Μετά από 1878 χρόνια εξορίας
29 Απριλίου 2020 – 5 Ιγιάρ 5780
Του Ιάκωβου Μ. Φριζή
«Όπου κι αν αγγίξεις έναν Εβραίο, είναι μία πληγή»
Νικόλαος Καζαντζάκης
«Από τη στιγμή της διασποράς, ο Ισραήλ δεν έχει πατρίδα και αρχίζει η περιπλανώμενη ζωή
του που επί αιώνες θα τον διακρίνει προς κατάπληξη όλου του κόσμου».
Ερνέστο Ρενάν
Το 70 μ.Χ. καταστράφηκε το τελευταίο κράτος του εβραϊκού λαού, από τις ορδές των
Ρωμαίων. Από τότε 1878 χρόνια πέρασαν εξορίας και το 1948 άρχισε η ανάσταση του
Ισραήλ. Όμως σε όλους τους αιώνες της διασποράς ο εβραϊκός λαός έζησε αφάνταστες
τραγωδίες, με σφαγές, πογκρόμ, ολοκαυτώματα. Για εκατοντάδες χρόνια οι Εβραίοι έζησαν
μέσα στις ζούγκλες των ανθρώπων, σαν κυνηγημένα ελάφια. Σκορπισμένοι. Φοβισμένοι, στα
περιθώρια της ζωής, δέχονταν καρτερικά κάθε χτύπημα, χαμήλωναν τα κεφάλια τους,
έσκυβαν σιωπηλοί μπροστά στη μοίρα τους. Άντεξαν τα πάντα, ακόμη και το κάψιμο των
ζωντανών τους ανθρώπων, ακόμη και τα κρεματόρια του ναζισμού. Ένα όμως δεν άντεξαν:
την περιφρόνηση. «Αυτή η περιφρόνηση τους έκανε υπερήφανους μέσα τους, όσο κι αν
φόρεσαν την μάσκα της δουλοπρέπειας και της κολακείας. Όπου κι αν βρέθηκαν στη δύση ή
στην ανατολή, σε χώρες του βορρά ή του ηλίου, έμειναν οι ίδιοι. Η κάθε εβραϊκή οικογένεια
ήταν και ένας ολόκληρος λαός, μία ολόκληρη φυλή. Είκοσι αιώνες ιστορίας αγνόησαν την
ύπαρξη του Ισραήλ, αλλά και ο Ισραήλ αγνόησε τους αιώνες. Και γενικά τους νίκησε».
(Παναγιώτης Κανελλόπουλος).
Τα χρόνια της ιστορίας ξετυλίγονται πάντοτε σαν μια κινηματογραφική ταινία, με
πολλά ονόματα, με ατελείωτες ημερομηνίες, με βασιλιάδες, με στρατηγούς, με ηγέτες, με
πολέμους, με καταστροφές, με λαούς που χάθηκαν, με αυτοκρατορίες που έζησαν, με
πολιτισμούς που διαβάζουμε μόνο σε βιβλία. Το Ισραήλ που ποτέ του δεν έγινε κατακτητής
καμίας χώρας, κανενός λαού, κατακτήθηκε από βυζαντινούς, Άραβες, σταυροφόρους,
Τούρκους, Άγγλους. Οι αετοί κάποιου αυτοκράτορα προχωρούσαν στις πόλεις του Ισραήλ,
σκορπίζοντας φωτιά και θάνατο, οι πολεμιστές της Μέκκας, που έρχονταν από μακριά,
φανατισμένοι, ούρλιαζαν το όνομα του Αλλάχ, με μόνο σκοπό να σφάξουν τους Εβραίους και
να φέρουν στην Αγία Γη την πίστη του Θεού τους. Η ιστορία, η πονεμένη και ποτισμένη με
αίμα του Ισραήλ δεν έχει τελειωμό. Οι κατακτητές που έρχονταν και που έφευγαν και
έρχονταν άλλοι, ένα και μόνο κατόρθωναν, να θεμελιώσουν το μίσος κατά των εβραίων. Ένα
μίσος, που δεν σταμάτησε στα χρόνια της εξορίας.
Πάντοτε υπήρχε ένα βαθύ μίσος κατά των Εβραίων. Η μοίρα τους που ζούσαν λίγοι
αυτοί μέσα σε πολλούς που ξεχώριζαν από αυτούς, από τον τρόπο ζωής, από την θρησκεία,
από την κουλτούρα. Η μοίρα του λαού της βίβλου που ήταν οι αδύνατοι μέσα στους
δυνατούς, που τίποτα δεν τους έδενε με τους άλλους, που κανένας δε νοιαζόταν για αυτούς,
τους ξεχώριζε από όλους, η δύναμη της θρησκείας τους. Η Τορά ήταν για αυτούς, για
περισσότερο από είκοσι αιώνες η φορητή τους πατρίδα, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο
Χάινε, ο μεγάλος ποιητής. Τα χρόνια πέρασαν, τελείωσε και ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος και
ήρθε η ανάσταση του Ισραήλ στα προγονικά του εδάφη, με άφθονο να τρέχει το αίμα των
παιδιών του από τους πολέμους που του επέβαλαν οι Άραβες, θέλοντας την εξαφάνιση τους.
Οι αστραπιαίες και θεαματικές νίκες του ισραηλινού στρατού, έκαναν τους Άραβες να
καταλάβουν ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Το μίσος του κόσμου για τους
Εβραίους άρχισε να μειώνεται, γενικά χαμήλωσαν οι οργισμένες φωνές των ξένων και ακόμη
η Αίγυπτος έχει σήμερα καλές σχέσεις με το Ισραήλ. Ελπίζουν όλοι πως και οι ακραίοι
Παλαιστίνιοι θα καταλάβουν το λάθος τους, να θέλουν την καταστροφή του Ισραήλ.
Πέρασαν 72 χρόνια μίσους κατά του Ισραήλ χωρίς τελειωμό. Ακόμα και σήμερα
σκοτώνονται αθώοι πολίτες Εβραίοι στους δρόμους της Ιερουσαλήμ και αλλού, από
φανατικούς Παλαιστίνιους. Ακόμη η Χαμάς, ρίχνει αμέτρητες ρουκέτες στις πόλεις του
νότιου Ισραήλ, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δεκάδες νεκροί και τραυματίες Ισραηλινοί.
Αμέτρητες οι ζημιές. Δυστυχώς η παγκόσμια κοινότητα, αδιαφορεί παγερά για όλα αυτά.
Μήπως η αδιαφορία του κόσμου, για ότι συμβαίνει στο Ισραήλ οι εχθροί του άρχισαν να
στοχάζονται περισσότερο την έχθρα τους. Και ο κόσμος με τους φανατικούς μουσουλμάνους
δεν καταλαβαίνει ότι η τρομοκρατία που υπάρχει σήμερα στο Ισραήλ, δεν είναι έκφραση
δικαιοσύνης; Οι σχέσεις των κρατών, δεν μπορεί να είναι μονομερείς. Όταν στην άλλη
πλευρά του λόφου υπάρχει μόνιμη κακοπιστία, εδραιωμένη στον ανεξέλεγκτο φανατισμό και
στην κακή προπαγάνδα. Το Ισραήλ θέλει καλές σχέσεις με τους γείτονες του. Πώς όμως είναι
δυνατόν να γίνει αυτό όταν οι γείτονες του δεν έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη του Ισραήλ και
αρκετοί θέλουν την καταστροφή του; Στο Ισραήλ, ζουν ως ισότιμοι πολίτες περίπου ενάμιση
εκατομμύριο Άραβες. Έχουν δικά τους κόμματα και βουλευτές στην Κνέσετ, την Ισραηλινή
Βουλή. Οι βουλευτές τους στις επίσημες τοποθετήσεις τους τάσσονται κατά του Ισραήλ που
είναι νόμιμοι πολίτες του, χωρίς καμία αντίδραση, μέσα στο ισραηλινό κοινοβούλιο, γιατί
όλοι πιστεύουν στην ελευθερία της γνώμης. Αυτή είναι η δημοκρατία στο Ισραήλ. Σκεφτείτε
τι θα γινόταν στη Βουλή των Ελλήνων αν τολμούσε ένας μουσουλμάνος Έλληνας να
υποστηρίξει ότι υποστηρίζουν οι Άραβες Ισραηλινοί πολίτες στη Βουλή του Ισραήλ.
Διαβάζω μια αναφορά, πολίτη του Ισραήλ, από το βιβλίο του Γ. Συλλάνταβου
«επιστροφή στην γη της επαγγελίας» στη σελίδα 60: «εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η
συνύπαρξη αποτελεί βασική προϋπόθεση επιβίωσης και προόδου και για μας και για τους
άλλους. Δεν αντιμετωπίζουμε με εχθρικό μάτι τον αραβικό κόσμο. Ζούμε σε γειτονικά σπίτια
και με μερικούς στο ίδιο σπίτι. Οι Άραβες που ζουν στο Ισραήλ αντιμετωπίζονται ακριβώς με
τα ίδια μέτρα και σταθμά σε όλη την επικράτεια. Η ίδια αντιμετώπιση από το στεγαστικό
πρόβλημα έως την παιδεία. Και από τα μέσα ενημέρωσης έως την κοινωνική πρόνοια».
Και ήρθε η 16 Μαΐου 1948 (5 Ιγιάρ 5708) που συμπίπτει φέτος με την 29 Απριλίου
2020, η ανεξαρτησία του Ισραήλ, 72 χρόνια ζωής του μικρού κράτους, που η οργάνωση του
είναι σήμερα θαυμαστή και αναγνωρισμένη από όλο τον κόσμο. Αιώνες μετά το χάραμα της
ιστορίας του Ισραήλ, υπάρχουν οι ίδιοι πυρήνες, η ίδια πίστη, το ίδιο πάθος. Χιλιάδες χρόνια,
κάτω από απάνθρωπες συμφορές, το όραμα της επιστροφής στη γη της επαγγελίας, ήταν
ολοζώντανο στις καρδιές των Εβραίων όλου του κόσμου.
Ελπίδα μας οι σχέσεις μας με το Ισραήλ να γίνουν ακόμη πιο στενές, με την
αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους από την Ελλάδα.
