ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Ακούστε ένα σύντομο μάθημα ..ευαισθησίας:
Τώρα διαβάστε για γεγονότα και πρόσωπα και μεταξύ άλλων για το ρόλο της Γερμανίας στην Ελλάδα,για τις οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα ύψους τρομακτικού ,αλλά και για τον …παναθώο Μιχάλη Χριστοφοράκο.Αθωώθηκε επίσης και ο Φον Πίρερ της ΖΗΜΕΝΣ,ο οποίος ήταν γι αένα διάστημα σύμβουλος της καγκελαρίου Αγκελας Μέρκελ…
Καλή ανάγνωση:
Προσέξετε ορισμένα συμβάντα:
1.Ο κύριος αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ έγραψε στο άρθρο του στις 29/9/2022 και τα εξής:
“…Πολλά επίσης μας λέει η κατάληξη του σκανδάλου της Ζίμενς (ή μήπως ήταν σκευωρία και αυτό;) ένα τέταρτο του αιώνα μετά την αποκάλυψή του. Μας λέει, λ.χ., ότι η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης συναρτάται με το πόσο προσώπατα ή νοματαίοι είναι οι ανομήσαντες. Η γνωριμία με πολιτικά σόγια ή τζάκια ωφελεί πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και ως γνωστόν η πτωχή Ελλάς δεν διαθέτει πλήθος σόγια, ώστε να βολεύονται πολλοί. Λίγοι είναι οι τυχεροί που ενημερώνονται εγκαίρως ότι τους αναζητεί η αστυνομία, ώστε να ψάξουν για το διαβατήριό τους. Και λιγότεροι όσοι καθαρίζουν παρότι ομολόγησαν το αδίκημά τους.
Οχι, μην πάει ο νους σας στον κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο. Ο άνθρωπος είχε αποσαφηνίσει τον Ιούλιο του 2009 σε Γερμανίδα εισαγγελέα πως οι ευγενείς χορηγίες του σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είχαν ακόμα πιο ευγενή στόχο: την «καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα». Δίχως αυτή την καλλιέργεια πώς θα κατείχε σήμερα η χώρα μας ζηλευτή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα; Ας μην είμαστε μίζεροι, λοιπόν. Του χρωστάμε ευγνωμοσύνη…”
Δεν γνωρίζουμε αν από αυτό το άρθρο ή κάποια άλλη αφορμή τ.ανώτατος δικαστικός λειτουργός για τον οποίο το κυβερνών Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε-ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ και ΜΟΝΟ θετική άποψη μας έλεγε προχθές ότι είναι αδιανόητο να μην ασκηθεί αναίρεση μόλις καθαρογραφεί η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου με το οποίο αθωώθηκαν για το ξέπλυμα χρήματος στην υπόθεση της ΖΗΜΕΝΣ όλοι και οι άλλες κακουργηματικές κατηγορίες παραγράφηκαν.Και μας εξηγούσε το πως η αθώωση για το ξέπλυμα ουσιαστικά σημαίνει ότι και για τις άλλες κατηγορίες που παραγράφηκαν σχημάτισε το δικαστήριο αθωωτική άποψη ,αφού το χρήμα δεν προήλθε από παράνομες(βρόμικο)πράξεις.Αρα κατά την αθωωτιή αυτή απόφαση του δικαστηρίου δεν υπήρξε ποτέ σκάνδαλο ΖΗΜΕΝΣ.
Ομως η ίδια εταιρεία έχει στο παρελθόν παραδεχθεί το σκάνδαλο από προχώρησε σε συμβιβασμό συμφωνώντας να καταβάλει στο Ελληνικό Δημόσιο περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ…
Το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με το οποίο ο βασικός αρθρογράφος δίνει παράμετρο χρηματισμού των Κομμάτων δημοσιεύθηκε μόλις προχθές με κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη και την επομένη ημέρα επανήλθε γράφοντας ότι ο Κυριάκος μητσοτάκης έδωσε χλευαστικά για τους 33.500 νεκρούς της πανδημίας “γραμμή αμφισβήτησης της αιτίας θανάτου”,δηλαδή τις ΜΕΘ επιχειρηματολογώντας για την συγκαλυπτική των εγκλημάτων στάση της κυβέρνησης Κυριάκου.
2.Στο πασίγνωστο βιβλίο του “Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ” ο μακαρίτης συγγραφέας του(πέθανε φέτος)Δημοσθένης Κούκουνας γράει με ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων πως η Γερμανία συστηματικά άσκησε κυρίαρχη προπαγάνδα στον ελληνικό χώρο πολύ πριν την τελική επίθεση του 1941.Πως άρθρο του ίδιου του ΧΙΤΛΕΡ δημοσιεύθηκε στην Βραδυνή στις 20 Γενάρη 1933, δηλαδή 1ο ημέρες πριν καταλάβει την εξουσία.Πως ο ίδιος ο Γκέμπελς έκανε επισκέψεις στην Ελλάδα το 1936 και 1939 μαζί με άλλους υπουργούς και άπλωναν στην Ελλάδα ένα πολιτικό,επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό δίχτυ για να κάνουν τη χώρα έναν τόπο-προτεκτοράτο γερμανικών συμφερόντων.
Το “συμπλήρωμα” το δίνει αποκαλύπτοντας ευρύτατο δίκτυο χρηματισμού πολιτικών,επιχειρηματιών και δημοσιογράφων ο Γιάννης Βουλπιώτης…γαμπρός του φον Ζήμενς(ιδρυτή και ιδιοκτήτη της εταρείας) δια χειρός της κόρης του Ιζαμπέλλας Παλάσκα-Βουλπιώτη σε δυο τρομερά αποκαλυπτικά βιβλία που κυκλοφόρησαν απο τον οίκο Λιβάνη.Το “ΑΓΓΕΛΟΣ ή ΔΑΙΜΟΝΑΣ” και “ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΥΕΛΛΑΣ”.
Η Γερμανία είχε σχέδια αίματος και χρήματος για την περιοχή μας γνωρίζοντας τον πλούτο στο Αιγαίο ,στο Ιόνιο και στη Μέση Ανατολή.Και ήταν Γερμανοί αυτοί που έδρασαν με τους τούρκους στη γενοκτονική εκκαθάριση της Μικράς Ασίας από Αρμενίους και Ποντίους πριν αναλάβουν δράση το 1922 και οι μπολσεβίκοι του Λένιν…
Αφού δεν εξασφάλισε την συνεργασία της Ελλάδας το 1940 την διέλυσε με τις οικονομικές(κατοχικό αναγκαστικό “δάνειο”)και γενοκτονικές επιχειρήσεις στην διάρκεια της Κατοχής.
Ο τ.Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος είναι ο ΜΟΝΟΣ Ελληνας πολιτικός που συχνά-πυκνά κατά την διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής επαναφέρει με νομικά και πολιτικά κείμενα τις απαιτήσεις της Ελλάδας για δάνεια και αποζημιώσεις,τις οποίες η γαλλική κυβέρνηση δια στόματος Ντελπλά,προσδιόρισε το 2014 στα 575 δισεκατομμύρια ευρώ!!!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης(στις φωτό με τον Χριστοφοράκο το 2004)είναι ο ΜΟΝΟΣ απο τη Νέα Δημοκρατία και την οικογένεια Μητσοτάκη που όχι μόνο δεν ήταν φιλικός σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο με τον Προκόπη Παυλόπουλο,αλλά του έκανε σφοδρή προσωπική και πολιτική επίθεση για να μην εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας.Απέτυχε την πρώτη φορά.
Τη δεύτερη ως πρωθυπουργός είχε την δυνατότητα και διέπραξε την πολιτική αθλιότητα βάζοντας στο προεδρικό Μέγαρο την εικονιζομένη με τον Λιγνάδη Αικατερ.Σακελλαροπούλου,πελάτσια της γνωστής ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ ,η οποία και σήμερα σαρώνει τα δημόσια έργα.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος μία ημέρα πριν παραδώσει το προεδρικό Μέγαρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου υπέγραψε την αναγνώριση και άλλων ελληνικών χωριών,ως μαρτυρικών χωριών εξαιτίας των γερμανικών θηριωδιών.
Σε ένα από αυτά στο Γεράκι Ηλείας την ώρα που το δικαστήριο αθώωνε τους πάντες για την ΖΗΜΕΝΣ,ο Προκόπης Παυλόπουλος εγκαινίασε επιβλητικό Μουσείο Μνήμης και εξαπέλυσε νέους κεραυνούς για τις πράξεις και οφειλές των Γερμανών προς την Ελλάδα.
Είπε μεταξύ άλλων:
“…Ας μου επιτραπεί μια σύντομη αναφορά στο χρονικό της τραγωδίας στο
Γεράκι, με αδίστακτους θύτες τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Α. Ήταν εκείνο το «πικρό» και συνάμα «σκοτεινό» καλοκαίρι του 1943,
όταν η βαρβαρότητα του γερμανού δυνάστη ενέσκηψε ανελέητη και
στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού Δήμου Ήλιδας. Ξημέρωμα της
30 ής Ιουλίου 1943 το Γεράκι πυρπολήθηκε ολοκληρωτικώς: 125 από τα
130 σπίτια του χωριού παραδόθηκαν στις φλόγες. Και σαν να μην
έφτανε αυτό οι εγκληματίες ναζί, φθάνοντας στα όρια της θηριωδίας,
βασάνισαν ανελέητα 93 κατοίκους του χωριού που είχαν συλλάβει. Εν
τέλει δε εκτέλεσαν δημοσίως δύο εξέχουσες, εμβληματικές
κυριολεκτικώς, προσωπικότητες του Χωριού: Τον Πρόεδρο της
Κοινότητας Γερακίου αείμνηστο Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο και τον
«πνευματικό ταγό» της, τον Δάσκαλο και Γραμματέα της Κοινότητας
αείμνηστο Δημήτριο Τσάμη. Το επιβλητικό Μνημείο που εγκαινιάζουμε
θα εκπέμπει πλέον, διαχρονικώς και αδιαλείπτως, το μήνυμα ότι και από
εδώ, από το Γεράκι, θυμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση: «Δεν ξεχνάμε,
ποτέ ξανά».
Β. Έστω και με καθυστέρηση η Πολιτεία απέδωσε στο Γεράκι αυτό που
κατ’ ελάχιστο, του αναλογεί ιστορικώς: Με το π.δ. 32/2020 το Γεράκι
ανακηρύχθηκε, μαζί με άλλες οκτώ Κοινότητες ανά την Ελλάδα,
«Μαρτυρικό Χωριό». Και θα μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη μου το γεγονός
ότι το ως άνω π.δ. φέρει την υπογραφή μου, ενώ δημοσιεύθηκε στην
Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την παραμονή της λήξης της θητείας μου
ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ήτοι την 12 η Μαρτίου 2020.
ΙΙ. Οι αξιώσεις της Ελλάδας ως προς το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει
αποζημιώσεις για τα θύματα και τις υλικές καταστροφές της
ναζιστικής θηριωδίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο Ιστορικής Μνήμης με έμβλημα το «δεν ξεχνάμε,
ποτέ ξανά» -και μακριά από κάθε λογική αντεκδίκησης, που είναι παντελώς
ξένη σ’ εμάς, τους Έλληνες- εντάσσουμε και τις αξιώσεις της Ελλάδας ως
προς το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις για τα θύματα και τις
υλικές καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη
της Ιστορίας, προκειμένου το μήνυμα «δεν ξεχνάμε, ποτέ ξανά» να καταστεί
πράξη, απαιτεί από τους θύτες να ολοκληρώσουν την «συγγνώμη» τους,
αποδίδοντας στην Ελλάδα αυτό που δικαιωματικώς της ανήκει. Πράγμα
που σημαίνει πως αν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας εννοεί
και αναγνωρίζει, στο ακέραιο, τις ευθύνες της για το ναζιστικό παρελθόν
της οφείλει, αμέσως, να πράξει έναντι της Ελλάδας εκείνο, το οποίο
επιβάλλει τόσον η ιστορική διαδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο κοινός
μας Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, ιδίως δε ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός
Πολιτισμός. Και επ’ αυτού υπενθυμίζω, για πολλοστή φορά, τις βασικές
μας θέσεις -που είναι και Εθνικές μας Θέσεις, αφότου συντελέσθηκαν τα
εγκλήματα της ναζιστικής θηριωδίας κατά της Ελλάδας και του Ελληνικού
Λαού- ως προς τις ως άνω αξιώσεις μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής,
ότι έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά, από νομική άποψη,
θέματα. Ήτοι:
Α. Πρώτον, με το κατοχικό δάνειο προς την Γερμανία, το οποίο συνήφθη
υποχρεωτικώς –ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο-
μεταξύ της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς
συντήρηση των στρατευμάτων κατοχής. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, από
νομική σκοπιά για ενοχή εκ συμβάσεως. Άρα, η αντίστοιχη εκ της
συμβάσεως απαίτηση της Ελλάδας είναι ενδοσυμβατικής -και όχι
αδικοπρακτικής- προέλευσης.
1. Σε αυτήν την απαίτηση προστίθενται ποσά, τα οποία προκύπτουν
από συναφείς προς την δανειακή σύμβαση αιτίες, όπως είναι ιδίως οι
τόκοι υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης.
2. Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα
παραίτησης. Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως
σήμερα. Ας σημειωθεί, ότι η Ελληνική θέση γίνεται νομικώς τόσο
περισσότερο ισχυρή, όσον η αποπληρωμή του δανείου είχε αρχίσει
ήδη από την κατοχική περίοδο.
Β. Και, δεύτερον, με τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και
υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τα στρατεύματα κατοχής.
1. Επισημαίνεται, πριν απ’ όλα, ότι το 1946, στην Διάσκεψη των
Παρισίων, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων
αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων. Κυρίως
δε επισημαίνεται μ’ έμφαση ότι το 1953, με την Συμφωνία του
Λονδίνου, δεν «χαρίσθηκαν» στην Γερμανία οι οφειλές της λόγω
πολεμικών αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως»
φαίνεται να διατείνεται.
α) Η Συμφωνία αυτή απλώς έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές της
Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο του
Πολέμου), «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των
Δυνάμεων που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρόκειται νομικώς για ένα είδος «αναβλητικής αίρεσης» (lato sensu), σχετικά με την εξόφληση των υποχρεώσεων της
Γερμανίας, επειδή τότε θεωρήθηκε ότι αυτή δεν διέθετε
–πρωτίστως λόγω της διαίρεσής της σε Δυτική και Ανατολική- την
κατά το Διεθνές Δίκαιο απαιτούμενη πολιτειακή υπόσταση για
ανάληψη και εκπλήρωση συναφών υποχρεώσεων.
β) Τούτο –ήτοι η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου Ειρήνης»- επήλθε
το 1990. Όταν, μετά την επανένωση της Γερμανίας, η τελευταία
απέκτησε πλέον ενιαία, νομικώς, πολιτειακή υπόσταση και
κυριαρχία. Ειδικότερα, το 1990 υπογράφηκε το λεγόμενο
«Σύμφωνο 2 + 4» μεταξύ της ενωμένης πλέον Γερμανίας και ΗΠΑ,
ΕΣΣΔ, Γαλλίας και Αγγλίας.
2. Γίνεται δε σήμερα, γενικώς και επισήμως, δεκτό –de facto δε το έχει
αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στην βάση αυτή στηρίζει την εν γένει
κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει την θέση του
«Συμφώνου Ειρήνης» που προβλέπει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η
προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953.
α) Και τούτο διότι μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει
ένα τέτοιο «Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, κατά τα
προλεχθέντα, απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία
της μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
β) Το «Σύμφωνο 2 + 4» καλύπτει, λόγω της νομικής φύσης του αλλά
και γενικότητάς του, και τα μη συμβαλλόμενα πλην όμως
«παθόντα» από την γερμανική κατοχή Κράτη, όπως η Ελλάδα.
Είναι δηλαδή νομικό κείμενο γενικής εφαρμογής.
Γ. Από τα όσα εκτέθηκαν προκύπτει ότι οι ως άνω αξιώσεις μας, από τις
οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι
πάντα νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται κανένα
θέμα παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες.
1. Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν
γένει κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού που συντίθεται από τις
διατάξεις αλλά και από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες της
Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει την σχετική
απόφαση να την λάβει αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το
σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου. Η
θέση αυτή είναι, κυριολεκτικώς, Εθνική και, κατά συνέπεια,
αδιαπραγμάτευτη.
2. Πολλώ μάλλον όταν την θέση αυτή ενισχύει, πλέον, καταλυτικώς η
πρόσφατη γνωμοδότηση (2019) της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας
Εμπειρογνωμόνων του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag). Η
οποία αφενός αναγνωρίζει ότι δεν τίθεται ζήτημα παραίτησης ή
παραγραφής των αξιώσεων στην Ελλάδα. Και, αφετέρου, προτρέπει,
«expressis verbis», την γερμανική πλευρά ν’ αποδεχθεί την
προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο
της Χάγης. Και κατά τούτο, μόνο προβληματισμό προκαλεί η από
18.10.2019 απόρριψη της, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πλήρως
τεκμηριωμένης ρηματικής διακοίνωσης της Ελλάδας -αλλά και
μεταγενέστερες, άμεσες ή έμμεσες, απορρίψεις- αναφορικά με την
προοπτική προσφυγής σε αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, για την
οριστική επίλυση της σχετικής διαφοράς ως προς τις αξιώσεις της
Ελλάδας αναφορικά με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές
αποζημιώσεις.
Η προαναφερόμενη άρνηση της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής
Δημοκρατίας της Γερμανίας, αγνοώντας όλα τα κατά τ’ ανωτέρω, πλήρως
τεκμηριωμένα, νομικά επιχειρήματα, εμφανίζεται παντελώς αναιτιολόγητη,
δοθέντος ότι έρχεται σε αντίθεση και προς την Ευρωπαϊκή και την Διεθνή
Νομιμότητα. Επιπλέον, η άρνηση αυτή είναι άκρως αντιφατική και υποκριτική,
αφού δεν είναι νοητό και αποδεκτό, από πλευράς συνεπούς διεθνούς
συμπεριφοράς, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από την μια
πλευρά να επιχειρεί, σε πολλές περιπτώσεις, να «παραδώσει μαθήματα»
σεβασμού, εκ μέρους άλλων Κρατών, της Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής
Νομιμότητας. Και, από την άλλη, ν’ αρνείται την συμμόρφωσή της προς
αυτές, όταν μάλιστα πρόκειται για θύματα και ζημίες προερχόμενες από το
εφιαλτικό ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο έχει, δημοσίως και διεθνώς,
καταδικάσει και αποκηρύξει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Υπό τις
συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι με την προαναφερόμενη συμπεριφορά της η
Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας υποσκάπτει, «εκ των έσω», την
αξιοπιστία της και το κύρος της, σ’ Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο. Όπως
είναι λοιπόν αυτονόητο, η Ελλάδα δεν αποδέχεται, ούτε πρόκειται ν’
αποδεχθεί, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, την άρνηση αυτή. Πράγμα που σημαίνει
ότι θα επανέλθει εν προκειμένω, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη έκταση και
έμφαση στα νομικά -και όχι μόνο- επιχειρήματά της. Αυτή την στάση της
Ελλάδας επιβάλλει, πολύ περισσότερο, και ο στοιχειώδης σεβασμός της Ιερής
Μνήμης της ναζιστικής θηριωδίας στο Γεράκι, την 30 ή Ιουλίου 1943.
Δείτε το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών σήμερα.Αναφέρεται στην πρόκληση της Γερμανίας να διαθέσει 200 δις ευρώ από αυτά που χρωστάει για να προικίσει τους πολίτες της και να υπερέχουν από τους άλλους Ευρωπαίους.
“Αντιστάσεως μη ούσης εθραύσθησαν και οι φανοί της πρωτευούσης”που θα έλεγε και ο Διογένης στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και εκείνος θα νόμιζε ότι ο Διογένης αναφέρεται στο χάλι του κυριότερου δρόμου της Ελλάδας.Την Πανεπιστημίου-Ελ.Βενιζέλου ,η οποία διαλυμένη ,σκαμμένη,σπασμένη χάσκει επισκευαζόμενη για χρόνια…
