Ο Αλέξης Κούγιας είναι πολυσήμαντη προσωπικότητα στον ελληνικό χώρο.Από την πολιτική μέχρι το ποδόσφαιρο.Οι κινήσεις που κατά καιρούς κάνει ποτέ δεν είναι μονοσήμαντες και τις περισσότερες φορές φαίνεται μόνο ένα μέρος τους.
Εδωσε πριν λίγες ημέρες μια συνέντευξη σε μέσο ενημέρωσης (sportdog) και όσα είπε ,όχι μόνο αυτός μπορούσε να τα πει χωρίς …συνέπειες,αλλά έχουν και την ιδιαίτερη σημασία τους.
Αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος τους γιατί όσα είπε για τον Παναθηναϊκό και την διαχείριση που κάνει στην ομάδα αυτή ο Αλαφούζος είναι “βόμβες”:
“…Το κακό με τον Αλαφούζο είναι ότι δεν έχει ποδοσφαιρικό περιβάλλον η ομάδα του. Αυτοί που είναι στο περιβάλλον μαζί του και παίρνουν αποφάσεις μπορεί να είναι εξαιρετικές προσωπικότητες, η κυρία Μπαλωμένου εξαιρετική νομικός, ο κύριος Παναγόπουλος αλλά δεν μπορούν να διαχειριστούν μια τεράστια ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός.Αυτό φαίνεται και από τις επιλογές προπονητών που κάνουν, αλλά και τεχνικών διευθυντών και εξ αιτίας αυτών φτάνουμε σε λάθος ποδοσφαιρικές επιλογές. Αυτό που συμβούλευα λοιπόν τον κύριο Αλαφούζο είναι να βρει άτομα ανιδιοτελή, που δεν τον βλέπουν σαν τάλιρο που εκμεταλλεύονται την άγνοιά του. Σαν τον Στραματσόνι, σαν τον Ρόκα, σαν το Νταμπίζα ή το Ντρεοσί. Οι άνθρωποι αυτοί για να έρχονται στην Ελλάδα είτε είναι νεαροί που έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να δουν τον Παναθηναϊκό σαν σκαλοπάτι, είτε άνθρωποι τελειωμένοι, μιας ηλικίας, από μεγάλα πρωταθλήματα και έρχονται εδώ να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα. Έρχονται νεαροί που δεν έχουν διασυνδέσεις, όπως ο Νταμπιζας, είτε μεγάλης ηλικίας όπως ο Στραματσόνι ,ο Ντρεοσί και ο Μπόλονι, που ήρθαν τελειωμένοι προπονητικά.
Ο Μπόλονι υπήρξε σπουδαίος παίκτης και προπονητής, αλλά όταν σε διώχνουν από μια μέτρια βελγική ομάδα δεν μπορείς να έρθεις σε μια από τις δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες, καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι, και να διαχειριστείς την ομάδα και να μην έχεις σχέση με την ελληνική ποδοσφαιρική κουλτούρα, σχέση με το ποδοσφαιρικό περιβάλλον στην Ελλάδα. Γιατί είναι ιδιαίτερο το περιβάλλον.
Νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός από πλευράς χρέους είναι στο καλύτερο σημείο, γιατί είναι διαχειρίσιμο, από οργάνωσης και ποδοσφαιρικού περιβάλλοντος είναι στο χειρότερο σημείο. Έχασε όλους τους νεαρούς ποδοσφαιριστές του, κάτι που είναι έγκλημα, και έρχονται παίκτες μεγάλης ηλικίας, με θέματα τραυματισμών και από αλλοπρόσαλλα πρωταθλήματα και δεν μπορούν να γίνουν ομάδα. Βλέποντας την οργάνωση του Ολυμπιακού, την προσπάθεια οργάνωσης του ΠΑΟΚκαι το εξαιρετικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον της ΑΕΚ, αυτό είναι που την κρατάει όρθια. Η ΑΕΚ δεν έχει ποδοσφαιριστές, δεν έχει προπονητές, εναλλάσσονται πράγμα που σημαίνει ότι δεν κάνουν, αλλά η ΑΕΚδιεκδικεί τίτλους. Πήρε ένα κύπελλο, πήρε ένα πρωτάθλημα με τον τρόπο που το πήρε. Στα χαρτιά, αλλά το πήρε και με τα εγκλήματα που έκαναν Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, αλλά είναι συνέχεια στην Ευρώπη, ενώ ο Παναθηναϊκός προσπαθεί τόσα χρόνια να ξεχρεώσει την τιμωρία της Ευρώπης και δεν μπορεί να το καταφέρει.
«Παναθηναϊκος είμαι, θα είχε πέσει αν δεν ήμουν εγώ»
Εγώ δεν έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι Παναθηναϊκός, βέβαια όταν έχεις την ΑΕΛείσαι ΑΕΛ. Βέβαια κόμματα αλλάζεις, ομάδα δεν αλλάζεις. Βέβαια η ομάδα μου κέρδισε τον Παναθηναϊκό μετά από 35 χρόνια υπό την ιδιοκτησία μου, φέτος τους δυσκολέψαμε και στα δύο παιχνίδια. Όμως η ομάδα μου είναι η ομάδα μου και τα ποδοσφαιρικά μου αισθήματα είναι πάντα γνωστά. Τα παιδιά μου τα έκανα εγώ Παναθηναϊκούς και τον πονάω. Στεναχωριέμαι γιατί βλέπω δεν έχει μέλλον.
Υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιρικοί τυχοδιώκτες, που δεν θέλουν να βάζουν λεφτά στο ποδόσφαιρο και πουλάνε ανάλογα ολυμπιακοφροσύνη, αεκοφροσύνη, παναθηναϊκοφροσύνη… Μέχρι ο Πατέρας ονειρεύεται να επανέλθει στον Παναθηναϊκό. Ο οποίος διαχειρίστηκε 200 εκατομμυρια ευρώ, πήρε ένα νταμπλ και μετά ο Παναθηναϊκός είναι στην κατάσταση που βλέπουμε. Έδιωξαν την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Αδελφικοί φίλοι με τον Βγενόπουλο και τα συλλαλητήρια. Δεν ξέρω αν ήταν ο Πατέρας που τα οργάνωνε, αλλά όταν έβγαιναν και έλεγαν για δύο Αμπράμοβιτς, ο κόσμος παρασύρθηκε και ξεφτίλισαν την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Η οικογένεια έφυγε και αν δεν ήμουν εγώ να ψηφίσω την ακύρωση της ποινής του υποβιβασμού για την έλλειψη αδειοδότησης με την αφαίρεση 6 βαθμών, το είχαμε κάνει με τον Ηρακλή ένα χρόνο πριν, θα είχε πέσει.
Από αυτό το κατάντημα δεν βλέπω να συνέρχεται εύκολα. Όταν βλέπεις τον Άρη να σε κερδίζει και έχει αυτή την φετινή εικόνα και εσύ δεν έχεις αρχή και τέλος σαν ομάδα, λυπάμαι που το λέω, αν ήμουν ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού δεν θα κοιμόμουν καθόλου. Εδώ τώρα είναι ομάδα μου η ΑΕΛ και δεν κοιμάμαι. Φανταστείτε να έχεις στην «πλάτη» σου 3 εκατομμύρια οπαδούς που έχουν ζήσει τελικούς ευρωπαϊκών κυπέλλων, που έχουν ζήσει προκρίσεις στους 4 ευρωπαϊκών κυπέλλων δύο φορές με μεγάλες ομάδες πως στεναχωριούνται. Και εγώ, το ίδιο και σαν ιδιοκτήτης της ΑΕΛ στεναχωριέμαι ο Πανθηναϊκός δεν είναι σ’ αυτές τις ομάδες που μπορούν να έρθουν να μου πουν έλα θέλω να αγοράσω τον Πινακά και παίρνουν τελειωμένους παίκτες ή δανεικούς από μέτριες ομάδες της Ευρώπης. Είναι υποβάθμιση όλου του πρωταθλήματος αυτό.
«Να κάνουν στον Παναθηναϊκό ό,τι και ο Ολυμπιακός »
Ένας ισχυρός Παναθηναϊκός με ποδοσφαιρική λογική, αντί να του παίρνουν τα λεφτά για να φέρουν τον Εσσιέν με 3 εκατομμύρια, έλα να αγοράσεις τον Πινακά με τα ίδια λεφτά που είναι 19 χρονών.
Ο Παναθηναίκός είχε την ευκαιρία από μια οργανωμένη ακαδημία να βγάλει μια σειρά από 15 πολύ μεγάλους παίκτες και να τους χάσει όλους. Ενώ έχοντας σαν βάση αυτούς να αγοράσει καλούς παίκτες, σε μικρές ηλικίες από μεγάλα πρωταθλήματα πχ τη Γαλλία, κάτι που κάνει κατά κόρον ο Ολυμπιακός , που πουλάει 20 εκατομμύρια τον Καμαρά, τον Μπα και τον Σισέ. Αυτούς του παίρνει 1 εκατομμύριο, πχ ο Καμαρά ήρθε με 700 χιλιάρικα και κάνει 20 εκατομμύρια. Και να πάρεις και μεγάλους παίκτες όπως έκανε κι ο Ολυμπιακός με τον ελ Αραμπί και να δώσεις τα λεφτά που έδωσες στον Εσιέν. Να πάρεις τον ελ Αραμπί, όμως όχι τον κουτσό τον Εσιέν.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τον Παναθηναϊκό, όπως έχει ανάγκη την ΑΕΚ , τον Άρη, τον ΠΑΟΚ, όπως έχει ανάγκη την ΑΕΛ και φύγουν από το ποδόσφαιρό μας οι ομάδες σφραγίδες. Παίζαμε με την Λαμία και νόμιζα ότι παίζαμε ντέρμπι Άρης Πετρούπολης- Ολυμπιακός Λιοσίων στο παλιό γήπεδο των Λιοσίων με αυτά τα αποδυτήρια. Αυτό ένιωσα. Ένα γήπεδο με τριτοκοσμικά αποδυτήρια, αίθουσες τύπου, ακόμα και οι εξέδρες και τα καθίσματα με την εικόνα των πολυκατοικιών με τα πλυσταριά απέναντι. Που να πάει το ελληνικό ποδόσφαιρο;”
