Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανδρώθηκε πολιτικά σε έναν χώρο από τον οποίο πήρε τα “εφόδια” για να βγει στην κεντρική πολιτική σκηνή.Και πήρε καλά εφόδια.
Και πρέπει να είναι ευγνώμων σε όσους τον βοήθησαν, του έδωσαν ώθηση.
Είναι το περίφημο 3-4%.Ομως ο Αλέξης Τσίπρας ξέφυγε πια πολύ απο αυτό το πλαίσιο και είναι φανερό ότι πρέπει να κρατήσει τον πυρήνα απο τον οποίο ξεκίνησε,αλλά ο πυρήνας δεν παύει να είναι το 3-4% με τα γνωστά του πλαίσια πολύ μακριά απο εκείνα στα οποία κινούνται πολίτες που ψήφισαν σε ποσοστά άνω του 31% τον Αλέξη.Κι αυτοί δεν είναι καν “αριστεροί” ,αλλά πολίτες που κινούνται κάπου στο κέντρο και θέλουν ένα κόμμα που να κινείται φιλολαϊκά και έντιμα.
Προς τα εκεί κινείται και προς αυτή την κατεύθυνση τον ωθεί και ο Κώστας Βαξεβάνης με το ακόλουθο άρθρο,το οποίο φυσικά προσυπογράφουμε:
“ΑΛΕΞΗ ΡΙΧΤΟ”
“Η νίκη της ΝΔ στις εκλογές ήταν ξεκάθαρη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την φυσική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας, αλλά κυρίως το Αντισυριζα μέτωπο που δημιουργήθηκε από την πρώτη ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την εξουσία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νίκησε μαζί με όλους αυτούς που χρηματοδότησαν φανερά και κρυφά έναν επίμονο αγώνα που έκανε με στοχοπροσήλωση. Στελέχη επιχειρηματιών δούλεψαν για τη ΝΔ και πληρώνονταν επί χρόνια από τους επιχειρηματίες ως εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις, δεκάδες εκατομμύρια διατέθηκαν σε site και τα social για να δημιουργήσουν την εικόνα του επερχόμενου πρωθυπουργού, συγκροτήματα Τύπου μετέτρεψαν το κοινό τους μεθοδικά σε Αδωνοβλεψίες και θαυμαστές του πολιτικού κιτς που εμφανιζόταν ως ωδή στην επιχειρηματικότητα και τη μελλοντική ευωχία. Μαζί με το Μητσοτάκη νίκησε και η λήθη η οποία κατάφερε να ακυρώσει τη μνήμη για όσα έγιναν και κυρίως για τους πρωταγωνιστές τους.
Οι Έλληνες, παρότι ήθελαν να πιστέψουν σε αυτό το αφήγημα, δεν θα φάνε με χρυσά κουτάλια, αντιθέτως εντός και εκτός ΝΔ θα πρωταγωνιστήσουν τα μαχαίρια μόλις η σκληρή πραγματικότητα αντιστρέψει εκδικητικά όλα τα ερωτήματα που έβαλε προεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Όσο και αν φαίνεται παράλογο και ίσως άκομψο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι επίσης νικητής σε αυτή τη μάχη. Μετά από σχεδόν πέντε χρόνια διακυβέρνησης, με το σύνολο των κομμάτων (αυτό και αν είναι φαινόμενο) σε ενιαίο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, με το μιντιακό σύστημα να είναι συστηματικά εχθρικό, με μνημόνια, συμφωνία των Πρεσπών και δυσαρέστηση κοινωνικών ομάδων που τον στήριξαν το 2015, ο Τσίπρας έχασε μόλις τέσσερις μονάδες από τον Σεπτέμβριο του 2015. Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας, το σύνολο των αντιπολιτευτικών κομμάτων και των Μέσων Ενημέρωσης παρουσίαζαν τέτοια ομοφωνία απέναντι στον αντίπαλο και αρκετές φορές με συντονισμένες πρακτικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέρρευσε στα επίπεδα του είκοσι και κάτι τοις εκατό όπως περίμεναν οι αντίπαλοι, το ΚΙΝΑΛ απαξιώθηκε ως το κόμμα ουρά του Μητσοτάκη με πολιτικές διεργασίες που ήταν συντονισμένες με την Πειραιώς και την αμφιθυμία του Βενιζέλου και της Φώφης.
Η ΝΔ ουσιαστικά κέρδισε γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της Χρυσής Αυγής επαναπατρίστηκε στο σαλόνι της δεξιάς πολυκατοικίας για να πιει το καφεδάκι της με τον Πλεύρη και τον Άδωνη και κυρίως γιατί το κόμμα φωτοβολίδα, το Ποτάμι, πρόσφερε απλόχερα τους απολιτίκ ψηφοφόρους του στη συντηρητική παράταξη όπου πρακτικά ανήκει ο κάθε καλυμμένα «εγώ δεν υποστηρίζω κόμματα αλλά την αλήθεια».
Ο Μητσοτάκης μπορεί να θριαμβολογεί για την κατάληψη της εξουσία αλλά οφείλει να γνωρίζει πως μαζί με το κρέας έχει αγοράσει και τον κατιμά.
Από την πλευρά του ο Αλέξης Τσίπρας –χρησιμοποιώ συνειδητά το πρόσωπο και όχι το κόμμα- χάνει την εξουσία αλλά έχει επενδύσει στο μέλλον και σε μια ενδεχομένως λυτρωτική ήττα. Τα ποσοστά του δεν κατέρρευσαν, αντιθέτως έχει αναδειχθεί σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη του προοδευτικού χώρου με διεθνή ακτινοβολία. Δεν είναι τυχαίο που χθες ο ξένος Τύπος δεν μίλησε για νίκη του Μητσοτάκη (κανένας δεν ξέρει τον Μητσοτάκη στο εξωτερικό) αλλά οι τίτλοι είχαν το όνομα του Αλέξη Τσίπρα για να προσδιορίσουν τι έγινε στις εκλογές στην Ελλάδα. Έχω γράψει αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, πως θεωρώ ότι η πολιτική πορεία του Αλέξη Τσίπρα τώρα αρχίζει. Η σχέση του με την πολιτική και πολύ περισσότερο με την εξουσία, δεν περιγράφεται πλέον ως απόρροια των εξελίξεων και επιλογή των απελπισμένων, αλλά ως συνειδητή επιλογή του κόσμου που τον υποστηρίζει. Οι ψηφοφόροι του δεν είναι πια το κράμα από οπαδούς ευκαιρίας, θιασώτες της εξουσίας ή ρομαντικούς που εφορμούν στα θερινά ανάκτορα περιμένοντας την νομοτελειακό αποτέλεσμα της κατάληψής τους.
Όσοι επέλεξαν να ψηφίσουν Τσίπρα, αποτελούν τη σταθερή βάση του προοδευτικού κόσμου, του μεγάλου και ανυποχώρητου ρεύματος που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ως ανάχωμα στη συντήρηση και το σκοταδισμό για να παράγει όραμα και σκέψη. Δεν είναι ούτε ποσοστό, ούτε πόλος όπως λέγεται εδώ και ώρες, αλλά η κρίσιμη μάζα που μπορεί να κινεί τις εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση με πεποίθηση πως ο ρόλος της είναι στην εξουσία και όχι στη γοητευτική και αυτοεπιβεβαιωτική γκρίνια του περιθωρίου.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει το δρόμο ανοικτό μπροστά του αλλά ένα μεγάλο εμπόδιο. Είναι το ίδιο το κόμμα του, το οποίο από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στην εξουσία συμπεριφερόταν ως τον αμήχανο βοσκό που από την κορυφή του απάτητου βουνού βρέθηκε ξαφνικά στην άπλα και την ομορφιά της θάλασσας για πρώτη φορά. Και για να αφήσουμε τις παραστατικές μεταφορές, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που δεν ήξερε και δεν ήθελε την εξουσία, στα υπουργικά γραφεία και τις ευθύνες της. Το πολιτικό του προσωπικό, όχι μόνο ήταν άπειρο αλλά δεν ήθελε να μάθει κιόλας. Η προέλευση των ανθρώπων που έπρεπε να διαχειριστούν την μεγάλη ευθύνη, δεν ήταν από την κοινωνική ή την πολιτική πιάτσα, αλλά από το μεγάλο γήπεδο της θεωρητικής, βολικής αναζήτησης. Έτσι ο καθένας μπορούσε να παίζει ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή ό,τι επιθυμούσε σε ένα γήπεδο όπου έπρεπε να ικανοποιηθούν συγκεκριμένες ανάγκες και φυσικά κανόνες.
Από πολύ νωρίς ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε αναντιστοιχία και έγινε ακόμη και εχθρικός απέναντι στον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που τον έφερε στην εξουσία και τον στήριζε ανυποχώρητα. Απέναντι στις καθημερινές ανάγκες και την προσμονή του κόσμου που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα ανησυχούσε για την επαναστατική του φύση μέχρι να αρχίσει να ανησυχεί και για τις θέσεις που καταλάμβανε ο κάθε κομματικός παράγοντας.
Η κομματική βάση ήταν συνεχώς σε αναντιστοιχία με την πολιτική και εκλογική βάση. Αυτή η αναντιστοιχία δεν ήταν μόνο αριθμητική, ήταν μοιραία και πολιτική και αναντιστοιχία προβληματισμών. Η αδιατάραχτη κομματική ευπρέπεια που παρήγαγε πολιτική ορθότητα και ψευτοεπαναστατική ηθική ήταν μια επικίνδυνη γραφικότητα μέσα σε μια καθημερινότητα πολιτικών απαιτήσεων και κυρίως παρουσίας. Τα στελέχη του κόμματος που ασκούσαν κριτική στον όχι και τόσο κομματικό Τσίπρα, ήταν θλιβεροί φακίρηδες της ομφαλοσκόπησης σε μια κυβέρνηση που χρειαζόταν εργάτες και ανοιχτόμυαλους πρακτικούς ανθρώπους.
Αν θέλετε να δείτε πώς εκφράζεται όλο αυτό, αναρωτηθείτε πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που έδωσαν τη σκληρή μάχη απέναντι στο αντισυριζα μέτωπο, γνωρίζουν ποιος είναι και πώς λέγεται ο Γραμματέας του κόμματος ή ο Κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος. Αναζητείστε τι έγινε με τους «καθαρούς» κομματικούς υποψήφιους στις αυτοδιοικητικές εκλογές που έπιασαν μονοψήφια νούμερα εκεί όπου ο Σύριζα είχε εκλογικά ποσοστά της τάξης του 35%.
Το κόμμα παραμένει αγείωτο και αδύναμο να καταλάβει τι γίνεται στο έδαφος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κυρίως δεν μπορεί να εκφράσει τον κόσμο που είναι Συριζα.
Συχνά ο κόσμος που στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται γιατί αυτοί που είχαν τομείς ευθύνης στην κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνονταν όσα έπρεπε και μπορούσαν να κάνουν. Η απάντηση είναι απλή: γιατί για λόγους απειρίας, κατανόησης, θέλησης και φυσικά προσώπων που επελέγησαν , μέχρι εκεί μπορούσαν να φτάσουν. Αυτοί ήταν
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει σοβαρές ευθύνες εκ των πραγμάτων. Κυριαρχήθηκε από το συναισθηματισμό και την κομματική ηθική του, που δεν του επέτρεπαν να «πετάξει» συντρόφους με τους οποίους πορεύτηκε μαζί. Έχοντας και αυτός τις στρεβλώσεις της Αριστεράς, απέδιδε στην τιμιότητα και την καλή πρόθεση των κομματικών του συνοδοιπόρων τις καλές προϋποθέσεις για να αλλάξουν τα πράγματα. Το αδυσώπητο μέτρο όμως ήταν η ικανότητα και το έργο, πράγμα που έλειπε από πολλούς. Κυβερνητικά στελέχη δεν κατέγραφαν την πραγματικότητα που πρέπει να αλλάξουν και προσπαθούσαν να διατηρήσουν τη θέση τους με την υποταγή στις τεχνοκρατικές συνταγές και του υποτιθέμενους κινδύνους. Η κομματική ρητορική περίσσευε εκεί που έλειπε η αποφασιστικότητα.
Όταν σήμερα ο κάθε ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζει ως πρόβλημα την παντοδυναμία και τον βρόμικο πόλεμο των ΜΜΕ απέναντι στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αναφέρεται και σε κάτι που δεν ομολογείται, την αδυναμία του κομματικού και κυβερνητικού μηχανισμού να ανοιχτεί στον κόσμο και να αντιμετωπίσει τον πόλεμο.
Παρότι οπαδοί της κομματικής ορθοδοξίας, εγκατέλειψαν γρήγορα τη βασική αρχή που πρέπει να διέπει ένα Αριστερό κόμμα, την επαφή με τον κόσμο και την ανατροφοδότηση από αυτόν. Αντιθέτως, κομματικοί ινστρούχτορες και μπουρδολόγοι ανέλυαν σε κομματικές μαζώξεις το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το τέρας το οποίο ήδη τους είχε φάει.
Ο Τσίπρας έχει πλέον ευθύνη να αλλάξει το κόμμα του με κάθε κόστος. Να το κάνει φορέα των αναζητήσεων που έχει η κοινωνία που τον εμπιστεύτηκε. Μια συνεκτική και δομημένη κομματική βάση που θα συνομιλεί με την κοινωνία και θα απομακρυνθεί από το σκορποχώρι και τη λέσχη αναζητήσεων που λειτουργεί σήμερα ως κόμμα. Σε αυτό το κόμμα θα έχουν θέση οι προοδευτικοί άνθρωποι που υψώνουν τείχος απέναντι στη συντήρηση και οι οποίοι θα αναλάβουν να επεξεργαστούν πολιτικές θέσεις και στρατηγική. Καλοί δεν είναι οι σημερινοί κομματικοί, αντιθέτως κομματικοί πρέπει να γίνουν οι καλοί που αποτελούν το προοδευτικό ρεύμα της χώρας. Πρέπει να απενοχοποιηθούν οι νέες ιδέες και να ενοχοποιηθεί η ανικανότητα που μαθαίνει απέξω τσιτάτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να χτίσει ένα νέο κόμμα. Να ξεκινήσει από την αρχή αλλά όχι από μηδέν. Βάση του δεν είναι οι συνοδοιπόροι πριν από δέκα χρόνια αλλά οι ισχυροί του κοινωνικοί σύμμαχοι, οι άνθρωποι που ανησυχούν και προβληματίζονται, οι πολίτες που δεν αντιστέκονται μόνο αλλά θέλουν και ξέρουν τι είναι αυτό που πρέπει να χτίσουν.
Αναζητώ μια φράση που ίσως αποδίδει αυτό που πρέπει να γίνει αλλά μου έρχεται συνεχώς η σκηνή από την γνωστή ταινία του Παντελή Βούλγαρη με τον Γιώργο Αρμένη να αναφωνεί μπροστά στη μπουλντόζα «Ηλία ρίχτο». Αλέξη ρίχτο
ΥΓ. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν κατάφερε να αναστήσει το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας και να το ξανακάνει συμβατό με την κοινωνία γράφοντας
