβηγοί δύτες καταφέρνουν να μπουν μέσα στο «Kursk» στις 22 Αυγούστου όλα τα διαμερίσματα του υποβρυχίου είναι πλημμυρισμένα και δεν υπάρχει φυσικά ίχνος ζωής.
Οι συγγενείς των θυμάτων ξεσπούν κατά της κυβέρνησης και του Πούτιν, ο οποίος κηρύσσει εθνικό πένθος την συγκεκριμένη ημέρα έχοντας ήδη διαπιστώσει ότι όλα έγιναν λάθος.
Η εικόνα της μητέρας του υποπλοίαρχου Τύλικ να ουρλιάζει στους Ρώσους επιτελείς του Ναυτικού θα συγκλονίσει την υφήλιο, όχι μόνο γιατί αποτυπώνει μια ασύλληπτη τραγωδία, αλλά και για έναν άλλο λόγο.
