ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Τα σκάνδαλα και η διαφθορά χορεύουν στην Ελλάδα και οι φορολογικοί παράδεισοι γεμίζουν ακόμα απο κλεμμένο ελληνικό χρήμα.
Εκείνη η τεράστια επιχείρηση που φορτώθηκε με κρατικές πλάτες-χρήμα σε μία άλλη στο χώρο του εμπορίου ξαναέρχεται με τα ίδια πρόσωπα που “κοσμούσαν” τη λίστα Λαγκάρντ στον ίδιο χώρο με άλλο όνομα!
Σύνηθες στην Ελλάδα.Τα τεράστια σκάνδαλα επαναλαμβάνονται και δίνουν “γραμμή”και στα ψιλά και στα χαμηλά.
Πήγαμε προ ημερών να βγάλουμε μια φωτοτυπία το πόρισμα εκ 220 σελίδων για το τεράστιο σκάνδαλο φαγοπότι που εξελίσσεται στο Ασυλο Ανιάτων και μας φάνηκα πολλά τα 10 ευρώ που χαριστικά πληρώσαμε.
Ο Κώστας Βαξεβάνης ζήτησε να του χορηγήσει το κράτος τα αντίγραφα για την δικογραφία στην οποία κατηγορείται.Τα αντίγραφα κοστίζουν (καθήστε σε καρέκλα…)δέκα χιλιάδες ευρώ λόγω του όγκου τους.
Και όμως απορρίφθηκε το αίτημα από την ανακρίτριά του…Μπορεί στη ζουαζιλάνδη αυτή να θεωρηθεί δίκαιη δίκη;
Ο Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος.Ο κορυφαίος αυτά τα χρόνια στην ερευνητική δημοσιογραφία.
Δεν μπαίνουμε (ακόμα)στην ουσία της υπόθεσης γιατί περιμένουμε εκπλήξεις που θα αφήσουν με το στόμα ανοιχτό πολλούς για τη συνέχεια και ιδιαίτερα με αυτές τις ημεροχρονολογίες που υπάρχουν σε έγγραφα της υπόθεσης,αλλά και σε …κασέτες.
Ο Βαξεβάνης ζήτησε την εξαίρεση της δικαστίνας αυτής και θυμηθήκαμε την απίστευτη παρόμοια υπόθεση στη Λάρισα.Εχει και παραέχει σχέση,όπως στο μέλλον θα καταδείξουμε…
Ενας ακόμα δημοσιογράφος γίνεται πρωταγωνιστής μεγάλου σκανδάλου παρακολούθησης.Ο Θαν.Κουκάκης του Οικονομικού ρεπορτάζ.Ερευνούσε,όπως ο ίδιος είπε τεράστια σκάνδαλα ,ιδιαίτερα στον Τραπεζικό χώρο και ιδιαίτερα της τράπεζας Πειραιώς,με τα καμώματα της οποίας σε σχέση με τεράστια υπόθεση εκατομμυρίων και κουμπάρο υπουργού έχουμε ασχοληθεί και έχουμε καταθέσει και σε δικαστήρια.
Τους έπιασαν στα πράσα να τον παρακολουθούν και επειδή φωτογραφίζονται κρατικές αρχές ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης τα έριξε σε….ιδιώτες!
Ελλάδα 2022.
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αιφνίδια επιλογή του ενώ το περιβάλλον του “έδειχνε”ξανά Παυλόπουλο μια δικαστική λειτουργός της επιλογής του,που είχε φτάσει σε κορυφαία θέση.
Πάμε μερικά χρόνια πίσω.
1984:Είναι ο τίτλος του περίφημου βιβλίου του Όργουελ.
1983-84.Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο ίδιος,δια χειρών του,μας παρέδωσε στοιχεία για το τεράστιο σκάνδαλο καλαμποκιού στην Ευρώπη.
Λόγω του αποκλεισμού απο τα ΜΜΕ του τότε καθεστώτος Παπανδρέου τα βγάλαμε με τις περίφημες τηλεοπτικές κασέτες του Γιώργου Καρατζαφέρη στο ΑΡΤ(τότε ΑΣΤΥ) σε ηλικία 26 ετών, γιατί κανένας έμπειρος δημοσιογράφος δεν τολμούσε να πάει ο ίδιος…
Φυλακίστηκε γιαυτό ένας υπουργός του Παπανδρέου και ήταν ο πρώτος μεταχουντικά.Προέλευση είχε το…δικαστικό σώμα!
1984-1985.Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μέσω ενός στενού συνεργάτη του μας οδήγησε υπό άκρως μυστικές συνθήκες που θυμίζουν τα ραντεβού Βαξεβάνη με τον Μανιαδάκη,σύμβουλο υπουργών,σε κάποιο στενό συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου.Μας έδωσε αποδείξεις για τη μίζα 5 εκατομμυρίων δολλαρίων του Ανδρέα.Μέσω της εταιρείας incotrade,αν θυμόμαστε ακριβώς το όνομα και δεν βρίσκουμε και τον Αχιλλέα να ρωτήσουμε…
Καραμπινάτο σκάνδαλο.Απαρχή αποκαλύψεων καθώς είχε αρχίσει να ξηλώνεται το κουβάρι με το περίφημο “ε όχι και 500 εκατομμύρια…Είπαμε ένα μικρό δωράκι.οχι τόσα πολλά”.Αφορούσε την και σήμερα αμαρτωλή ΔΕΗ.
Τα βγάλαμε στον “Ελεύθερο Τύπο” και είχαμε τρομερή δικαστική πίεση.Οπως τώρα ο Βαξεβάνης.
Δίκες συνεχώς και στην έδρα 4-5 ίδιοι κάθε φορά δικαστές,τους οποίους ο Κωστας Μητσοτάκης είχε ονομάσει “δικαστικό παρακράτος του Ανδρέα”.
Ο Ανδρέας είχε αφήσει να εννοηθεί διά του περιβάλλοντος ότι θα ξαναψηφίσει το 1985 πρόεδρο τον Κ.Καραμανλή,στενός συνεργάτης του οποίου τότε ήταν στην προεδρία ο καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος.
Αιφνιδιαστικά πρότεινε έναν δικαστικό της εποχής από τον Αρειο Πάγο.
ίδια ακριβώς η τακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Στις τεράστιες δικαστικές διώξεις εναντίον μας ουσιαστική βοήθεια δεν είχαμε.Ο Κώστας Μητσοτάκης φώναζε και έκανε φασαρία,αλλά όταν ήρθε στην εξουσία “τα βρήκαν”.
Ιδού τι είπε στην ΕΡΤ και στον δημοσιογράφο Μανώλη Κοττάκη πρόσφατα και πριν πεθάνει ο πρώην διευθυντής του λαμπρακέϊκου και πρώην Υπουργός Γιάννης Καψής:
“Ο τότε πρόεδρος του Δικαστηρίου μίλησε και στον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη, στον οποίον είπε:”Δεν θα τον καταδικάσουμε τον Αντρέα, θα τον αθωώσουμε με 7-6 για να του μείνει η ρετσινιά”.
Η προφητεία επαληθεύτηκε μέχρις κεραίας.Ποιός μετρούσε τις γνώμες δικαστών από πριν και πως;
Ρητορικό το ερώτημα…
Ο κ. Καψής μίλησε στο δημοσιογράφο της ΝΕΤ, Μ. Κοτάκη με αφορμή το νέο βιβλίο του που έχει τίτλο “Κουβεντιάζοντας με τον Ανδρέα”, το οποίο εστιάζει στην υπόθεση της δίκης του στο Ειδικό Δικαστήριο.
Ας σημειωθεί ότι ο Βασίλης Κόκκινος ήταν πρόεδρος του ειδικού δικαστηρίου που δίκασε και αθώωσε τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αρνήθηκε να εμφανιστεί στη δίκη, την οποία κατήγγειλε ως γελοίο πολιτικό θέατρο.
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως ο Βασίλης Κόκκινος μίλησε και στον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη, στον οποίον είπε:
“Δεν θα τον καταδικάσουμε τον Αντρέα, θα τον αθωώσουμε με 7-6 για να του μείνει η ρετσινιά”, φέρεται να είπε ο κ. Κόκκινος.
Αντιγράφουμε και μεταφέρουμε συσχετισμούς απο το FLASH.GR και το κάνουμε για να δείξουμε ότι δεν παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες.Είναι δημοσιευμένα πράγματα:
“…Η πρόεδρος του ΣτΕ Αικατερίνη Σακελλαροπούλου έγινε γνωστή το 2015 από τη συμμετοχή της στο Ειδικό Δικαστήριο στη δίκη εις βάρος του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Μάλιστα, πριν από 28 χρόνια στην ίδια θέση βρισκόταν ο πατέρας της, ο αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Νικόλαος Σακελλαρόπουλος, ο οποίος τότε συμμετείχε ως μέλος στο Ειδικό Δικαστήριο στη δίκη του Ανδρέα Παπανδρέου…”
Ο Παπακωνσταντίνου καταδικάστηκε σε ποινή της…πλάκας!Ενα χρόνο με αναστολή
Μικρός, πολύ μικρός ο κόσμος…
Τότε με την ερευνητική δημοσιογραφία που κάναμε είχαμε σκληρό δικαστικο κυνηγητό.Αδικο πέρα για πέρα και δικαιωθήκαμε πολύ αργότερα και αφού ανεβοκατεβήκαμε “γολγοθάδες”.
Από τον χώρο τον ΜΜΕ είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι γιατί κάναμε “δημοσιογραφία πατσαβούρας”,όπως μας είχε προσδιορίσει το τότε παπανδρεϊκό Μαξίμου.
Οι δικαστές που μας κυνήγησαν με βάση φωτογραφικές διατάξεις ή με καμία απολύτως βάση δεν είχαν καμία απολύτως συνέπεια και εξελίχθηκαν ως το ψηλά και επι Μητσοτάκη.
Δακτυλοδεικτούμενος για “δημοσιογραφία συνωμοσίας” είναι τώρα ο Βαξεβάνης.Αν ίσχυε αυτός ο νόμος για την “εγκληματική οργάνωση”και τότε θα είχαμε πάει με ίδιες κατηγορίες εμείς,ο Κώστας Μητσοτάκης,συνεργάτες του κλπ.Ωσπου να αθωωθούμε!
Ιδια περιστατικά αναλογικά.Απλώς έλειπε ο “σοφός” νόμος για να πιάσει και την εγκληματική οργάνωση και να μας φυλακίσει γιατί ισχυριστήκαμε ότι υπήρχε σκάνδαλο Κοσκωτά.
Οπως ισχυρίζεται ο Βαξεβάνης ότι υπάρχει σκάνδαλο ΝΟΒΑΡΤΙΣ.
Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι είχαν επιλέξει για τέτοιες περιόδους ανώτατο δικαστιό για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Και σκεφτόμαστε: Θα περνούσαν με πρόεδρο κωνσταντίνο Καραμανλή τα αίσχη Παπανδρέου της περιόδου 1985-1990 όταν στην πρώτη συνύπαρξη Καραμανλή-Παπανδρέου(1981-1985) σε χρόνο ρεκόρ μπήκε φυλακή ένας υπουργός του και πιάστηκε ο ίδιος με τη μίζα;
Πέρασαν όμως όλα με πλήρη άνεση από την τότε προεδρία της Δημοκρατίας με τον δικαστή.
Σκεφτόμαστε και τώρα:Θα περνούσαν αυτά που γίνονται τώρα με πρόεδρο τον ουσιαστικό εκφραστή του Καραμανλισμού καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο;
Η ΝΟΒΑΡΤΙΣ,η ΖΗΜΕΝΣ είναι η παρουσία του βαθέως γερμανικού κράτους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Η προστασία τους έχει ανάλογο νόημα- μήνυμα και υπογραμμίζεται από την προστασία Χριστοφοράκου-Καραβέλα και άλλων μιζαδόρων στη Γερμανία,την οποία ευθέως κατήγγειλε για παιχνίδια με τη Ρωσία ο Ουκρανός πρόεδρος.
Την ώρα αυτή η δικαστίνα Σακελλαροπούλου επιλέγει να μας μιλήσει με “δυό λόγια” για το “αειθαλές νόημα” με αφορμή την ηρωϊκή έξοδο του Μεσολογγίου.Λέξη για Γερμανία,οφειλές και τα τοιαύτα και συμπλήρωσε σχεδόν το μισό της προεδρίας της.
Τι θα μπορούσε να πει:
Διαβάστε την προχθεσινή ομιλία του προκατόχου της στην προεδρία Προκόπη Παυλόπουλου στη Λάρισα κατά την παρουσίαση βιβλίου(Ανδρέα Ανδρουλιδάκη «Μνήμες Κατοχής:
Ανοιχτές πληγές στον χρόνο»)και τι είπε για Γερμανία,Ουκρανία,Οθωμανούς:
«Το βιβλίο του κ. Ανδρέα Ανδρουλιδάκη «Μνήμες Κατοχής: Ανοιχτές πληγές
στον χρόνο» αποτελεί, ταυτοχρόνως, αφενός μια συγκλονιστική μαρτυρία για
τα εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας και, αφετέρου, ένα διαχρονικό μήνυμα
ως προς ότι, ιδίως στο πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας, θα ήταν μέγιστη
αυταπάτη να πιστέψουμε ότι η βαρβαρότητα του πολέμου αποτελεί οριστικά
παρελθόν. Μπορεί και πρέπει, για χάρη του Ανθρωπισμού, της Δημοκρατίας
και του Πολιτισμού μας, να καταστεί οριστικά παρελθόν εφόσον γίνει πράξη το
«ποτέ ξανά». Και τούτο προϋποθέτει πως οφείλομε να κρατάμε τις τραγικές
μνήμες των θυμάτων και των ανείπωτων καταστροφών ζωντανές και να
κάνουμε αυτό που επιτάσσει η πεμπτουσία του Κράτους Δικαίου και της
Δικαιοσύνης. Δηλαδή οι κάθε είδους θύτες, δίχως εξαιρέσεις, να τιμωρούνται
και να πληρώνουν, με βάση τους κανόνες της Διεθνούς Νομιμότητας, για τα
εγκλήματά τους.
Α. Ο κ. Ανδρέας Ανδρουλιδάκης έγραψε ένα πραγματικά βιωματικό βιβλίο. Με
αφετηρία τις αναμνήσεις του από το μαρτύριο της γιαγιάς του, την οποία
έκαψαν ζωντανή τα ναζιστικά στρατεύματα στην Καλή Συκιά, στο Ρέθυμνο
της Κρήτης, μπροστά στα μάτια της δεκατριάχρονης μητέρας του, ο
συγγραφέας «ξυπνάει» τις μνήμες για τις τραγωδίες που έζησαν τα 15μαρτυρικά μας χωριά –καθένα κι ένα «θυσιαστήριο»- κατά την τριπλή,
ουσιαστικώς, κατοχή, την ναζιστική, την φασιστική και την βουλγαρική. Η
υπέροχη ποίησή του συνυφαίνεται με την Ιστορία, ορθότερα δε η Ιστορία
γίνεται το «υφάδι», με το οποίο ο κ. Ανδρέας Ανδρουλιδάκης «πλάθει»,
στον «αργαλειό» της λογοτεχνικής δημιουργίας, το σκηνικό ενός
παρελθόντος που πρέπει να το διατηρούμε άσβεστο στην μνήμη μας για να
μην το ξαναζήσουμε. Το πολύτιμο φωτογραφικό υλικό και τα εξίσου
πολύτιμα στοιχεία από τα γερμανικά αρχεία έρχονται να δείξουν πως όσα
διηγείται με στίχους ο κ. Ανδρέας Ανδρουλιδάκης δεν ανήκουν στον χώρο
του μύθου αλλά, όλως αντιθέτως, ανταποκρίνονται πλήρως στην φρίκη της
τότε πραγματικότητας.
Β. Καθώς προείπα, η βαρβαρότητα του πολέμου που ζούμε σήμερα, μέσ’ από
την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, κατά παράβαση κάθε έννοιας
Ανθρωπισμού, Δημοκρατίας και Διεθνούς Νομιμότητας και μέσ’ από το
αντίστοιχο δράμα του δεινώς χειμαζόμενου Λαού της Ουκρανίας, μας
δείχνουν ότι το λογοτεχνικό εγχείρημα του κ. Ανδρέα Ανδρουλιδάκη κάθε
άλλο παρά αναφέρεται μόνο στο ιστορικό παρελθόν. Ανταποκρινόμενο στο
απόφθεγμα που αποδίδεται στον Λαμαρτίνο, και σύμφωνα με το οποίο η
Ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμη και το μέλλον, μας δείχνει ότι, δυστυχώς,
δεν έχουμε διδαχθεί τα όσα οφείλαμε να έχουμε διδαχθεί από την ναζιστική
θηριωδία και βαρβαρότητα. Για παράδειγμα, και τηρουμένων των
ιστορικών αναλογιών, η Διεθνής Κοινότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν
ανέλαβαν την ευθύνη τους όταν η Τουρκία, περιφρονώντας με στυγνό
θράσος το Διεθνές Δίκαιο και την Διεθνή Νομιμότητα, εισέβαλε στην
Μαρτυρική Κύπρο το 1974. Και έκτοτε, κοντά μισό αιώνα πια, κατέχει το
ένα τρίτο της Κυπριακής Δημοκρατίας, πλήρους Μέλους της Διεθνούς
Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίχως την παραμικρή κύρωση,
επομένως ατιμώρητη. Και σήμερα μάλιστα το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή
Ένωση όχι απλώς συντηρούν την έναντι της Τουρκίας προκλητική ανοχή,
αλλά «σπεύδουν» να της αναγνωρίσουν και ρόλο «ειρηνοποιού» στον
πόλεμο της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας, με βάση την επίκληση της,
δήθεν, σημαντικής «γεωστρατηγικής» της θέσης! Με τον τρόπο αυτό
«επικροτούν», κατ’ ουσία, την επιβολή του «δικαίου του ισχυρού» έναντι της «ισχύος του Δικαίου», όταν θα έπρεπε, υιοθετώντας κυρώσεις κατά της
Τουρκίας, να έχουν δείξει, προ πολλού, στην Ρωσία ότι το έγκλημά της
εναντίον της Ουκρανίας δεν θα έμενε, κατ’ ουδένα τρόπο, ατιμώρητο. Ίσως
δε τούτο να είχε αποτρέψει τον Πούτιν από το να επιχειρήσει αυτή την
αδιανόητη πρόκληση εναντίον όχι μόνο του μαρτυρικού Λαού της
Ουκρανίας αλλά και εναντίον της Διεθνούς Ειρήνης και της Διεθνούς
Νομιμότητας.
Γ. Ο Ελληνισμός, ήτοι η Ελλάδα και η Κύπρος, διακηρύσσουν προς πάσα
κατεύθυνση ότι στο μέτρο που τους αναλογεί δεν πρόκειται, ζώντας την
φρίκη της Ουκρανικής τραγωδίας, να επιτρέψουν την αναβίωση της
βαρβαρότητας. Συμπαριστάμεθα, χωρίς προϋποθέσεις και δολιχοδρομίες
–όπως, δυστυχώς, πράττει η Τουρκία– στην Ουκρανία και στον Λαό της,
καταδικάσαμε και καταδικάζουμε απεριφράστως την ρωσική εισβολή και
αυθαιρεσία και συμφωνήσαμε αλλά και θα συμφωνήσουμε ομοθύμως στο
να επιβληθούν και στο μέλλον, εις βάρος του αδίστακτου εισβολέα, οι
προβλεπόμενες από το Διεθνές Δίκαιο κυρώσεις. Είναι όμως αυτονόητο
χρέος μας, ακριβώς για να μην εδραιωθεί η επιλεκτική εφαρμογή της
Διεθνούς Νομιμότητας και για να υπηρετήσουμε στο ακέραιο τις αρχές και
τις αξίες που, από την εποχή της ναζιστικής θηριωδίας, επιβάλλει το «ποτέ
ξανά», πως θ’ απαιτήσουμε να υποστεί, στο ακέραιο, και η Τουρκία τις
κατά το Διεθνές Δίκαιο κυρώσεις, για την βαρβαρότητά της κατά του
Κυπριακού Λαού και για την κατοχή μεγάλου τμήματος του εδάφους της
Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή για την συνακόλουθη ωμή παραβίαση
της εδαφικής ακεραιότητάς της και της Εθνικής Κυριαρχίας της.
Δ. Ολοκληρώνοντας αυτή την συμβολή μου στην παρουσίαση του βιβλίου του
κ. Ανδρέα Ανδρουλιδάκη και γυρνώντας, μοιραίως, πίσω στα χρόνια της
ναζιστικής θηριωδίας, επιπροσθέτως δε επαναλαμβάνοντας το «δεν
ξεχνάμε, ποτέ ξανά», έχω στοιχειωδώς χρέος να υπενθυμίσω την εξής
πάγια Εθνική Θέση μας: Μέσα σε αυτό το πλαίσιο Ιστορικής Μνήμης -και
μακριά από κάθε λογική αντεκδίκησης, που είναι παντελώς ξένη σ’ εμάς,
τους Έλληνες- εντάσσουμε και τις αξιώσεις της Ελλάδας ως προς το
κατοχικό δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη της
Ιστορίας, προκειμένου το μήνυμα «δεν ξεχνάμε, ποτέ ξανά» να καταστεί
πράξη, απαιτεί από τους θύτες να ολοκληρώσουν την «συγγνώμη» τους,
αποδίδοντας στην Ελλάδα αυτό που δικαιωματικώς της ανήκει. Πράγμα
που σημαίνει πως αν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας εννοεί
και αναγνωρίζει, στο ακέραιο, τις ευθύνες της για το ναζιστικό παρελθόν
της οφείλει, αμέσως, να πράξει έναντι της Ελλάδας εκείνο, το οποίο
επιβάλλει τόσον η Ιστορική διαδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και ο
κοινός μας Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, ιδίως δε ο κοινός μας Ευρωπαϊκός
Νομικός Πολιτισμός. Και επ’ αυτού υπενθυμίζω τις βασικές μας θέσεις ως
προς τις ως άνω αξιώσεις μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής, ότι έχουμε
να κάνουμε με δύο διαφορετικά, από νομική άποψη, θέματα. Ήτοι:
1. Πρώτον, με το κατοχικό δάνειο προς την Γερμανία, το οποίο συνήφθη
υποχρεωτικώς –ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο-
μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς
συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, από
νομική σκοπιά για ενοχή εκ συμβάσεως. Άρα, η αντίστοιχη εκ της
συμβάσεως απαίτηση της Ελλάδας είναι ενδοσυμβατικής -και όχι
αδικοπρακτικής- προέλευσης.
α) Σε αυτήν την απαίτηση προστίθενται ποσά, τα οποία προκύπτουν
από συναφείς προς την δανειακή σύμβαση αιτίες, όπως είναι ιδίως οι
τόκοι υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης.
β) Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα
παραίτησης. Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως
σήμερα. Ας σημειωθεί, ότι η Ελληνική θέση γίνεται νομικώς τόσο
περισσότερο ισχυρή, όσον η αποπληρωμή του δανείου είχε αρχίσει
ήδη από την κατοχική περίοδο.
2. Και, δεύτερον, με τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και
υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.
α) Επισημαίνεται, πριν απ’ όλα, ότι το 1946, στην Διάσκεψη των
Παρισίων, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων. Κυρίως
δε επισημαίνεται μ’ έμφαση ότι το 1953, με την Συμφωνία του
Λονδίνου, δεν «χαρίσθηκαν» στην Γερμανία οι οφειλές της λόγω
πολεμικών αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως»
φαίνεται να διατείνεται.
α1) Η Συμφωνία αυτή απλώς έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές της
Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο του
Πολέμου), «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των
Δυνάμεων που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρόκειται νομικώς για ένα είδος lato sensu «αναβλητικής αίρεσης»,
σχετικά με την εξόφληση των υποχρεώσεων της Γερμανίας, επειδή
τότε θεωρήθηκε ότι αυτή δεν διέθετε –πρωτίστως λόγω της
διαίρεσής της σε Δυτική και Ανατολική- την κατά το Διεθνές Δίκαιο
απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για ανάληψη και εκπλήρωση
συναφών υποχρεώσεων.
α2) Τούτο –ήτοι η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου Ειρήνης»- επήλθε
το 1990. Όταν, μετά την επανένωση της Γερμανίας, η τελευταία
απέκτησε ενιαία, νομικώς, πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία.
Ειδικότερα, το 1990 υπογράφηκε το λεγόμενο «Σύμφωνο 2 + 4»
μεταξύ της ενωμένης πλέον Γερμανίας και ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλίας και
Αγγλίας.
α3) Γίνεται δε σήμερα, γενικώς και επισήμως, δεκτό –de facto δε το
έχει αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στην βάση αυτή στηρίζει την
εν γένει κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει την θέση του
«Συμφώνου Ειρήνης» που προβλέπει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η
προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Και τούτο
διότι μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει ένα τέτοιο
«Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, κατά τα προλεχθέντα,
απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία της μετά τον
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
α4) Το «Σύμφωνο 2 + 4» καλύπτει, λόγω της νομικής φύσης του αλλά
και της γενικότητάς του, και τα μη συμβαλλόμενα πλην όμως
«παθόντα» από την γερμανική κατοχή Κράτη, όπως η Ελλάδα.
Είναι δηλαδή νομικό κείμενο γενικής εφαρμογής.
β) Η από Ελληνικής πλευράς νομική βάση των αποζημιωτικών
απαιτήσεων κατά της Γερμανίας βρίσκει σταθερό έρεισμα κυρίως στις
διατάξεις του άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907, οι
οποίες κωδικοποίησαν και τις ως τότε διατάξεις του Δικαίου του
Πολέμου.
β1) Κατά τις διατάξεις αυτές: «Ο εμπόλεμος όστις ήθελε παραβιάσει
τας διατάξεις του Κανονισμού θα υποχρεούται, αν συντρέχει λόγος,
εις αποζημίωσιν, θα είναι δε υπεύθυνος δια πάσας τας πράξεις τας
διαπραχθείσας υπό των προσώπων των μετεχόντων της
στρατιωτικής του δυνάμεως». Επέκεινα, οι διατάξεις των άρθρων
46 και 47 του «Κανονισμού Νόμων και Εθίμων του Πολέμου στην
ξηρά», ο οποίος είναι προσαρτημένος στην Δ΄ Σύμβαση της Χάγης
του 1907, καθιερώνουν και τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου
του Πολέμου, ήτοι τις αρχές της προστασίας του σεβασμού του
Ανθρώπου και της ατομικής ιδιοκτησίας.
β2) Όλες αυτές τις αρχές επικαιροποίησε η απόφαση του Διεθνούς
Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το 1946. Αυτό είχε
αποδεχθεί, έναντι της Ελληνικής Κυβέρνησης, επισήμως, το 1965,
ο τότε Καγκελάριος Λούντβιχ Έρχαρτ. Ο ίδιος δε είχε μιλήσει για
επανορθώσεις ύψους 500 εκ. γερμανικών μάρκων.
3. Εξ όσων εκτέθηκαν προκύπτει ότι οι ως άνω αξιώσεις μας, από τις
οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι
πάντα νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται, κατ’
ουδένα τρόπο, θέμα παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες.
α) Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν
γένει κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού που συντίθεται από τις
διατάξεις αλλά και από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες της
Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει την σχετική
απόφαση να την λάβει αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου. Η
θέση αυτή είναι, κυριολεκτικώς, Εθνική και, κατά συνέπεια,
αδιαπραγμάτευτη. Πολλώ μάλλον όταν την ενισχύει, πλέον,
καταλυτικώς η πρόσφατη γνωμοδότηση (2019) της Ομοσπονδιακής
Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων του Γερμανικού Κοινοβουλίου
(Bundestag). Η οποία αφενός αναγνωρίζει ότι δεν τίθεται ζήτημα
παραίτησης ή παραγραφής των αξιώσεων στην Ελλάδα. Και,
αφετέρου, προτρέπει, «expressis verbis», την γερμανική πλευρά ν’
αποδεχθεί την προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
β) Και κατά τούτο, μόνο προβληματισμό προκαλεί η από 18.10.2019
απόρριψη της, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πλήρως
τεκμηριωμένης ρηματικής διακοίνωσης της Ελλάδας -αλλά
και μεταγενέστερες, άμεσες ή έμμεσες, απορρίψεις-αναφορικά με την
προοπτική προσφυγής σε αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, για την
οριστική επίλυση της σχετικής διαφοράς ως προς τις αξιώσεις της
Ελλάδας αναφορικά με το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις. Η
προαναφερόμενη άρνηση της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής
Δημοκρατίας της Γερμανίας, αγνοώντας όλα τα κατά τ’ ανωτέρω,
πλήρως τεκμηριωμένα, νομικά επιχειρήματα, εμφανίζεται παντελώς
αναιτιολόγητη, δοθέντος ότι έρχεται σε αντίθεση και προς την
Ευρωπαϊκή και προς την Διεθνή Νομιμότητα. Επιπλέον, η άρνηση
αυτή είναι άκρως αντιφατική και υποκριτική, αφού δεν είναι νοητό και
αποδεκτό, από πλευράς συνεπούς διεθνούς συμπεριφοράς, η
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από την μια πλευρά να
επιχειρεί, σε πολλές περιπτώσεις, να «παραδώσει μαθήματα»
σεβασμού, εκ μέρους άλλων Κρατών, της Διεθνούς και της
Ευρωπαϊκής Νομιμότητας, όπως το πράττει και σήμερα με αφορμή
την βάρβαρη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και, από την άλλη
πλευρά, ν’ αρνείται την συμμόρφωσή της προς αυτές, όταν μάλιστα
πρόκειται για θύματα και ζημίες προερχόμενες από το εφιαλτικό
ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο έχει, δημοσίως και διεθνώς,
καταδικάσει και αποκηρύξει, με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο.
Υπό τις συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι με την προαναφερόμενη
συμπεριφορά της η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας υποσκάπτει,
«εκ των έσω», την αξιοπιστία της και το κύρος της, σ’ Ευρωπαϊκό και Διεθνές
επίπεδο. Όπως είναι λοιπόν αυτονόητο, η Ελλάδα δεν αποδέχεται, ούτε
πρόκειται ν’ αποδεχθεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την άρνηση αυτή. Πράγμα
που σημαίνει ότι θα επανέλθει εν προκειμένω, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη
έκταση και έμφαση στα νομικά -και όχι μόνο- επιχειρήματά της. Αυτή την
στάση της Ελλάδας επιβάλλει, πολύ περισσότερο, και η σημερινή συνεπής και
ειλικρινής στάση της τόσο για την ρωσική βαρβαρότητα στην Ουκρανία όσο
και για την τουρκική βαρβαρότητα στην Μαρτυρική Κύπρο.»
