Τά «όργανα» είχαν χτυπήσει συναγερμό στη χώρα μας απο πολύ νωρίς (2014), όταν έγινε στην Αθήνα το 1ο επιστημονικό συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δικτύου κατά του Σχολικού Εκβιασμού (European Antibulling Netwok, EAN), με τίτλο «Το φαινόμενο του εκφοβισμού στο σχολικό και διαδικτυακό περιβάλλον. Με το βλέμμα στην Ευρώπη».
Γράφει ο Κώστας Ντέμος
Εκεί λοιπόν ήταν ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, εκπαιδευτικοί ερευνητές, σύμβουλοι κλπ. για να ανταλλάξουν απόψεις, δεδομένα που είχαν για το σχολικό μπούλινγκ, να ενημερωθούν όλοι και να προτείνουν λύσεις για να υπάρξει πρόληψη.
Απο το 2014 μέχρι τον 2020 έχουν περάσει 6 χρόνια και το θέμα δείχνει ότι πέρνει μεγάλες διαστάσεις. Ήδη απο το ΄14 ήταν γνωστά τα εξής χαρακτηριστικά.
Τα περισσότερα θύματα είναι παιδιά ευαίσθητα, χωρίς φίλους, ανασφαλή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, σωματικά πιο αδύναμα από τους συνομηλίκους τους. Ενω, οι θύτες εμφανίζονται επιθετικοί ακόμα και στους δασκάλους τους, έχουν εξουσιαστικές τάσεις απέναντι στους συμμαθητές τους, είναι ευερέθιστοι, ενώ δε φαίνεται να έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα αυτοπεποίθησης.
Σύμφωνα με τον ψυχολόγο και ερευνητή, Νταν Ολέους (Dan Olweus), υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που αποτελείται από τα παιδιά που γίνονται και θύτες και θύματα, τα οποία τείνουν να είναι υπερδραστήρια, ανασφαλή, με αντικοινωνικές δραστηριότητες, αντιπαθή από τους συμμαθητές τους, αλλά και από τους δασκάλους τους.
Αυτά τα παιδιά παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και προσπαθούν να αντιδράσουν στη βία που δέχονται, αλλά όχι πάντα αποτελεσματικά.
Επίσης, το μεγαλύτερο ποσοστό μαθητών, τουλάχιστον μια φορά καθ’ όλη τη σχολική τους πορεία έχουν υποστεί, έχουν γίνει θεατές ή και έχουν ασκήσει βία, λεκτική, ψυχολογική, σωματική καθώς τις περισσότερες φορές παραδέχονται οτι το έκαναν για πλάκα!
Μάλιστα, αφού λοιπόν το μάθαμε κι αυτό μάλλον, πρέπει να φτιάξαμε τριμελείς επιτροπές που αποτελούντο από 5-6 άτομα (Βαμβακούλας), για να παρθούν οι σημαντικές αποφάσεις για τη σχολική βία και το μέλλον των παιδιών μας…
Αν ένα παιδί φοβάται και δεν θέλει να πηγαίνει στο σχολείο, πως θα βγεί στην κοινωνία μεθαύριο για να δουλέψει, να φτιάξει οικογένεια και να ανταπεξέλθει σε απρόοπτα γεγονότα;
Με ποιά προοπτική και με τι εφόδια;
Στο Βύρωνα 17 μαθητές χτυπούσαν λυσαλέα τον συμμαθητή τους επειδή, τα άτομα αυτά, παρενοχλούσαν την αδερφή του… Τον έβαλαν κάτω και τον «πάτησαν» κανονικά γιατί οι «νταήδες δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους»…
Ναί, αλλά για να το κάνουν αυτό, πάει να πεί ότι αυτά τα συγγεκριμένα παιδιά μάλλον πρέπει να ήταν γνωστό ότι «πειράζανε» τους συμμαθητές τους. Δεν μποτρεί! Δεν γίνεται απο τη μια στιγμή στην άλλη να γίνεις τραμπούκος… οι συμπεριφορές συνήθως δείχνουν και τον χαρακτήρα. Αυτά τα δυο, είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους.
ΟΙ δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν βλέπανε, οι μαθητές δεν γνωρίζανε, τα θύματα δεν μιλούσαν γιατί ποιός ξέρει τι απειλές τους είχαν ρίξει και οι οικογένειες, δεν είχαν καταλάβει τίποτα για τους «κανακάρηδες» γιατί απλούστατα είχαν να ασχοληθούν με άλλα προβλήματα…
Μόνο που μια οικογένεια πρέπει πρώτη απο όλους να καταλαβαίνει τι συμβαίνει με το παιδί της. Να το κουβεντιάσει και στο τέλος να μην διστάσει και να μην ντραπεί να το πάει και σε κάποιον ειδικό. Δεν ζούμε στο 1960, ζούμε στο 2020.
Δεν φτάνει μόνο η αποδοκιμασία ενός γεγονότος. Πρέπει να παρθούν μέτρα τώρα γιατί το θέμα επείγει!
Γιατί θέλουμε στο μέλλον τα νέα παιδιά να είναι μπολιασμένα με αξίες και ιδέες που θα τα πάνε μπροστά, που θα είναι θαρραλέα και ανοιχτά σε νέες ανακαλύψεις και οράματα για μια καλύτερη κοινωνία.
Δείτε το ρεπορτάζ από το STAR και τον Βαγγέλη Γκούμα :
