ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Σφοδρή επίθεση κατά του Προκόπη Παυλόπουλου εξαπέλυσαν για μια ακόμα φορά ΤΑ ΝΕΑ.
Η επίθεση είχε αυτή τη φορά πρόσχημα ένα σπουδαίο γεγονός.Την εκλογή του κ.Παυλόπουλου στην Ακαδημία Αθηνών.Είναι ο πρώτος πολιτικός που αφού διετέλεσε πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται στην Ακαδημία Αθηνών.
Στην Ακαδημία Αθηνών είχε εκλεγεί και ο Α’ και προσωρινός πρόεδρος της μεταχουντικής Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχαήλ Στασινόπουλος.Μάλιστα αυτή η εκλογή έχει ιδιαίτερα ενδιαφέρον όχι γιατί και ο αείμνηστος Στασινόπουλος ήατν Μεσσήνιος,αλλά για τον τρόπο που κλώτσησε το χρυσάφι ,το οποίο έστρωσε στα πόδια του η Χούντα,η οποία τον βρήκε το 1967 πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας.
Τον αμέσως επόμενο χρόνο,αφού τον βολιδοσκόπησε με διάφορες ψεύτικες υποσχέσεις περί ταχύτατης επανόδου στη δημοκρατία τον άφησε να γίνει μέλος της(χουντικής) Ακαδημίας το 1968.
Αμέσως μετά την εκλογή του και τα μπράβο του έστειλε μαζί με τις τούρτες και μια φάβα με λάκκο.Ηταν μία δίκη στην οποία ως πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας θα νομιμοποιούσε τη Χούντα και τις πρακτικές της.Εκείνος δίκασε.Έκλεισε τα αυτιά του στις σειρήνες και υποσχέσεις και εξέδωσε απόφαση-καταπέλτη κρίνοντας παράνομο το χουντικό καθεστώς.Τον έστειλαν σπίτι του αμέσως μετά.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος δέχεται σφοδρή επίθεση από το συγκρότημα Λαμπράκη,τώρα ΔΟΜ και απο παλαιό και δοκιμασμένο αρθρογράφο που έχει αποδείξει ότι ξέρει ιστορία και εκτιμά την συνέχεια και συνέπεια.Τέτοια επίθεση μη καλής συνέχειας και συνέπειας εξαπολύει.Από τα ΝΕΑ,τα οποία μέσα από την επίθεση αυτή εμφανίζονται σε ρόλο τιμητή ενός πολιτικού και νυν ακαδημαϊκού, ο οποίος διαμένει στο ίδιο σπίτι πολυκατοικία από το 1968.
Ο Στ.Ψυχάρης έφυγε απο τη ζωή δικαιωμένος για …δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που έλαβε απο τις κρατικές τράπεζες και για τις οποίες είχαν συνταχθεί φοβερά κατηγορητήρια και είχε επιβληθεί κατάσχεση σε βίλες αυτοκρατορικές.Φανταζόμαστε κι αυτές οι κατασχέσεις άδικες θα ήταν και κάποτε θα τα εξηγήσει όλα και ο έμπειρος αρθρογράφος.
Για τη στάση ελληνικών εφημερίδων και ανάμεσα τους και του συγκροτήματος αυτού επι Κατοχής είχαν γραφεί φοβερά και τρομερά από τον ερευνητή Δημ.Κούκουνα.Πως τέθηκαν όλα υπό γερμανική γκεμπελική καθοδήγηση και διαφήμιζαν το χιτλερικό καθεστώς και δικαιολογούσαν τις θηριωδίες του επιχειρηματίες και εκδότες που δεν κλείστηκαν ούτε στις φυλακές,ούτε πήγαν στα σπίτια τους.
Οταν έφυγαν οι Γερμανοί οι εφημερίδες συνέχισαν.Αλλιώς αυτή τη φορά ο Μανωλιός.Γράφει για το συγκρότημα ο Δημ.Κούκουνας:
“…οι εφημερίδες, που μέχρι την Απελευθέρωση ανήκαν στο ελληνογερμανικό αυτό συγκρότημα δεν μπόρεσαν να επανεκδοθούν ποτέ, οπότε ο ευφυής Δ. Λαμπράκης άλλαξε τους τίτλους (από «Αθηναϊκά Νέα» σε «Νέα» και από «Ελεύθερον Βήμα» σε «Βήμα»), ο επανελθών στον κομμουνισμό Γιάννης Πετσόπουλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πολλά περιουσιακά στοιχεία για να παραμείνει με άλλες πηγές εισαγωγής χαρτιού στην αγορά, όσο δε για την πρακτόρευση εφημερίδων ο Όθων Πικραμένος αναγκάστηκε πρόσκαιρα να αποσυρθεί και να αρκεστεί στη διαχείριση του εργοστασίου γραφικών τεχνών «Πυρσός», ενός από τα μεγαλύτερα στην Αθήνα, που είχε βρεθεί στα χέρια του[2]. Θα ήταν ειρωνικό να συνεχίζει να διακινεί τις εφημερίδες και τα περιοδικά όταν η χώρα απελευθερώθηκε, αφού μέχρι τότε διακινούσε τις νομότυπα εκδιδόμενες υπό γερμανικό έλεγχο εφημερίδες και τις λοιπές προπαγανδιστικές εκδόσεις, ελληνόγλωσσες και γερμανόγλωσσες…”
Ο αρθρογράφος ασκεί κριτική ακριβώς στη “λογική” και σε ουσιαστική ταύτιση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ναι μεν δεν χρεώνει στον Προκόπη Παυλόπουλο συμμετοχή στη δολοφονία των αδελφών Κέννεντυ,αλλά του χρεώνει κάθε δυσλειτουργία και διαφθορά της ελληνικής κρατικής μηχανής.
Αυτή που θα διόρθωνε ο Κυριάκος άμεσα με την επιλογή και της προεδρίνας του Συμβουλίου Επικρατείας στην προεδρία της Δημοκρατίας.
Επι Κυριάκου είμαστε σήμερα.Σχεδόν τέσσερα χρόνια.
Και στις 26 Οκτώβρη μας καλούν να παρακολουθήσουμε δίκη που διαρκεί επι 15χρόνια απένατι σε μεγαλοεταιρεία.
Προχθές,επι Κυριάκου έγινε μια δίκη -ακόμα-σκάνδαλο για μαϊμού πλειστηριασμούς υπέρ Τραπεζών.Χωρίς μάρτυρες με απίστευτη μεθόδευση, γιατί είναι κρίσιμη.
Χθες,επί Κυριάκου,μας πληροφόρησαν ότι αφού ο Αρειος Πάγος με την περίφημη απόφαση του Αντιπροέδρου Αποστολάκη,τόλμησε και δικαίωσε πολίτες έναντι των τραπεζών για τους ληστρικούς πλειστηριασμούς θα περάσει άμεσα (ν)τροπολογία για να καταργηθεί η αρεοπαγιτική,αμετάκλητη απόφαση.Και να νομιμοποιηθούν και οι μαϊμού πλειστηριασμοί από τους οποίους πλουτίζουν συμμορίες τραπεζικών,πολιτικών,δημοσιογράφων και επιχειρηματιών και όχι τα δημόσια ταμεία…
Ο Κυριάκος σε 6-7 μήνες κλέινει την τετραετία του στην κυβέρνηση.Θα άλλαζε το πελατειακό κράτος,θα το εκσυγχρόνιζε με τον Αδωνη και άλλους σε 100 ημέρες.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προχθές μας ενημέρωσε με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα ότι το Κράτος δεν έχει άμυνα προστασίας στην παιδική κακοποίηση.
Αλλο ΜΜΕ ανέδειξε κύριο θέμα την προχθεσινή ποινή- χάδι(κάτι μήνες φυλακή…) σε 70χρονο που ασελγούσε σε 8χρονο.Θα εκτίσει την ποινή στο σπίτι.Φανταζόμαστε ότι θα προσκαλέι εκεί τα ανήλικα για να μην παραβιάζει τη…δικαστική απόφαση.Οπως αυτός που πιάστηκε προχθές για βιασμό ανήλικης και είχε βγει πριν ένα χρόνο απο τις φυλακές ,όπου είχε μείνει λίγο για βιασμό άλλου ανήλικου…
“Παπάς,πολιτικός,δημοσιογράφος” μας πληροφόρησαν ΜΜΕ ότι εμπλέκονται στους συνεχείς βιασμούς της 12χρονης ανήλικης στον Κολωνό.
Προς το παρόν βλέπουμε κάτι τύπους των δυτικών προαστείων που πιάνονται και είμαστε στον αριθμό 6 από τον συνολικό των 213 βιασμών της ανήλικης…
Στο αμέσως προηγούμενο θέμα μας αναφερόμαστε σε 6 περιπτώσεις επωνύμων σε τέτοια εγκλήματα και στην ωμή συγκάλυψή τους.Κάτι που θα γίνει και εδώ.Οπως λένε στο παρασκήνιο και με αφορμή τα συνεχή εγκλήματα στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας προσπαθούν να απομακρύνουν τα ανήλικα απο τους οίκους ανοχής για να μην χαλάει η “προστασία της νύχτας” με τέτοια “ατυχήματα” και όχι να προστατεύουν τα ανήλικα,όπως βεβαίωνει και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,η οποία καταγγέλλει επίσης στο κύριο άρθρο της την κυβέρνηση Κυριάκου,ότι δεν προχώρησε σε καμία μεταρρύθμιση απο τις απόλυτα αναγκαίες στη Δικαιοσύνη και στην κρατική εκτελεστική μηχανή.
Γιατί τόσο σφοδρή η επίθεση με “πνεύμα Κυριάκου” στον Προκόπη Παυλόπουλο;
Μήπως γιατί μένει σε εκείνο το σπίτι απο το 1968 και χαλάει τη σούπα της προεδρίνας του Κυριάκου στη σπιταρώνα που αγόρασε απο τη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ το 2009;
Οοοοχι!
Υπάρχει προφανής εξήγηση.Η εκλογή του στην Ακαδημία Αθηνών προσδίδει τεράστιο κύρος ενόψει της διαδρομής του και των καθηγητικών του δραστηριοτήτων εντός και εκτός Ελλαδας.Και τεράστια ευχέρεια κινήσεων με μεγαλύτερο τον φόβο του Κυριάκου,ότι μπορεί να εξελιχθεί σε πρόεδρο της Ακαδημίας.Και τότε ο λόγος θα ακούγεται πολύ πάνω απο το λόγο των πολιτικών και της προεδρίνας,λόγω του ειδικού βάρους του Προκόπη Παυλόπουλου.
Εμείς άλλα πιστεύουμε,αλλα μια και δεν έχουμε ως στοιχείο παρά μόνο την πίστη μας,θεωρούμε ότι η σφοδρή επίθεση έγινε όχι τυχαία λίγες ώρες μετά το αίτημα του Προκόπη Παυλόπουλου στη Δικαιοσύνη να ανοίξει η Δικαιοσύνη κελιά για εκείνους που παρακολουθούσαν και παρακολουθούν για ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ λόγους και όχι για το ανύπαρκτο “δημόσιο συμφέρον” τα τηλέφωνα,αρπάζουν περιουσίες μέσω των καρτέλ και άλλων εγκλημάτων κλπ
Ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν κύριος ομιλητής στο συνέδριο της Ενωσης Δικαστών και εισαγγελέων στην Πύλο.Η ομιλία του είχε θέμα.Και ουσιαστικά με αυτή ζήτησε απο την Δικαιοσύνη ,φορώντας πια την τήβενο του Ακαδημαϊκού να σηκωθεί όρθια η δικαιοσύνη και να πατάξει φοβερά εγκλήματα που γίνονται με πρόσχημα και στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος.Σαφώς φωτογραφίζει τις παρακολουθήσεις και την επιχειρούμενη με αυτό το πρόσχημα συγκάλυψή τους.Και φυσικά κάθε τέτοιας μεθόδευσης σοβαρό έγκλημα.
Ιδού τι είπε μεταξύ άλλων απευθυνόμενος στην αφρόκρεμα των Δικαστών ο καθηγητής και Ακαδημαίκός:
«Στους κρίσιμους, θα έλεγα χαλεπούς, καιρούς μας για τον Άνθρωπο και
την Δημοκρατία ο Δικαστής και, συνακόλουθα, η Δικαστική Εξουσία καλούνται
να υπερασπίζονται -κατ’ εξοχήν μέσω της διευκόλυνσης της πλήρους
άσκησης του δικαιώματος αίτησης και παροχής δικαστικής προστασίας-
πρωτίστως τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου. Την αποστολή τους
αυτή προσδιορίζει η «κορωνίδα» της Έννομης Τάξης μας, ήτοι το Σύνταγμα,
στο μέτρο που την εντάσσει στο πλαίσιο της θωράκισης του Κράτους Δικαίου
και, επέκεινα, της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ως εμβληματικής
διαδικασίας εγγύησης της Ελευθερίας.
Α. Μια απλή περιγραφή των θεσμικών συνιστωσών της Αντιπροσωπευτικής
Δημοκρατίας δεν είναι σε θέση να φθάσει στην πεμπτουσία της και ν’
αναδείξει τις πραγματικές της διαστάσεις, ως συστήματος διακυβέρνησης
που βρίσκεται πιο κοντά στον Άνθρωπο κατά την δύσβατη πορεία του
προς την επιτέλεση της αποστολής του. Ένα τέτοιο εγχείρημα
προϋποθέτει μια πολύ πιο βαθιά και διεισδυτική ανάλυση, ιδίως αναφορικά
με το ποιο είναι εκείνο το συστατικό στοιχείο της, το οποίο συνέβαλε
καθοριστικώς στο να διαδοθεί ευρύτατα η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία
ως σύστημα διακυβέρνησης. Σήμερα έχει καταστεί εδραία η αντίληψη πως
το βασικό πλεονέκτημα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ως
συστήματος διακυβέρνησης, συνίσταται στο ότι δημιουργήθηκε, εξ αρχής,
ως ένα είδος «πανοπλίας» υπεράσπισης και προστασίας της Ελευθερίας
και, ειδικότερα, ως ιδανική διαδικασία άσκησης στην πράξη της Ελευθερίας,
δια της αντίστοιχης ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων που
απορρέουν από αυτή.
Β. Πραγματικά, και δίχως να υποτιμάται το γεγονός ότι και η
Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία καταλήγει σε συγκεκριμένους, ορατούς,
συμβιβασμούς σε σχέση με έναν, βεβαίως εντελώς θεωρητικό σήμερα,
αμιγώς δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης –με κυριότερο «συμβιβασμό»
εκείνον, σύμφωνα με τον οποίο ναι μεν όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον
Λαό, πλην όμως ασκούνται υπό τους περιορισμούς του οικείου
Συντάγματος, και δη περιορισμούς που οριοθετούν την προοπτική
αμεσότητας άσκησης της εξουσίας- γίνεται, σχεδόν καθολικώς, δεκτό πως
συνιστά τον πιο πρόσφορο και πιο αποτελεσματικό τρόπο δημοκρατικής
διακυβέρνησης. Και το σπουδαιότερο σημείο υπεροχής της εντοπίζεται
στο ότι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, ως σύστημα διακυβέρνησης το
οποίο συνδυάζεται, κατ’ ανάγκην, με το κλασικό καπιταλιστικό οικονομικό
σύστημα που προϋποθέτει τον ελεύθερο και υγιή ανταγωνισμό ως προς το,
lato sensu, «επιχειρείν», παρίσταται το πιο κατάλληλο και «φιλικό», έναντι
του Ανθρώπου, σύστημα άσκησης εξουσίας, στην όλη προσπάθειά του να
υπερασπισθεί, μέσω της Ελευθερίας, την αξία του και ν’ αναπτύξει
ελευθέρως την προσωπικότητά του. Κατ’ εξοχήν δε ως το σύστημα που,
στην ως άνω προσπάθεια του Ανθρώπου, τον εξοπλίζει με τ’ απαραίτητα
μέσα κατάλληλης άμυνας κατά των φαινομένων της κρατικής αυθαιρεσίας
αλλά και κατά της εκ μέρους των λοιπών μελών του κοινωνικού συνόλου
αυθαίρετης άσκησης των κάθε είδους δικαιωμάτων.
Γ. Η εξαιρετικά κρίσιμη και, δυστυχώς, καταδήλως δυσοίωνη για τον
Άνθρωπο και τα Θεμελιώδη Δικαιώματά του -πρωτίστως δε για την
υπεράσπιση της αξίας του και της ελεύθερης ανάπτυξης της
προσωπικότητάς του- σύγχρονη συγκυρία, η οποία μάλιστα εκτείνεται
πολύ πέραν της Χώρας μας και πλήττει καιρίως και το σύνολο, σχεδόν, των
Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι εκείνη που «δείχνει» στην
Δικαστική Εξουσία και, άρα, στον Δικαστή τον ανηφορικό δρόμο του
σπουδαιότερου χρέους του κατά την αποστολή του ως «στυλοβάτη» της
Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της
Νομιμότητας : Ο Δικαστής, θωρακισμένος με τις εγγυήσεις της Προσωπικής
και Λειτουργικής Ανεξαρτησίας του, καλείται ν’ αναδειχθεί στον βασικό
πυλώνα στήριξης και, συγχρόνως, στην ασφαλέστερη αντηρίδα ενίσχυσης
των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ανταποκρινόμενος σε αυτό
το χρέος ο Δικαστής αναδεικνύεται, εκ των πραγμάτων και αυτοθρόως,
υπέρμαχος και εγγυητής και της ίδιας της Αντιπροσωπευτικής
Δημοκρατίας, κατά τα στοιχειώδη και αρρήκτως συνδεόμενα με την φύση
της ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά της, δοθέντος ότι η σύγχρονη
Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία -και το Κράτος που οργανώνεται
ερειδόμενο επί των θεσμών της- νοείται, κατά τα προλεχθέντα, ως
«ιδανική» εγγύηση της ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων
του Ανθρώπου.
Δ. Κατά την άσκηση των ως άνω δικαιοδοτικών του καθηκόντων ο
Δικαστής οφείλει να έχει πάντοτε ως αφετηρία και κατάληξη των νομικών
του συλλογισμών το Σύνταγμα και την σύμφωνη με τις διατάξεις του
εκτελεστική του νομοθεσία, επιπλέον δε τα εκάστοτε δεδομένα της
Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Έννομης Τάξης. Μόνο με τον τρόπο αυτό ο
Δικαστής και οι κυρωτικοί μηχανισμοί, τους οποίους ενεργοποιεί η κατά
περίπτωση δικαιοδοτική του παρέμβαση, ανταποκρίνονται,
αποτελεσματικώς, στις επιταγές του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της
Νομιμότητας, άρα σε κύριες επιταγές της ίδιας της Αντιπροσωπευτικής
Δημοκρατίας
Αυτός είναι και ο σπουδαιότερος λόγος, για τον οποίο στο
πλαίσιο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου ο
δικαστικός έλεγχος της νομιμότητας της κρατικής δράσης δεν μπορεί,
μεταξύ άλλων φυσικά, να συναντά, με την επίκληση δήθεν «δημόσιου
συμφέροντος» εκ μέρους των κρατικών οργάνων, εμπόδια που τον
αποδυναμώνουν ή και τον ακυρώνουν στην πράξη.
Για να καταστεί περισσότερο σαφές: Στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία
και στο Κράτος Δικαίου, όταν οργανώνονται και λειτουργούν κατά τον
προορισμό τους ως εγγυήσεις της Ελευθερίας και των Θεμελιωδών
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν υπάρχουν ούτε νοούνται στεγανά και,
πολύ περισσότερο, «άβατα». Περαιτέρω, τα «άδηλα και τα κρύφια» κατά
την άσκηση των αρμοδιοτήτων εκ μέρους των οργάνων του Κράτους είναι
αδιανόητα, με την έννοια ότι η προσφυγή δήθεν στην εξυπηρέτηση
αναγκών δημόσιου συμφέροντος δεν είναι νοητό ν’ «απομυζά» την ικμάδα
της Ελευθερίας και, συνακόλουθα, να θίγει τον πυρήνα των Θεμελιωδών
Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως τα κατοχυρώνει η, lato sensu, Έννομη
Τάξη. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο όταν ο Δικαστής βρίσκεται,
ενδεχομένως, σε ανάλογα, κρατικής επινόησης, «διλήμματα» πρέπει ν’
απαντά, ασκώντας την δικαιοδοσία του κατά περίπτωση με γνώμονα και
τον στίχο του Κωνσταντίνου Καβάφη -εμπνευσμένο από τους αντίστοιχους
στίχους του Δάντη- για «το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι» («Che fece…il
gran rifiuto», 1899, 1901) και με «πανοπλία» την δύναμη του δεδικασμένου
και της εκτελεστότητας των αποφάσεών του: «In dubio pro Republica, in
dubio pro Libertate».
