Με την πάροδο του χρόνου ήρθαν στο φως λεπτομέρειες για κακοποιήσεις στο Ρόδεραμ, στο Τέλφορντ, στο Ρότσντεϊλ και σε δεκάδες άλλα μέρη. Αλλά με τις ιστορίες να δημοσιεύονται με το σταγονόμετρο, και τις λεπτομέρειες να είναι τόσο φρικτές ώστε να είναι σχεδόν δυσανάγνωστες, η πλήρης κλίμακα του σκανδάλου δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτή από το κοινό.

Τα παιδιά υποφέρουν

Η ακόλουθη παράγραφος είναι δύσκολο να διαβαστεί. Αλλά πρέπει να τη διαβάσετε, αν μπορείτε. Είναι από την καταδίκη του Mohammed Karrar από τον δικαστή Peter Rook το 2013 στην Οξφόρδη.

Ο Karrar προετοίμασε το θύμα του «για ομαδικό πρωκτικό βιασμό χρησιμοποιώντας μια αντλία… Την υπέβαλε σε ομαδικό βιασμό από πέντε ή έξι άνδρες. Κάποια στιγμή είχε τέσσερις άνδρες μέσα της. Μια κόκκινη μπάλα τοποθετήθηκε στο στόμα της για να την κρατήσει ήσυχη».

Η ιστορία της είναι φρικτή. Δεν είναι όμως η μοναδική.

Πάρτε για παράδειγμα την «Άννα», από το Μπράντφορντ. Ευάλωτη και σε ίδρυμα φροντίδας, σε ηλικία 14 ετών είχε κάνει επανειλημμένες αναφορές για βιασμό, κακοποίηση και εξαναγκασμό. Όταν «παντρεύτηκε» τον θύτη της σε ισλαμικό γάμο, η κοινωνική λειτουργός της παρευρέθηκε στην τελετή. Στη συνέχεια, οι Αρχές κανόνισαν να την αναλάβουν οι γονείς του «συζύγου» της.

Στο Telford, η Lucy Lowe πέθανε στα 16 της χρόνια μαζί με τη μητέρα και την αδελφή της όταν ο θύτης της έβαλε φωτιά στο σπίτι της το 2000. Είχε γεννήσει το παιδί του Azhar Ali Mahmood όταν ήταν μόλις 14 ετών και ήταν έγκυος όταν σκοτώθηκε.

Ο θάνατός της χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια για να απειληθούν άλλα παιδιά. Η έρευνα στο Τέλφορντ έφερε στο φως ιδιαίτερα βίαιες απειλές. Όταν ένα θύμα ηλικίας 12 ετών το είπε στη μητέρα της και αυτή κάλεσε την αστυνομία, «ήταν περίπου έξι ή επτά Ασιάτες άνδρες που ήρθαν στο σπίτι μου. Απείλησαν τη μητέρα μου λέγοντας ότι θα βάλουν βόμβα βενζίνης στο σπίτι μου αν δεν αποσύρουμε τις κατηγορίες».

Ωστόσο, σε ένα μοτίβο που θα επαναλαμβανόταν, οι Αρχές του Τέλφορντ έκαναν τα στραβά μάτια. Όταν τελικά δημοσιεύθηκε το 2022 μια ανεξάρτητη επανεξέταση, διαπιστώθηκε ότι οι αστυνομικοί περιέγραφαν τμήματα της πόλης ως «απαγορευμένη περιοχή», ενώ μάρτυρες εξέθεσαν πολλαπλούς ισχυρισμούς για διαφθορά και ευνοιοκρατία της αστυνομίας έναντι της πακιστανικής κοινότητας. Ανεξάρτητα από την αιτία, η έρευνα διαπίστωσε ότι «υπήρχε μια νευρικότητα σχετικά με τη φυλή… στα όρια της απροθυμίας να διερευνηθούν εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτό που περιεγράφηκε ως “ασιατική” κοινότητα».

Παρόμοιες καταγγελίες υπήρχαν και στο δημοτικό συμβούλιο, όπου η αγωνία μήπως φανεί ρατσιστικό είδε τους αξιωματικούς διασφάλισης να κρύβουν τις όποιες «ανησυχίες» απλώς και μόνο επειδή οι δράστες ήταν Ασιάτες. Θεωρήθηκε ότι ορισμένοι ύποπτοι δεν ερευνήθηκαν επειδή θα ήταν «πολιτικά μη ορθό».

Αυτό δεν σημαίνει ότι το συμβούλιο δεν έκανε τίποτα. Γνωρίζοντας ότι οι οδηγοί ταξί προσέφεραν σε παιδιά διαδρομές με σκοπό το σεξ, το 2006 ανέστειλε την επιβολή αδειών για τους οδηγούς, επιτρέποντας όμως στους οδηγούς υψηλού κινδύνου να συνεχίσουν να ασκούν το επάγγελμα. Όπως διαπιστώθηκε από την έρευνα στο Τέλφορντ, αυτό «γεννήθηκε εξ ολοκλήρου από το φόβο των κατηγοριών για ρατσισμό – ήταν άνανδρο».

Και πάνω απ’ όλα, υπήρχε η ανησυχία για τις σχέσεις με την κοινότητα: τα ανώτερα στελέχη του Συμβουλίου φοβόντουσαν ότι η κακοποίηση των παιδιών «είχε τη δυνατότητα να ξεκινήσει μια “φυλετική εξέγερση”». Το αποτέλεσμα ήταν η στασιμότητα, παρά το γεγονός ότι οι υπάλληλοι αναγνώριζαν σε τουλάχιστον μία περίπτωση ότι η κακοποίηση από Ασιάτες άνδρες συνεχιζόταν για «χρόνια και χρόνια».

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 1.000 κορίτσια να κακοποιηθούν στην πόλη αυτή μεταξύ 1980 και 2009. Ωστόσο, ακόμη και αυτή η συντηρητική εκτίμηση αμφισβητήθηκε από τις Αρχές, με τον επιθεωρητή της αστυνομίας της West Mercia, Tom Harding, να επιμένει το 2018 ότι ο αριθμός αυτός ήταν «υπερβολικός». Η ανεξάρτητη επανεξέταση έκρινε αργότερα ότι είναι απολύτως αληθοφανής.

Κουλτούρα συγκάλυψης

Η άρνηση σχετικά με το μέγεθος του προβλήματος έχει τις ρίζες της βαθιά στο πολιτικό σύστημα της Βρετανίας. Κατά καιρούς, φαίνεται ότι η προσέγγιση της κυβέρνησης στην πολυπολιτισμικότητα δεν είναι η τήρηση του νόμου, αλλά η ελαχιστοποίηση του κινδύνου αναταραχών μεταξύ των κοινοτήτων. Αντιμέτωπη με συμμορίες κυρίως πακιστανών ανδρών που στόχευαν κυρίως λευκά παιδιά, το κράτος ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Για το καλό των κοινοτικών σχέσεων, έπρεπε να θάψει την ιστορία.

Στο Rotherham, ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας είπε σε έναν απελπισμένο πατέρα ότι η πόλη «θα έπαιρνε φωτιά» αν γινόταν γνωστή η συνήθης κακοποίηση λευκών παιδιών από άνδρες πακιστανικής καταγωγής. Σε έναν γονέα που ανησυχούσε για την εξαφάνιση της κόρης του, η αστυνομία είπε ότι ένας «μεγαλύτερος Ασιάτης φίλος» ήταν «αξεσουάρ μόδας» για τα κορίτσια της πόλης. Στον πατέρα ενός 15χρονου θύματος βιασμού είπαν ότι η επίθεση μπορεί να σήμαινε ότι «θα έπαιρνε το μάθημά της». Η κακοποίησή της ήταν τόσο βίαιη που χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση.

Όπως διαπίστωσε το 2014 η έρευνα του Jay για το Rotherham, τα παιδιά «περιλούστηκαν με βενζίνη και απειλήθηκαν ότι θα καούν», «απειλήθηκαν με όπλα», «έγιναν μάρτυρες βίαιων βιασμών και απειλήθηκαν ότι θα ήταν το επόμενο θύμα αν το έλεγαν σε κανέναν. Κορίτσια ηλικίας μόλις 11 ετών βιάζονταν από μεγάλο αριθμό ανδρών, ο ένας μετά τον άλλο».

Στην ίδια πόλη, ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας φέρεται να δήλωσε ότι η κακοποίηση «συνεχιζόταν» επί 30 χρόνια, προσθέτοντας ότι «επειδή πρόκειται για Ασιάτες, δεν έχουμε την πολυτέλεια να βγαίνει αυτό στη φόρα».

Όπως διαπίστωσε η έκθεση της Louise Casey για το Συμβούλιο του Rotherham το 2015, η στάση αυτή ήταν ευρέως διαδεδομένη. Η πακιστανική κοινότητα αντιπροσώπευε περίπου το 3% του πληθυσμού της πόλης και η ιστορία που αναδύθηκε ήταν σαφής: οι Πακιστανοί άνδρες αποπλανούσαν λευκά κορίτσια. Ως αποτέλεσμα, είπε ένας μάρτυρας, το συμβούλιο «φοβόταν [τον αντίκτυπο στην] κοινοτική συνοχή».

Σε ολόκληρη την πόλη, ασκήθηκε πίεση στους ανθρώπους να «αποσιωπήσουν, να σιωπήσουν ή να καλύψουν» ζητήματα σχετικά με την παιδική κακοποίηση. Ένας πρώην ανώτερος αξιωματικός δήλωσε στην επανεξέτασή ότι «δεν ήθελε [η] πόλη να γίνει η πρωτεύουσα της παιδικής κακοποίησης στον Βορρά. Αλλά δεν ήθελαν ταραχές».

Οι πολιτικοί ήταν τρομοκρατημένοι [από τον αντίκτυπο στην] κοινοτική συνοχή. Αυτή η νευρικότητα σήμαινε ότι υπήρχε «η αίσθηση ότι ήταν οι πακιστανικής καταγωγής δημοτικοί σύμβουλοι που μόνοι τους “ασχολούνταν” με αυτή την κοινότητα», με τη δική τους «δυσανάλογη επιρροή» στο συμβούλιο: όπως το έθεσε ένας μάρτυρας, «[η] εμπειρία μου από το συμβούλιο όπως ήταν και είναι – οι Ασιάτες άνδρες είναι πολύ ισχυροί, και οι λευκοί Βρετανοί έχουν μεγάλη επίγνωση του ρατσισμού και φοβούνται τους ισχυρισμούς περί ρατσισμού, οπότε δεν υπάρχει ισχυρή αμφισβήτηση».

Άλλες καταγγελίες ήταν ακόμη πιο σκοτεινές. Το 2016, αναφέρθηκε ότι ένα θύμα grooming στο Rotherham είχε ισχυριστεί ότι βιάστηκε από έναν δημοτικό σύμβουλο.

Ως αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού παραγόντων, το συμβούλιο κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να «συγκαλύψει πληροφορίες και να φιμώσει τους πληροφοριοδότες». Σύμφωνα με τα λόγια των μαρτύρων, «αν θέλεις να κρατήσεις τη δουλειά σου, κρατάς το κεφάλι σκυφτό και το στόμα σου κλειστό».

Αστυνομική ανικανότητα

Αυτή η αντίσταση σε μια προφανή αλήθεια εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Το 2010, μια έκθεση της αστυνομίας των West Midlands έδειξε ότι οι Αρχές γνώριζαν ότι οι συμμορίες grooming προσέγγιζαν παιδιά στις πύλες των σχολείων. Όμως, όπως ανέφερε η έκθεση, «το κυρίαρχο προφίλ του δράστη, που είναι Πακιστανοί μουσουλμάνοι άνδρες… σε συνδυασμό με το κυρίαρχο προφίλ του θύματος, που είναι λευκές γυναίκες, έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στην κοινότητα». Ως αποτέλεσμα, η έκθεση παρέμεινε αδημοσίευτη έως ότου δημοσιεύτηκε σε απάντηση σε αιτήματα για την ελευθερία της πληροφόρησης πέντε χρόνια αργότερα.

Στο Μάντσεστερ, μια έκθεση του 2019 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι συμμορίες αφέθηκαν να περιφέρονται στους δρόμους εν μέρει επειδή οι αστυνομικοί έλαβαν εντολή να «ψάξουν» αλλού. Ένας ντετέκτιβ αναφέρθηκε σε μια έκθεση λέγοντας ότι «η ομάδα-στόχος των παραβατών ήταν κυρίως άνδρες από την Ασία και μας είπαν να προσπαθήσουμε να βρούμε άλλες εθνικότητες».

Η κεντρική κυβέρνηση είχε παρόμοια άποψη. Το 2020, το Υπουργείο Εσωτερικών αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει την έρευνά του σχετικά με τις συμμορίες grooming, ισχυριζόμενο ότι δεν θα ήταν προς το «δημόσιο συμφέρον» να το πράξει. Όταν τελικά δόθηκε στη δημοσιότητα, αποδείχτηκε ότι ήταν ένα «ξέπλυμα»: μια άθλια κατασκευή που φαινόταν να υποβαθμίζει σκόπιμα τον ξεκάθαρο ρόλο που είχε παίξει η εθνικότητα στο φαινόμενο.

Όταν οι άνθρωποι προσπάθησαν να θίξουν το θέμα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη λογοκρισία. Το 2004, ένα ντοκιμαντέρ του Channel 4 για την κακοποίηση στο Μπράντφορντ καθυστέρησε αφού οι αστυνομικές δυνάμεις προειδοποίησαν ότι τα στοιχεία για «Ασιάτες άνδρες που στοχοποιούσαν νεαρά λευκά κορίτσια» θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν φυλετικές εντάσεις.

Μια από τις πιο ζοφερές συγκαλύψεις προέκυψε στο Ρότσντεϊλ. Η δεκαπεντάχρονη Victoria Agoglia, ένα ευάλωτο παιδί υπό φροντίδα, πέθανε το 2003 όταν ο 50χρονος Mohammed Yaqoob της έκανε ένεση ηρωίνης. Κατά την περίοδο που προηγήθηκε του θανάτου της, σύμφωνα με μια ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε πέρυσι, είχε δώσει στις Αρχές πληροφορίες ότι «είχε εμπλακεί σε σεξουαλική εκμετάλλευση, υποτιθέμενο βιασμό και σεξουαλική επίθεση που απαιτούσε ιατρική φροντίδα». Καμία από αυτές δεν οδήγησε στη διάσωσή της. Σε ολόκληρη την πόλη, κορίτσια ηλικίας μόλις 12 ετών βιάζονταν από συμμορίες.

Όταν το 2012 εκδόθηκαν οι πρώτες καταδικαστικές αποφάσεις στο Ρότσντεϊλ, η αστυνομία και η Εισαγγελία του Στέμματος ζήτησαν συγγνώμη που δεν έδωσαν συνέχεια στις εκκλήσεις για βοήθεια. Όπως το έθεσε η πρώην βουλευτής των Εργατικών, η Keighley Ann Cryer, οι Αρχές «φοβόντουσαν μην χαρακτηριστούν ρατσιστικές και έτσι επέστρεψαν στην προεπιλογή της πολιτικής ορθότητας». Ως αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι ένα παιδί είπε στην αστυνομία ότι είχε βιαστεί και παρείχε στοιχεία DNA, δεν ασκήθηκε καμία δίωξη.

Η αίσθηση ότι οι Αρχές πίστευαν ότι μια πλήρης έρευνα θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από ό,τι άξιζε, είναι ευρέως διαδεδομένη. Ο Simon Danczuk, πρώην βουλευτής του Rochdale, δήλωσε ότι «ανώτεροι πολιτικοί των Εργατικών» τον προειδοποίησαν να μην συζητήσει «την εθνικότητα των δραστών, από φόβο μήπως χάσει ψήφους». Σήμερα, δεκάδες δράστες πιστεύεται ότι εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι στην κοινότητα.

Δράστες υπό προστασία

Ενώ οι φόβοι σχετικά με τις φυλετικές εντάσεις και την πολιτική ορθότητα έχουν αφήσει το κράτος συχνά απρόθυμο να προστατεύσει τα θύματα, οι ίδιες ανησυχίες έχουν οδηγήσει στην προστασία των επιτιθέμενων.

Όπως διαπίστωσε το 2014 η έρευνα του Jay για το Rotherham, σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις πατέρες εντόπισαν τις κόρες τους και προσπάθησαν να τις απομακρύνουν από τα σπίτια όπου κακοποιούνταν. Η αστυνομία συνέλαβε τους πατέρες.

Σε άλλες περιπτώσεις, τα παιδιά-θύματα συνελήφθησαν για «μεθυσμένη και άτακτη» συμπεριφορά, αντί για τους ενήλικες άνδρες με τους οποίους ήταν μαζί. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Jay διαπίστωσε ότι οι νέοι στην πόλη πίστευαν ότι η αστυνομία «δεν τολμούσε να δράσει εναντίον των Ασιατών από φόβο για κατηγορίες ρατσισμού».

Η προστασία των παραβατών μπορεί να πήγαινε ακόμη παραπέρα. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, όταν ένα θύμα βρήκε το θάρρος να πάει στην αστυνομία, ο θύτης του φαίνεται ότι είχε ενημερωθεί. Ενώ βρισκόταν ακόμη στο αστυνομικό τμήμα, ένα παιδί έλαβε ένα μήνυμα από τον θύτη της που την ενημέρωνε ότι είχε την 11χρονη αδελφή της και ότι ήταν πλέον «δική σου επιλογή». Το παιδί επέλεξε να μην προχωρήσει στην καταγγελία.

Αυτές οι ιστορίες καλύπτουν μόνο έναν μικρό αριθμό πόλεων. Η ευρύτερη εικόνα, ωστόσο, είναι σαφής. Οι συνέπειες είναι επίσης σαφείς: κανένας αστυνομικός ή κυβερνητικός υπάλληλος δεν έχει φυλακιστεί ποτέ για το παράπτωμά του. Πράγματι, στο Rotherham, οι αυστηρότερες κυρώσεις που αντιμετώπισε η αστυνομία ήταν γραπτές προειδοποιήσεις.

Ακόμη και οι παραβάτες έχουν καταφέρει να αποφύγουν κάποιες από τις συνέπειες των πράξεών τους. Παρότι του αφαιρέθηκε η βρετανική υπηκοότητα, ο αρχηγός μιας συμμορίας του Ρότσντεϊλ που έκανε grooming εξακολουθεί να ζει ανάμεσα στα θύματά του, παρόλο που διατάχθηκε η απέλασή του.

Το τίμημα της πολυπολιτισμικότητας

Αν η Βρετανία θέλει να εξιλεωθεί για το σκάνδαλο με τις συμμορίες grooming, πρέπει να καταλάβει πώς έκανε ένα τρομερό λάθος. Αυτό αρχίζει με τη στάση ότι η προστασία της εικόνας μιας επιτυχημένης πολυπολιτισμικής κοινωνίας έχει μεγαλύτερη σημασία από την πραγματική αλήθεια αυτής της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί τα συμβούλια πανικοβλήθηκαν όταν ήρθαν αντιμέτωπα με την τεράστια κλίμακα της κακοποίησης. Όπως υπολόγισε μια πρόσφατη μελέτη, ένας στους 73 μουσουλμάνους άνδρες που ζούσαν στο Ρόδεραμ διώχθηκε για τη συμμετοχή του σε αυτές τις συμμορίες από το 1997 έως το 2016. Αυτό ήταν ένα σχεδόν δυσεπίλυτο πρόβλημα για μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε φιλελεύθερες αρχές.

Ακόμα και τώρα, το να συζητάμε για τις συμμορίες grooming κυρίως πακιστανικής καταγωγής ως συμμορίες grooming κυρίως πακιστανικής καταγωγής προκαλεί προβλήματα- ο παρατηρητής του Τύπου IPSO μπήκε στη μέση για να κατακρίνει την τότε υπουργό Εσωτερικών Suella Braverman για τον ισχυρισμό αυτό πέρυσι, επικαλούμενος στην απόφασή του βαθιά λανθασμένη έρευνα του Υπουργείου Εσωτερικών. Ωστόσο, αν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν θα μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Σύμφωνα με τα λόγια του Guy Dampier του Ινστιτούτου Legatum, «το σκάνδαλο των συμμοριών βιαστών ήταν προϊόν της πολυπολιτισμικότητας, η οποία στην πράξη σήμαινε ότι οι Αρχές έκλειναν τα μάτια επειδή τα θύματα ήταν κυρίως λευκά και οι θύτες τους σε μεγάλο βαθμό Πακιστανοί».

Φιλανθρωπικές οργανώσεις κατά του ρατσισμού, ομάδες πίεσης και αριστεροί ακαδημαϊκοί συνωμότησαν για να καταπνίξουν τη συζήτηση ή να πουν ψέματα ότι επρόκειτο απλώς για «ηθικό πανικό». Το αποτέλεσμα είναι χιλιάδες κακοποιημένα κορίτσια και ένα σκάνδαλο που έχει σημαδέψει τη βρετανική πολιτική».

Αλλαγές στην πολιτική

Η διόρθωση αυτού του χάους ξεκινά με την αποκάλυψη των πάντων. Όπως έδειξε η έρευνα ενός από εμάς, του Charlie Peters, αυτές οι συμμορίες δραστηριοποιούνταν σε περισσότερες από 50 πόλεις και χωριά σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο – και χωρίς αμφιβολία υπάρχουν κι άλλες που δεν έχουμε ακούσει ακόμα. Ακόμα και πρόσφατα, το 2021, προέκυψε ότι η αστυνομία του South Yorkshire εξακολουθεί να μην καταγράφει την εθνικότητα των δραστών, με το 67% των υποθέσεων να μην έχουν στοιχεία στο Rotherham.

Το κράτος πρέπει να μην αφήσει κανένα λιθαράκι στην προσπάθειά του να ξεριζώσει αυτό το κακό. Όπως δήλωσε ένα θύμα, «μια κυβερνητική έρευνα είναι ο μόνος τρόπος για να λογοδοτήσουν το Συμβούλιο του Όλνταμ και η Αστυνομία του Μάντσεστερ για τις τεράστιες αποτυχίες τους που οδήγησαν στο να κακομεταχειριστούν και να μην ακούστουν εκατοντάδες επιζώντες. Μια έρευνα τύπου Telford θα δώσει απαντήσεις στους επιζώντες, αλλά δεν θα αποδώσει δικαιοσύνη σε όσους την αξίζουν».

Όπως έγραψε πρόσφατα σε αυτές τις σελίδες ο υπουργός Δικαιοσύνης Robert Jenrick, «μια εθνική έρευνα είναι μόνο η αρχή: χρειαζόμαστε δικαιοσύνη για τα θύματα». Σύμφωνα με τα λόγια του, «αυτό το φρικτό σκάνδαλο συνεχίζεται σήμερα, επειδή οι δράστες εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι αξιωματούχοι που το συγκάλυψαν αφέθηκαν ελεύθεροι. Τα άτομα που έκαναν τα στραβά μάτια σε αυτά τα εγκλήματα – και τάιζαν τις πιο ευάλωτες γυναίκες στους λύκους – θα έπρεπε να είναι στη φυλακή».

Ο Rupert Lowe της Reform UK ζήτησε «πλήρη, ελεύθερη και δίκαιη δημόσια έρευνα» που θα «δείξει στον βρετανικό λαό τα γεγονότα και θα τον αφήσει να αποφασίσει».

Λέει ότι «όλα πρέπει να έρθουν στο φως» για να λογοδοτήσουν οι ένοχοι, «συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ενήργησαν για τη συγκάλυψη αυτών των φρικαλεοτήτων». Για τους ενόχους, η συνταγή του Lowe είναι απλή: «απελάσεις και διώξεις. Πολλές από αυτές». Προσθέτει: «Όποιος άνδρας ή γυναίκα βρεθεί να είναι συνένοχος σε αυτά τα εγκλήματα θα πρέπει να απελαθεί, συμπεριλαμβανομένων των διπλών υπηκόων που θα πρέπει να τους αφαιρεθεί η υπηκοότητα. Αυτό περιλαμβάνει τα μέλη της οικογένειας που γνώριζαν σε τι συμμετείχαν οι σύζυγοι, οι πατέρες, οι γιοι και τα αδέλφια τους. Απαιτείται ταχεία και αντικειμενική δικαιοσύνη».

Και, πάνω απ’ όλα, οι ανησυχίες σχετικά με την πολυπολιτισμικότητα δεν πρέπει πλέον να επιτρέπεται να υπερισχύουν της ανάγκης για την ασφάλεια του κοινού. Όπως επισημαίνει ο Guy Dampier, «χρειάζεται να μπει ένα τέλος στις σχέσεις των κοινοτήτων δύο ταχυτήτων και την εφαρμογή του νόμου ισότιμα σε όλους».

Ο Jenrick συμφωνεί: «Για να διατηρηθεί η τάξη στην πολυπολιτισμική Βρετανία, το κράτος θεώρησε απαραίτητο να εφαρμόσει επιλεκτικά το νόμο. Επί δεκαετίες τα πιο φρικτά εγκλήματα από ομάδες της διασποράς νομιμοποιούνταν και καλύπτονταν ενεργά για να αποφευχθεί η αναταραχή. Το κράτος δικαίου εγκαταλείφθηκε για να διατηρηθεί ο μύθος ότι η διαφορετικότητα είναι η δύναμή μας, καταστρέφοντας στην πορεία τη ζωή χιλιάδων λευκών κοριτσιών της εργατικής τάξης.

«Αυτό το σκάνδαλο ξεκινά με την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης. Αυτή η φρικτή υπόθεση είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο για τους φιλελεύθερους που προσκολλώνται στο επιχείρημα ότι η Βρετανία είναι μια επιτυχημένη περίπτωση ενσωμάτωσης. Η μαζική μετανάστευση πρέπει να τερματιστεί αμέσως και οι ξένοι υπήκοοι που διώκονται για τα τερατώδη εγκλήματά τους πρέπει να απελαθούν – χωρίς αν, χωρίς αλλά».

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό. Αλλά απαιτούνται σκληρά μέτρα. Η ήπια προσέγγιση του βρετανικού κράτους άφησε αυτό το πρόβλημα να φουντώσει και να μολύνει τα πάντα.

Τα παιδιά εγκαταλείφθηκαν να υποφέρουν στο όνομα των κοινοτικών σχέσεων, ένα ασυγχώρητο τίμημα. Και ήταν ένα τίμημα που δεν προσέφερε τίποτα: η αρμονία που βασίζεται σε ψέματα δεν διαρκεί. Η οργή του κοινού διογκώνεται, και υπάρχουν περισσότερα για να θυμώσει κανείς απ’ ό,τι αν οι υποθέσεις είχαν αντιμετωπιστεί γρήγορα εκείνη την εποχή. Πράγματι, η κακοποίηση μπορεί να εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα επειδή το κράτος απέτυχε να δράσει σωστά πριν.

Είναι καιρός για μια νέα προσέγγιση. Η αλήθεια πρέπει να έρθει στο φως…”

Ψάχνουμε να βρουμε αν για το θάνατο κάποιου απο αυτούς που συγκάλυψαν ενεργά ή παθητικά τα αδινόητα αυτά εγκλήματα κηρύχθηκε εθνικό πένθος.

Και σας υπενθυμίζουμε ότι ο παρ ολίγον πεθερός της λαίδης Νταϊάνα,ιδιοκτήτης του διάσημου “Χάροντς” μετά θάνατον,μετά πολλές τιμές που πήρε εν ζωή κατηγείτε ότι βίαζε αύστολα όποια νεαρή υπάλληλό του “γυάλιζε”…

Τωρα ψάξτε και στην Ελλάδα αν  υπάρχει αυτή  ή παρόμοια  κουλτούρα συγκάλυψης.

Εμείς εδώ δεν αναμένουμε σύντομα παρέμβαση του Μάσκ,γιατί μάλλον θα κάνει στάση στη…Γερμανία και όχι γιατί δεν έχουμε “θέματα”…