Τον Γιώργο Γεροντιδάκη τον γνωρίζω καιρό, μιας και συναντιόμαστε στα γήπεδα στο πρωτάθλημα τύπου τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο για τους μεταξύ μας αγώνες, αφού παίζει ποδόσφαιρο με την ομάδα των ηθοποιών. Ψηλός, δυνατός και σκληρός σαν παίχτης, αλλά δίκαιος και πάντα καλόκαρδος. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές κυρίες τον συμπαθούν στο ρόλο του «Μελέτη» στο σήριαλ «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1, παρόλο που είναι το δεξί χέρι του Δούκα και προετοιμασμένος πάντα να κάνει ότι χρειαστεί προκειμένου να είναι ευχαριστημένο το αφεντικό του…
Συνέντευξη: Κώστας Ντέμος
Η συνέντευξη κλείστηκε μετά από έναν αγώνα που τελείωσε ισόπαλος (1-1), στο καφέ του γηπέδου ένα όμορφο και ηλιόλουστο Σάββατο.
Γιώργο, η καταγωγή σου είναι από τα Χανιά και γεννήθηκες στην Αθήνα. Πως ήσουν σε μικρή ηλικία; Διάβασα ότι δούλευες από 12 χρονών…
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να γεννηθώ σε αυτό το πανέμορφο μέρος.. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Γλυφάδα, που αν θες το λες και λύτρωση καθώς μπορεί να μην γεννήθηκα δίπλα στη θάλασσα αλλά είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μέρος που είχε υπέροχη θέα, στα κύματα της θάλασσας.. Σαν παιδί ήμουν αρκετά ήρεμος, δεν κούραζα τους άλλους γύρω μου, επίσης ήμουν πάντα κλειστός αλλά παραδόξως αρκετά κοινωνικός. Μου άρεσε και πάντα θα μου αρέσει η ιδέα ενός σπιτιού γεμάτο γέλια, πλάκες, τσακωμούς και να είναι πάντα εκεί οι φίλοι σου. Πιστεύω στη φιλιά και τον άνθρωπο..Ξεκίνησα και σε μικρή ηλικία την δουλειά μια δουλειά που με έκανε καλύτερο σαν άνθρωπο, με γέμισε και με γεμίζει γνώση και μου μαθαίνει τι είναι η ζωή, τώρα πια μέσα από το θέατρο.
Παίζεις ποδόσφαιρο με την ομάδα των ηθοποιών και μάλιστα είσαι πολύ καλός. Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με το άθλημα;
Ο αθλητισμός και κυρίως το άθλημα του ποδοσφαίρου είναι τρόπος ζωής για μένα θα ήμουν μισός χωρίς εκείνη την στρογγυλή θέα που γύρνα και μας κάνει να χαιρόμαστε, να γελάμε και συγκεκριμένα μας θυμίζει πως είναι να είσαι παιδί. Το ακολούθησα μέχρι τα 19 εκεί πήρα την απόφαση να στραφώ εκεί που ένιωθα ότι ανήκω πιο πολύ. Ακολούθησα την… προπόνηση του θεάτρου και το γήπεδο το άφησα για να το χαίρομαι με τους φίλους μου!!!
Πως έγινες ηθοποιός; Είχες κάποιον μέντορα στα κοντινά σου πρόσωπα; Ποια ήταν η πρώτη σου εμπειρία;
Θα ξεκινήσω ανάποδα και θα σου πω, πως η πρώτη εμπειρία μου στη δουλειά έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη απόφαση μου ώστε αργότερα να πω ότι θέλω να εξερευνήσω τα μονοπάτια αυτής της τέχνης, το κομβικό λοιπόν έτος είναι το 1999 όπου παίζω στην ταινία “ΠΕΠΕΡΜΙΝΤ”. Μέντορα δεν είχα τότε, είχα όμως την τύχη να τον συναντήσω αργότερα στη ζωή μου και είμαι πολύ ευτυχής που έμαθα από εκείνον τι χρειάζεται να κάνω για γίνω πρώτον καλύτερος άνθρωπος, και δεύτερον ένας άνθρωπος που το κάνει με φροντίδα και αγάπη. Μου άρεσε…Έτσι λοιπόν είπα: Γιώργο αυτό θέλεις να κάνεις στη ζωή σου.
Η τηλεόραση έχει μια δύναμη μεγάλη. Τι παίρνει ένας ηθοποιός από αυτήν και πως μπορεί να διαχειριστεί την αναγνωρισιμότητα;
Όντως εκείνο που αποκαλούμε μαύρο κουτί έχει τεράστια δύναμη δεν το έμαθα ευτυχώς φέτος το ζω αρκετά χρόνια καθώς έχω κάνει πολλές σειρές και μερικές έχουν γνωρίσει μεγάλη αναγνώριση από τον κόσμο, βέβαια εκείνο που γίνεται φέτος είναι κάτι το ανεπανάληπτο, ο κόσμος έχει γυρίσει πίσω σ΄ αυτό το Μαύρο κουτί και έχει αγκαλιάσει την δουλειά μας και είναι συγκινητικό. Η δύναμη που αντλώ φέτος είναι απεριόριστη, νιώθω χαρούμενος και ευτυχισμένος που έχουμε γίνει ένα με τον κόσμο και πάλλονται μαζί μας.. Δεν υπάρχουν λόγια και πόσα ευχαριστώ μπορώ να πω για αυτό που μου συμβαίνει, όσο για την διαχείριση, θέλει ταπεινότητα και πολύ δουλειά. Το να ανέβεις είναι εύκολο, πως να μην πέσεις είναι το δύσκολο… Κοιτάω πρώτα την δουλειά και μετά όλα τ’ άλλα.
Όταν μεγαλώνεις δουλεύοντας με σημαντικούς ανθρώπους όπως είναι η κυρία Κάτια Δανδουλάκη, ο κ. Κώστας Καζάκος, η κυρία Μαριάννα Τουμασάτου και ο κ. Αλέξανδρος Σταύρου και συζητώντας μαζί τους σε θεωρούν ίσο, δεν έχεις λόγο να ξεφύγουν τα μυαλά σου. Είμαι μεγαλωμένος με έναν τρόπο σαν να έχω δύο εαυτούς. Το παιδάκι που πήγαινε σχολείο, 12 ετών, και υπήρχε και μία άλλη ζωή, που ήταν για πιο μεγάλη ηλικία, η οποία με ωρίμασε πολύ πιο εύκολα για να καταλάβω ότι δεν χρειάζεται να ξεφύγεις, απλά να δουλέψεις.
Παίζεις τον Μελέτη στις «Άγριες Μέλισσες», πως πήρες το ρόλο για αυτή τη σειρά;
Έγινε ένα τηλεφώνημα στα τέλη Μαΐου, ήρθα, έκανα μία φορά οντισιόν και θυμάμαι τη Μελίνα που μου είπε “θες πολύ να κάνεις τον κακό”. Εγώ δεν είχα κάνει ποτέ κακό ρόλο και ξαφνικά ήρθε η πρόταση, την οποία περίμενα πως και πως. Ήμουν έτοιμος για αυτό το βήμα στη ζωή μου. Προσωπικά, είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω κακό ρόλο και ευχαριστώ τη Μελίνα Τσαμπάνη και τον Λευτέρη Χαρίτο και τον Σπύρο Μιχαλόπουλο για την ευκαιρία. Για μένα ήταν εξαρχής μία πρόκληση και το αντιμετωπίζω ως μία πρόκληση που με ευχαριστεί.
Ο «σκληρός και ανελέητος» Μελέτης λιώνει από έρωτα για την Πηνελόπη. Δώσε μας ένα στίγμα αν μπορείς για τη συνέχεια…
Ο Μελέτης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος ο οποίος κάνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα πιστεύοντας όμως πάντοτε ότι κάνει το σωστό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μία πολύ σκληρή εποχή ( έχουν προηγηθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος). Μιλάμε για σκληρούς ανθρώπους και σε εκείνη την εποχή όποιος σου έδινε φαΐ ήσουν υπέρ του…
Πάντα ένας έρωτας σε αλλάζει. Ο έρωτας άλλοτε μαλακώνει και άλλοτε σκληραίνει έναν άνθρωπο. Στον συγκεκριμένο ήρωα βλέπουμε και τις δύο πλευρές του, και τη σκληρή πλευρά του έρωτα και την τρυφερή. Είναι ένα πρόσωπο που ο έρωτας βγάζει από μέσα του κάποιες πτυχές τις οποίες είχε ξεχάσει. Αυτό είναι δεδομένο. Από εκεί και πέρα το συναίσθημα τον ξεπερνά αλλά δεν θα το προδώσει ποτέ.. Θα έδινε και την ζωή του για την Πηνελόπη
Ο έρωτας μπορεί να «γεφυρώσει» αντιθέσεις και αποστάσεις; Σου έχει συμβεί ποτέ;
Αν δεν μπορεί να το κάνει ο έρωτας τότε ποιος άλλος μπορεί να το κάνει; Ο έρωτας είναι ικανός να καταφέρει τα πάντα…
Οι αντιθέσεις και αποστάσεις κάμπτονται μπροστά στο μεγαλείο και στην έλξη δύο ανθρώπων.. Εννοείται και μου έχει συμβεί και πραγματικά την θυμάμαι και θα την θυμάμαι για πάντα εκείνη την εποχή… Τρομερό συναίσθημα το βέλος που ρίχνει ο φτερωτός άγγελος και σε βρίσκει κατευθείαν στο κέντρο του έρωτα, την καρδιά!!!
Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις σε ένα σχεδόν καθημερινό σήριαλ, σε μια παιδική παράσταση και πρόσφατα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο; Σου παίρνει χρόνο να βγαίνεις από έναν ρόλο και να μπαίνεις σε κάποιον άλλον;
Είναι αρκετά δύσκολο και απαιτητικό το πρόγραμμα φέτος αλλά είναι 3 διαφορετικά πράγματα που με γεμίζουν εξίσου το ίδιο. Τρέχω όλη μέρα αλλά το βράδυ που γυρίζω σπίτι είμαι ευχαριστημένος και γεμάτος και δεν το αλλάζω με τίποτα το συναίσθημα αυτό…στην αρχή μπερδευόμουν αρκετά άλλα μέρα τη μέρα έβρισκα τρόπο να βγαίνω, να αποτινάσω από πάνω τον ένα ρόλο και αργότερα να μπαίνω στα ρούχα του γερό-πλάτανου και μετά σε ένα παιδί που είναι ευνουχισμένο από την μητέρα του. Μεγάλο σχολείο ή φετινή συνάντηση με τις άγριες μέλισσες που εχουν φωλιασει στο γερό πλάτανο και τα φύλλα του πλατάνου προστατεύουν ένα παιδί που δεν ξέρει που να πάει με διλήμματα ζωής.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο συνδυασμό.
Έχεις πει ότι δεν θεωρείς τον εαυτό σου ηθοποιό. Εξήγησέ μας το λόγο..
Το λέω και το πιστεύω δεν θεωρώ ότι ποιώ ήθος στη ζωή μου για να φέρω αυτό το βαρύ φορτίο του να είμαι ηθοποιός. Θα έλεγα καλύτερα ένας άνθρωπος που ασχολείται με το χώρο της υποκριτικής μου ακούγεται πιο σωστό. Έμαθα δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους την δουλειά και έχω μάθει από εκείνους το ότι για όλα πρέπει να είσαι ταπεινός, αφήνω τους ανθρώπους που έρχονται στο θέατρο ή με βλέπουν στη τηλεόραση να το κρίνουν.
Δουλεύεις 20 χρόνια περίπου τι έχεις πάρει και τι έχεις δώσει;
Έχω δώσει λιγότερα από ότι έχω πάρει και είναι κάτι το οποίο με βασανίζει συχνά… Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι αυτά τα 20 χρόνια, γυρίζω το χρόνο πίσω και λέω αν αξίζω όλα όσα έχω κάνει ή πετύχει και λέω κάτι πάει στραβά, ότι ίσως ζώ την ζωή κάποιου άλλου… βέβαια έχω μουσκέψει πολλές φανέλες, να το πως κάπως στη ποδοσφαιρική διάλεκτο, για να είμαι σήμερα εδώ.
Είσαι συνειδητοποιημένος και κάνεις πράγματα που θέλεις ή πηγαίνεις με τον «ρου του ποταμού»;
Χρειάζεται να έχεις τύχη, ένστικτο, αγάπη, υγεία και προσωπικότητα, το κυριότερο βέβαια είναι να έχεις στόχους όραμα και να ξέρεις που θέλεις να φτάσεις.. Θα έλεγα λοιπόν πως δεν φοβάμαι την δουλειά αλλά αντίθετα προσπαθώ να κολυμπώ μαζί της πηγαίνοντας όμως εκεί που θέλω εγώ και όχι στο ρεύμα του νερού…
