Ολόκληρο το συγκλονιστικό της άρθρο για την κατάθλιψη
«Όταν ήσασταν μικρά, θυμάστε να έχετε φίλους που σας ανάγκαζε η μητέρα σας να κάνετε παρέα μαζί τους ενώ δεν θέλατε; Μετά αυτοί οι φίλοι έκαναν φιγούρα και σας έκαναν να τους σιχαίνεστε. Σύντομα αυτοί οι φίλοι γίνονταν συνήθεια μιας και ήταν συνέχεια κοντά σας. Στο τέλος αυτοί οι φίλοι ήταν πάντα μαζί σας, δεν σας άφηναν ποτέ μόνο και σχεδόν ξεκινούσατε να διασκεδάζετε μαζί τους. Μέχρι και πέρσι αυτή ήταν η σχέση μου με την ψυχική αρρώστια μου.
Η κατάθλιψη μου εμφανίστηκε στην αρχή του Γυμνασίου και θα είναι για πάντα μαζί μου. Αν και ήμουν κατά κύριο λόγο χαρούμενο παιδί, υπέφερα από κρίσεις βαθιάς στενοχώριας και ένιωθα έναν βαρύ ογκόλιθο στο στήθος μου. Αυτές οι κρίσεις έρχονταν και έφευγαν. Ωστόσο, ουσιαστικά κυριάρχησαν πάνω μου όταν ήμουν δευτεροετής στο Deerfield.
Όλοι ξέρουμε ότι μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τον χειμώνα στο Deerfield μεγάλο, σκοτεινό και μοναχικό. Ξεκίνησα να απομονώνω τον εαυτό μου, να κλείνομαι στο δωμάτιο μου, να απομακρύνομαι από σχέσεις με ανθρώπους και να παρατάω τη μελέτη μου. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων της εαρινής περιόδου η θλίψη μου με περικύκλωσε για τα καλά.
Ωστόσο, το καλοκαίρι μετά από το δεύτερο έτος στο σχολείο, η φίλη μου η κατάθλιψη ερχόταν σπάνια και ήμουν ευγνώμων για την απουσία της.
«Κάποιος που ήξερα και αγαπούσα “έσπασε” τα σεξουαλικά όρια μαζί μου»
Δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσει η τελευταία χρονιά μου, η φίλη μου επέστρεψε και σχεδίαζε να μείνει. Η αίσθηση ευημερίας μου ήταν ήδη χαμένη και χάθηκα τελείως, αφού κάποιος που ήξερα και αγαπούσα “έσπασε” τα σεξουαλικά όρια μαζί μου.
Έκανα το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα θύμα…Προσποιήθηκα ότι δεν συνέβη ποτέ. Όλα αυτά έγιναν πάρα πολύ βαριά και προσπάθησα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.
Επέστρεψα στο πανεπιστήμιο για την τελευταία μου χρονιά αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να χειριστώ τα άγχη που μου προκαλούσε. Πήγα σε ειδικό για να θεραπεύσω την κατάθλιψή μου και μετά επέστρεψα.
Η επιστροφή από την ιατρική άδεια δεν ήταν σίγουρα αυτό που περίμενα. Είχα δει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στη μονάδα θεραπείας μου —έναν τόπο γεμάτο από συνειδητοποίηση και αποδοχή ανθρώπων— και την εμπειρία μου στο Deerfield.
«Δεν ήξερε κανείς πέρα από τους φίλους μου τι είχα περάσει»
Αν και οι φίλοι μου ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί, φαινόταν να είναι οι μόνοι που ήξεραν τι συνέβαινε στη ζωή μου τον προηγούμενο χρόνο. Ο Τζος Ρέπλιν, Διευθυντής Συμβουλευτικής στο Deerfield, μου εξήγησε ότι οι ομοσπονδιακοί νόμοι που αποσκοπούν στην προστασία της ιδιωτικής ζωής των ασθενών περιορίζουν τις πληροφορίες που μπορούν να μοιραστούν στους χώρους εργασίας και στα σχολεία.
«Υπάρχει ένα ισχυρό τείχος προστασίας μεταξύ του τι συμβαίνει στο Κέντρο Υγείας και τους άλλους ενήλικες στην κοινότητα λόγω του HIPAA (Νομοθεσία περί Φορητότητας και Ασφάλειας Υγείας)», ανέφερε. «Αυτός ο νόμος καθορίζει πώς οι πληροφορίες για την υγεία δεν μπορούν να γίνουν γνωστές».
Το HIPAA σχεδιάστηκε για να προστατεύει την ιδιωτική ζωή των ασθενών, αλλά με την εμπειρία μου, με άφησε πολύ ανήσυχη. Δεν φοβόμουν ότι οι μαθητές σκέφτηκαν ότι είχα φύγει εξαιτίας μιας διατροφικής διαταραχής ή ότι είχα υπάρξει θύμα bullying, αλλά με απασχολούσε ότι οι δάσκαλοι και οι σύμβουλοί μου δεν ήξεραν τι έχω περάσει.
Παρόλο που ήταν χρήσιμο για μένα να συζητήσω τους αγώνες μου με όλους εκείνους τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, ήταν ακόμα άβολο και ήταν δύσκολο για μένα να αναλάβω την πρωτοβουλία.
Στο μέλλον, ελπίζω ότι το Κέντρο Υγείας θα βοηθήσει τους μαθητές πριν επιστρέψουν από ιατρική άδεια να συζητήσουν για το πρόβλημα ώστε να κάνει την προσαρμογή τους πίσω στο Deerfield λιγότερο δύσκολη.
Αν με είχαν πλησιάσει, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι ήθελα να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με τους δασκάλους και τους συμβούλους μου πριν επιστρέψω στο σχολείο. Αυτό θα έκανε τη μετάβασή μου πίσω πολύ πιο εύκολη.
«Έχω βιώσει ρατσισμό για τις ψυχικές ασθένειες»
Το Deerfield είναι ένα από τα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, όμως κανείς δεν φαίνεται να ξέρει πώς να μιλήσει για ψυχικές ασθένειες. Οι άνθρωποι μιλούν για τον καρκίνο ελεύθερα. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συζητήσουμε τις επιδράσεις της κατάθλιψης, της διπολικής διαταραχής, του άγχους ή των σχιζοφρενικών διαταραχών;
Ακριβώς επειδή η ασθένεια δεν μπορεί να είναι εξωτερικά ορατή δεν σημαίνει ότι το άτομο που υποφέρει από αυτό δεν αγωνίζεται. Έχω βιώσει ρατσισμό για τις ψυχικές ασθένειες στο Deerfield. Ως φοιτητές έχουμε τη δύναμη να το τερματίσουμε αμέσως. Το στίγμα φέρνει ευθύνη στο πρόσωπο που πάσχει από την ασθένεια και τους κάνει να ντρέπονται να μιλούν ανοιχτά για το τι περνούν.
«Μην πείτε: “Είναι όλα στο μυαλό σας”»
Οι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη μας μπορούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να είναι πιο ευαισθητοποιημένοι όταν συζητούν θέματα ψυχικής υγείας.
Αν κάποιος λέει ότι αισθάνεται κατάθλιψη, ένας καλός τρόπος για να απαντήσετε θα είναι: “Ποια είναι άλλα πράγματα που αισθάνεστε; Τι πιστεύετε ότι έχει φέρει αυτό το θέμα;”. Αν δεν αισθάνεστε άνετα λέγοντας κάποιο από αυτά, ας πούμε “δεν καταλαβαίνω τι περνάτε, αλλά είμαι εδώ για υποστήριξη”.Πολύ συχνά, οι άνθρωποι μιλούν πριν σκεφτούν και αυτό μπορεί να βλάψει την εμπιστοσύνη σε μια σχέση.
Αν κάποιος σας εμπιστευτεί, προσπαθήστε να μην πείτε: “Είναι όλα στο μυαλό σας” ή “πάρε τα πάνω σου”, ή, προσωπικά το αγαπημένο μου, “Η ευτυχία είναι μια επιλογή.” Όχι, στην πραγματικότητα δεν είναι. Όταν βρίσκομαι σε πολύ κακή θέση, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να είμαι με θετικούς ανθρώπους και να ακούω χαρούμενη μουσική, αλλά πολύ συχνά νιώθω σαν να πνίγομαι με τις δικές μου σκέψεις, ενώ όλοι οι άλλοι φαίνεται να αναπνέουν άνετα».
