ΓΙΑΝ.ΝΤΑΣΚΑ
Πριν πολλά-πολλά χρόνια βρεθήκαμε τυχαία στον Αστέρα της Βουλιαγμένης.Μας έκανε χειρίστη εντύπωση μια παρέα νέων με όσα έκαναν και έλεγαν χοροπηδώντας γύρω απο την πισίνα στο “ΝΑΥΣΙΚΑ” και στη θάλασσα.Την χειρίστη.Τόσο ώστε απομακρυνθήκαμε λίγο όταν 1-2 απο τα αγόρια της παρέας με φρασεολογία …Τρούμπας αστειεύονταν και έπεφταν με τα ρούχα στην πισίνα και στη θάλασσα,ενώ ένας έκοβε βόλτες με τα παπούτσια στα σημεία που έφτανε το νερό της πισίνας και ξανάμπαινε στην πισίνα.
Το κορίτσι της παρέας αυτής ήταν η …Δέσποινα Βανδή.Τότε ξεκινούσε την καριέρα της.Στη νύχτα δεν συχνάζαμε ποτέ,το ξεχάσαμε.Είδαμε με σκεπτικισμό το γάμο του Ντέμη Νικολαίδη,τον οποίο θεωρούσαμε σοβαρό και εξαίρετο αθλητή με την Βανδή,αλλά περί ορέξεως…
Τώρα διαβάζουμε τη διάλυση αυτού του γάμου και ξαναθυμηθήκαμε αυτό που λέει η λαϊκή θυμοσοφία “η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται”.Είναι όμως στην επικαιρότητα και έτσι το θυμηθήκαμε.
Ταυτόχρονα είδαμε ότι πέρασε στα “ψιλά” η αποχώρηση απο την ενεργό δράση ενός άλλου επίσης σοβαρού και εξαίρετου αθλητή.Του Στράτου Περπέρογλου, ο οποίος έγινε τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης και έπαιξε στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης,δηλαδή Παναθηναϊκό,Ολυμπιακό,Μπαρτσελόνα,Εφες,Ερυθρό Αστέρα.
Η αποχώρηση έγινε γνωστή με μια εξαίρετης σοβαρότητας και ήθους δική του δήλωση-ανακοίνωση.Κι άλλοι αθλητές έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης,έπαιξαν σε μεγάλες ομάδες,αποχώρησαν παλαιότερα και πρόσφατα με ανακοινώσεις τους.Κάντε τις συγκρίσεις διαβάζοντας τη δήλωση του Στράτου Περπέρογλου:
«Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από την τελευταία φορά που έδεσα τα κορδόνια μου σε ένα επίσημο επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ. Ο κορωνοϊός οδήγησε την καριέρα μου σε ένα αδιέξοδο με ένα απρόσμενο τρόπο. Για πάνω από 20 χρόνια όλη μου η ζωή ήταν αφιερωμένη στο άθλημα που αγαπώ. Η μπάλα του μπάσκετ με πήγε σε όλο τον κόσμο και με γνώρισε στους πιο ταλαντούχους και επιτυχημένους προπονητές. Με έφερε σε ομάδες με παίκτες που σέβομαι και με εξόπλισε με χρυσές στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα. Τρία πρωταθλήματα EuroLeague, εύκολες και δύσκολες στιγμές. Δεν έχω τίποτα άλλο μέσα μου παρά ευγνωμοσύνη για τη διαδρομή που μου χάρισε το επαγγελματικό μπάσκετ. Το χέρι του Θεού δεν άφησε ποτέ ούτε εμένα ούτε την οικογένειά μου και οδηγούσε πάντα τα βήματα μας δημιουργώντας δρόμους που έμοιαζαν ανύπαρκτοι.
Το πλάνο Του για εμένα ήταν να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Ως ένα μικρό αδύνατο παιδί από την Καβάλα, δεν φαντάστηκα ποτέ τον δρόμο που είχα μπροστά εγώ και η οικογένειά μου. Τα μέρη στα οποία θα πήγαινα και τα τρελά όνειρα που θα γίνονταν πραγματικότητα. Δεν ήρθαν χωρίς θυσίες, ποτέ δεν έρχονται και όχι μόνο τα δικά μου. Κάθε γονιός ενός επαγγελματία αθλητή ξέρει ότι από τα πρώτα χρόνια είναι μία αφοσίωση της οικογένειας, ένα δρόμος που σου προσφέρει πολλά αλλά και που σου στερεί. Αν και μερικοί αθλητές θα το αντάλλαζαν για ένα πιο εύκολο δρόμο, δεν είναι εύκολο το μονοπάτι.
Αν και με μία μικρή καθυστέρηση, δεν είναι ποτέ αργά να ευχαριστήσω όλους τους φιλάθλους που με υποστήριξαν (και ορισμένες φορές με έβρισαν) στο γήπεδο. Ο κόσμος είδε τον τελευταίο χρόνο πώς είναι το άθλημα χωρίς φιλάθλους και δεν είναι κάτι που θα θέλαμε να βλέπουμε. Είστε η ψυχή των γηπέδων.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους μου τους προπονητές. Έμαθα κάτι από εσάς – όχι μόνο όσο αφορά το μπάσκετ αλλά τη ζωή. Ευχαριστώ στους συμπαίκτες που είχα αυτά τα χρόνια, μοιραστήκαμε τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μαζί και είμαστε αδέλφια.
Στους γονείς και τον αδελφό μου που βρίσκονταν πάντα εκεί και ήταν οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές μου, σας αγαπώ και σας ευχαριστώ. Στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, τι διαδρομή ήταν αυτή! Είμαι ενθουσιασμένος για το νέο κεφάλαιο και είμαι χαρούμενος που θα το ζήσω μαζί σας. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που θα ήθελα στο πλευρό μου.
Τέλος στον Θεό που οφείλω τα πάντα, θα σε δοξάζω σε ό,τι κάνω. Τα καλύτερα έρχονται».
