ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
ΕΡΩΤΗΣΗ:Γιατί οι Ελληνες πολιτικοί επαίρονται για κάθε επαφή,ακόμα και μέσω 8ου εξαδέλφου με κάθε αμερικανό πρόεδρο,όποιου κόμματος των ΗΠΑ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Μα για να κερδίσουν πόντους στο σταθερά-μετά τη συμφωνία της Γιάλτας- φιλοδυτικό ελληνικό κοινό και να κερδίσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία.
ΕΡΩΤΗΣΗ:Γιατί οι Ελληνες πολιτικοί-αριστεροί και δεξιοί- ενώ επαίρονται ότι είχαν πάρει ίδια χαρτοπετσέτα με τον αμερικναό πρόεδο σε ένα γεύμα 3 χιλιάδων συναδιατημόνων δεν λένε λέξη για τα όσα γράφει για την Ελλάδα ο Μπαράκ Ομπάμα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Μα διότι τους Έλληνες δεξιοΠΑΣΟΚ διαχρονικά κυβερνητικούς ο Ομπάμα τους περνάει για την διαφθορά τους γεννεές 14 και οι αριστεροί(ναι ακόμα και το σύγχρονο ΚΚΕ…) δεν θέλουν να παραδεχθούν-ομολογήσουν ότι αποκούμπι είχαν και έχουν σε κάθε θέμα την άλλοτε καταραμένη Αμερική του “ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ”
Ο Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του,στο οποίο περνάει γενεές 14 τους Ελληνες κυβερνητικούς μαζί με τους Γερμανογάλλους πάτρωνες τους εξηγεί γιατί ο γνωστός Ελληνας πολιτικός ασκός είχε κάνει εκείνη την αισχρή δήλωση “Μαζί τα φάγαμε” .
Ποιούς στέγασε δηλαδή η ομπρέλλα και αυτοί δεν είναι μόνο οι Ελληνες κυβερνητικοί.Αλλά και(κυρίως)Γερμανοί.
Αυτα που γράφει αποκτούν άλλη διάσταση στις ημέρες μας όχι για την επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα,στην οποία με πρόσχημα τις εκλογές δεν συνάντησε κανέναν Ελληνα πολιτικό,αλλά με τις αποκαλύψεις του Πάνου Καμμένου για το ποιά αυτιά όχι απλώς τράβηξαν,αλλά μάτωσαν οι Αμερικανοί το κρίσιμο βράδυ της αναμέτρησης από τη μία μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης που εκπροσωπούσε το δίδυμο Τσίπρας-Καμμένος και απο την άλλη του διεφθαρμένου κουαρτέτου Μέρκελ,Σαρκοζί,Σόϊμπλε,Ντάϊσενμπλουμ.
Έχει σημασία να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι ο Σαρκοζί ξεχνώντας τον ρόλο του φύλακα της δυτικής συμμαχίας έναντι των γερμανών που έχει η Γαλλία μετά τη Γιάλτα,στην πραγματικότητα και λόγω προσωπικής διαφθοράς-εκβιασμών είχε μεταβληθεί σε “σκυλάκι” των Μέρκελ-Σόϊμπλε.Το γερμανικό αυτό αλήστου μνήμης δίδυμο ήδη από το 2010 θεωρούσε ότι έχει “τουμπάρει”τους Αμερικανούς δηλώνοντας πίστη και υποταγή,τους κοίμισε δε με τους γερμανορωσικούς αγωγούς,με τους οποίους αιχμαλώτιζαν την Ευρώπη οικονομικά,γίνονταν κυρίαρχοι και άλλαζαν εντελώς τις ισορροπίες που είχε καθορίσει η συμφωνία στη Γιάλτα.
Ειδικά είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην Ελλάδα,στην οποία είχαν ξεκινήσει(καθόλου τυχαία…) με πιέσεις των Αμερικανών και του Ομπάμα,απο το 2009 οι έρευνες για τα σκάνδαλα ΖΗΜΕΝΣ,ΝΟΒΑΡΤΙΣ κλπ και είχαν αναγκαστεί να κρύψουν στη Γερμανία με σύμπραξη Ελλήνων κυβερνητικών τους Χριστοφοράκο και Καραβέλα ενώ το γερμανικό λαδοτήρι είχε εκείνη την εποχή εσπευσμένα μετατεθεί στην Τσεχία για να μην συλληφθεί,όπους οι τραπεζίτες που κουβαλούσαν τις μίζες των πολιτικών στους φορολογικούς παραδείσους.
Το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η Εξεταστική για τη ΖΗΜΕΝΣ.Την άνοιξη του 2010 οι Γερμανοί προσπάθησαν με δυο χτυπήματα να εξουδετερώσουν τις Αμερικανικές πιέσεις,τις οποίες αποκάλυψε ο Πάνος Καμμένος προχθές σε άλλη διάσταση.
Τα χτυπήματα:
1.Οι Γερμανογάλλοι χτύπησαν αφενός τον Γ.Παπανδρέου με τον εκβιασμό της λίστας Λαγκάρντ,την οποία έστειλαν στην Ελλάδα την άνοιξη του 2010, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ το αίτημα Παπανδρέου προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από το Καστελλόριζο.
2.η ενεργοποίηση στο βορρά του διπλού γερμανορωσικού αγωγού φυσικού αερίου,η οποία καθιστούσε τη Γερμανία κυρίαρχη στην Ευρώπη και υπερκάλυπτε τις απώλειες από τον περιορισμό της ΖΗΜΕΝΣ και της ΝΟΒΑΡΤΙΣ που κυριαρχούσαν στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές με τη μέθοδο των δωροδοκιών,μέσω των οποίων εξαγόραζαν τους κυβερνητικούς διαφόρων χωρών.
Ο Ομπάμα είχε εκλεγεί το 2008 πάνω στην κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών και άλλων εταιρειών και τα περιθώρια που είχε στην οικονομική εξωτερική πολιτική ήταν πολύ πιεσμένα.Φυσικά οι αμερικανικές φυλακές γέμισαν με τους κομπιναδόρους αυτής της κατάρρευσης και αυτό έχει τη σημασία του ενόψει της (καθόλου τυχαίας) δήλωσης του νέου υπουργού Δικαιοσύνης Φλωρίδη με την οποία(ουσιαστικά) καταγγέλλει την προηγούμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη για το νομικό έγκλημα της ασυλίας στους τραπεζίτες.
Η εκλογή ομπάμα θεωρήθηκε μια καλή ευκαιρία για χτύπημα των Γερμανογάλλων…
Οι έρευνες για τις μίζες της ΖΗΜΕΝΣ και της ΝΟΒΑΡΤΙΣ προχωρούσαν έστω μετ εμποδίων και στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Σαμαρα-Βενιζέλου υπέκυψε στον εκβιασμό των γερμανογάλλων,τον οποίο προσπάθησε να κρύψει το “μαζί τα φάγαμε“.
Οπως θα δείτε πιο κάτω ο Ομπάμα παρεμβαίνει και απαντά ότι ΔΕΝ τα έφαγε ο ελληνικός λαός και δεν πρέπει να τιμωρηθεί για το φαγοπότι των γερμανογάλλων απο τα ελληνικά ταμεία.Ετσι ακριβώς τα λέει!!!
Γιατί να γίνουν όλα αυτά τα κόλπα των Γερμανών;
Μήπως στα πλαίσια ανταγωνισμού γεωπολιτικού ή μήπως γιατί η Γερμανία είχε πρόβλημα οικονομικό;
Κάνουμε ένα άλμα στο σήμερα όχι για τις αποκαλύψεις Καμένου,αλλά για να απαντήσουμε στον εκλεκτό της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου,τον οποίο η ίδια θρήνησε ως… κολοσσό του πνεύματος και της προσφοράς.Σε εκείνον τον ασκό που είχε δηλώσει “κάθε ελληνικό νοικοκυριό πρέπει να συνδεθεί με ένα γερμανικό για να μάθει να κάνει διαχείριση οικονομική σωστή”.Ηταν το συμπλήρωμα του “μαζί τα φάγαμε”.
Γράφει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 30 Ιουνίου 2023 σε δυο διαφορετικά ρεπορτάζ:
1)”Όλο και λιγότερο ελκυστική η Γερμανία σε ξένες επενδύσεις.Οι εκροές κεφαλαίων στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία έφτασαν τα 135 δισεκατομμύρια ευρώ,ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα(2022)οι εισροές δεν ξεπέρασαν τα 10,5 δισεκατομμύρια ευρώ.Το χάσμα μεταξύ των επενδύσεων ξένων εταιρειών στη Γερμανία και των επενδύσεων γερμανικών εταιρειών στο εξωτερικό είναι το μεγαλύτερο που έχει σημειωθεί ποτέ σε βάρος της Γερμανίας…”
Τεράστιο το πλήγμα λοιπόν από τον περιορισμό των δραστηριοτήτων
2)Σε άλλο ρεπορτάζ της ίδιας ημέρας στην πρώτη οικονομική σελίδα γράφει: “33.000 οφειλέτες χρωστούν 20 δισεκατομμύρια ευρώ μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία και αν δεν πληρώσουν θα δημοσιοποιηθούν τα ονόματά τους.”
ΕΡΩΤΗΣΗ:Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Οτι “ΔΕΝ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΜΑΖΙ”!
Σε αυτό τον αριθμό υπάρχουν μεν κάποιοι ατυχήσαντες επενδυτές,αλλά στην πλειονότητά τους είναι κρίκοι της κυβερνητικής αλυσσίδας και ανάμεσά τους εταιρείες κουμπάρων,συγγενών φίλων και αφανών εταίρων πολιτικών.Υπάρχουν πλυντήρια χρήματος πολιτικών και η συγκάλυψη μέσω των 4 ΚΡΑΤΙΚΩΝ τραπεζών(τις λένε και ως ανέκδοτο “συστημικές”) είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί ο εσμός γύρω απο τους κυβερνητικούς και αυτός να ξεπλένει τα χρήματα που έβγαλαν και βγάζουν απο τις μίζες.
Κύριο και πρωταρχικό ρόλο στο σύστημα μίζας οι γερμανικές αυτές εταιρείες και θυμόμαστε ότι όταν ο Κώστας Καραμανλής εξήγγειλε εξεταστική για τη ΖΗΜΕΝΣ και τις δωροδοκίες σε πολιτικούς αποκαλύφθηκε ότι δυο πρωτοκλασσάτοι στα Υπουργεία Οικονομικών είχαν επίσημες συναλλαγές με τη ΖΗΜΕΝΣ μέσω συγγενών και μέσω ακινήτων!!!
Μάλιστα ο ένας υπουργός εισέπραττε νόμιμα απο τον λαδοτήρι της ΖΗΜΕΝΣ και έναν ακόμα γερμανό επιχειρηματία περίπου 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο ως ενοίκια στα ακίνητά του!!!
Αυτός θα έκανε “ντα” τη ΖΗΜΕΝΣ κόντρα σε Μέρκελ και Σόϊμπλε…
Σε αυτό το βούρκο της ελληνικής “κυβερνησιμότητας” επένδυσαν στην παντοκρατορία τους οι Γερμανοί και επικεντρώθηκαν στα βόρεια να περικυκλώσουν την Ευρώπη μέσω των γερμανορωσικών αγωγών αερίου.
Και τότε ξύπνησαν για καλά οι Αμερικανοί…
Ακόμα και σήμερα η ίδια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ έχει αρθρογράφους που δεν διστάζουν να γυρίσουν ανάποδα την πραγματικότητα.
Αντί να αποκαλούν ακροφασισταριό και ακροδεξιούς εκείνους που μας σύστηναν να συνδεθεί κάθε ελληνικό νοικοκυριό με ένα γερμανικό για να μάθουμε διαχείριση,εκείνους που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς σε κρυφές,αλλά τελικά αποδειχθείσες μίζες στις διάφορες λίστες(Λαγκάρντ κλπ) προσπάθησαν να διαλύσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με επιχείρημα ότι το πολιτικό παιδί του Κώστα Μητσοτάκη,ο Πάνος Καμμένος είναι ακροδεξιός με βουλευτές ,όπως ο Ζουράρις,ο Σγουρίδης κ.α.
Προφανώς και δεν πίστευαν και δεν πιστεύουν αυτή τη μπουρδολογία.
Ηταν χρήσιμη όμως για να διαλυθεί και να πέσει η κυβέρνηση Τσίπρα.
Ποιός θα ήταν ωφελημένος αν έπεφτε;
Μα αυτοί που κυβερνούσαν ως τότε.
Και ποιοί είναι αυτοί;
Μα ο γερμανολαδωμένος ελληνικός βούρκος της ως τότε κυβερνησιμότητας στην Ελλάδα και η Γερμανία των Σόϊμπλε-Μέρκελ φυσικά στην Ευρώπη.
Προφανώς γιαυτό οι Ελληνες κυβερνητικοί Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ(φυσικά ανάμεσά τους υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις π.χ. Νίκος Δένδιας κ.α.) παριστάνουν ότι τρέχουν να σκουπίσουν με(γερμανικές…)χαρτοπετσέτες τα σάλια των αμερικανών προέδρων,αλλά δεν είδαν,δεν άκουσαν τι γράφει ο Μπαράκ Ομπάμα στο βιβλίο του “ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ”
Γιατί εκεί έχει τις φωτογραφίες τους.Και εξηγεί ότι παρενέβη εκείνο το βράδυ στις Βρυξέλλες στο πλευρό των Τσίπρα-Καμμένου και ξήλωσε το γερμανικό δίκτυο κατάληψης της Ευρώπης.
Και εκεί περιγράφει πως ΕΧΑΣΕ(κυριολεκτικά) τον ύπνο του και με Τσίπρα και Καμμένο και Βαρουφάκη μπροστάρηδες απέκρουσε τη νέα γερμανική εισβολή στην Ευρώπη και έστειλε στο σπίτι τους Σόϊμπλε,Μέρκελ,Σαρκοζί,Ντάϊσενμπλουμ και όσους έτρωγαν μαζί τις σάκρες των ευρωπαϊκών και του ελληνικού λαού.
Αυτά ακριβώς είπε ο “ακροδεξιός” Καμμένος και προκαλούν θυμηδία ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιδράσεις τους με τις οποίες προσπαθούν να πουν ότι ο ελληνικός λαός τους ψήφισε(έστω στο 38% από το 3%) επειδή είναι…Αριστερά και όχι για να διώξουν(ως ένα σημαντικότατο σημείο τα κατάφεραν καλά,ιδιαίτερα στη Διαπλοκή)τον ελληνογερμανικό βούρκο της μίζας και της διαφθοράς.
Προκαλεί θυμηδία το γεγονός ότι ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε με 13-0,γιατί στην ουσία υποχρέωσε με νόμο τους διαπλεκόμενους καναλάρχες,μιζαδόρους(θυμάται κανείς την πρωτοφανή για Ελλάδα”επένδυση” του γερμανικού RTL στον αλήστου μνήμης Κοντομηνά;)κλπ να πληρώσουν και να τεθούν εκτός του κύκλου κυβερνησιμότητας παρά τις προσπάθειες με τις “γάτες Ιμαλαϊών” κλπ.
Είναι άδικη η καταδίκη Παππά με 13-0;
Από την στιγμή που δεν του βρήκαν λογαριασμό,όπως αυτοί οι θηριώδεις και ατιμώρητοι πολιτικών,δημοσιογράφων,επιχειρηματιών κλπ στις λίστες Λαργκάρντ,Παναμά,Μπόργιανς,Λουξεμβούργου,Λιχτενστάϊν κλπ δεν είναι απλώς άδικη,αλλά εγκληματικά άδικη…
Γιατί αν ο Παππάς έφαγε ένα χρόνο με αναστολή οι μιζαδόροι των λιστών αυτών θα έπρεπε να είναι με 3-4 φορές ισόβια…
Μας θυμίζει εκείνες τις καταδίκες φτωχών,νεαρών αστυνομικών γιατί δεν συμπλήρωσαν στο πόθεν έσχες τα κουτάκια ότι δεν έχουν τίποτα άλλο πέραν του πενιχρού μισθού και καταδικάστηκαν γιατί το αδίκημα είναι “τυπικό”,την ώρα που στη Μύκονο ξεπλένουν θηριώδη ποσά “τακτοποιημένοι” των πόθεν έσχες πολιτικοί,επιχειρηματίες των ΜΜΕ,δημοσιογράφοι και…δικαστικοί!!!
Ο Καμμένος λοιπόν είπε ότι εκείνες τις κρίσιμες ημέρες του 2015,όταν η Κυβέρνηση Τσίπρα -Καμμένου με διάφορους τρόπους (και τις σοφές προβοκάτσιες του Γιάννη Βαρουφάκη…) είχε οδηγήσει ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΕΝΑ και με με αφανή αμερικανική βοήθεια στα άκρα τις σχέσεις με τους απεχθείς Σόϊμπλε-Μέρκελ παρενέβη ο Ομπάμα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και στηρίζοντας την ελληνική κυβέρνηση έστειλε ουσιαστικά εκτός μάχης και εν τέλει στο σπίτι του το γερμανικό δίδυμο που είχε πιστέψει ότι πέτυχε με τις μίζες αυτά που δεν είχε πετύχει με τα όπλα ο Χίτλερ.Να είναι δηλαδή προ των πυλών η ένωση κάθε ελληνικού(και ευρωπαϊκού)νοικοκυριού με τα επιτυχημένα γερμανικά…
Είναι φυσικά ανάξια σχολιασμού τα παραμύθια περί δήθεν επικείμενου GREXIT,το οποίο ήταν μεν στα όνειρα Σόϊμπλε και Μέρκελ,αλλά στα απαγορευμένα με κάθε τρόπο και θυσία των ΗΠΑ…
Αυτά γράφει ο Ομπάμα στο βιβλίο του και δημοσιεύουμε τα ακριβή αποσπάσματα για εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές,τα οποία επιβεβαιώνουν Καμμένο και δείχνουν πως οι Αμερικανοί στήριξαν την ελληνική κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.
Αυτή τη στήριξη οι μεν δηλώνοντας αριστεροί δεν θέλουν για ευνόητους λόγους να απανηγυρίσουν δημόσια,οι δε απέναντι για να μην αντιληφθεί ο ελληνικός λαός τι χαστούκι έφαγαν οι ίδιοι ως κολαούζοι του γερμανικού διδύμου…
Όπως θα δείτε-διαβάσετε πιο κάτω ο Ομπάμα άρπαξε από το αυτί τους γερμανοτσολιάδες των ημερών εκείνων και γράφει στο βιβλίο του ότι ήθελαν να φορτώσουν τις δικές τους μίζες στον ελληνικό λαό με το τρυκ της ευθύνης και της αθλιότητας του “Μαζί τα φάγαμε”…
Στις 16 Νοεμβρίου 2016 ένα χρόνο δηλαδή μετά τα χαστούκια στις Βρυξέλλες ο Ομπάμα ήρθε στην Αθήνα σε δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο τιμώντας τη στάση Τσίπρα-Καμμένου και εκεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος τον καλωσόρισε με τη φράση:
“Ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κόστος για το οποίο δεν είναι υπεύθυνος”.
Ακριβώς αυτή ήταν και η θέση του Ομπάμα και στήριξε την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου απέναντι στους γερμανοτσολιάδες δηλαδή το άθλιο δίδυμο Σόϊμπλε-Μέρκελ και τα ενεργούμενα, στο οποίο “γιουσουφάκι” είχε γίνει εκβιαζόμενος για τις προσωπικές του μίζες ο Σαρκοζί.
Διαβάστε για να καταλάβετε γιατί οι γερμανοτσολιάδες και οι θλιβεροί υπηρέτες των “άριστων γερμανικών νοικοκυριών” προσπαθούν να διασπάσουν αυτό το κατόρθωμα ΗΠΑ-Τσίπρα-Καμμένου με τα τρυκ των “ακροδεξιών” :
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ:
“…Δεν είχαμε το περιθώριο να είμαστε παθητικοί παρατηρητές αυτής της κατάστασης. Τα προβλήματα στην Ευρώπη ήταν ένα βαρίδι για την αμερικανική ανάκαμψη: Στο κάτω κάτω, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος μας και οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές χρηματαγορές ήταν αλληλεξαρτώμενες. Σχεδόν όλο το 2009, ο Τιμ και εγώ προτρέπαμε τους Ευρωπαίους να δράσουν πιο αποφασιστικά για την ανάταξη των οικονομιών τους. Τους συμβουλεύαμε να ξεκαθαρίσουν τα ζητήματα των τραπεζών τους μια και καλή (τα «στρες τεστ» που είχαν εφαρμόσει οι ρυθμιστικές αρχές της ΕΕ στα χρηματοπιστωτικά τους ιδρύματα ήταν τόσο άρπα κόλλα που κάποιες ιρλανδικές τράπεζες χρειάστηκαν κρατική διάσωση λίγους μόνο μήνες αφού τα είχαν περάσει με επιτυχία). Πιέζαμε τις χώρες της ΕΕ που είχαν πιο υγιή δημοσιονομικά να εφαρμόσουν πολιτικές τόνωσης σαν τις δικές μας, προκειμένου να δώσουν ώθηση στις επενδύσεις και να αυξήσουν την καταναλωτική ζήτηση σε ολόκληρη την ήπειρο.
Ο δρόμος της δημοσιονομικής λιτότητας
Εμείς τα λέγαμε, εμείς τα ακούγαμε. Αν και οι ευρωπαϊκές χώρες θεωρούνται προοδευτικές σύμφωνα με τα αμερικανικά δεδομένα, οι μεγαλύτερες οικονομίες της ηπείρου είχαν όλες σχεδόν κεντροδεξιές κυβερνήσεις, εκλεγμένες με δεσμεύσεις να ισοσκελίσουν προϋπολογισμούς και να κάνουν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μάλλον, παρά να αυξήσουν τις κρατικές δαπάνες. Η Γερμανία, ειδικά – ο πραγματικός οικονομικός κινητήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η χώρα-μέλος με τη μεγαλύτερη επιρροή – εξακολουθούσε να θεωρεί τη δημοσιονομική ορθότητα ως την απάντηση σε κάθε οικονομικό πρόβλημα. Όσο περισσότερο γνώριζα την Άνγκελα Μέρκελ, τόσο περισσότερο τη συμπαθούσα· την έβρισκα στιβαρή, έντιμη, με οξεία αντίληψη και εκ φύσεως ευγενική. Αλλά είχε επίσης συντηρητικό χαρακτήρα, και ήταν ταυτόχρονα έμπειρη πολιτικός που ήξερε τους ψηφοφόρους της, και όποτε προέβαλλα τον ισχυρισμό ότι η Γερμανία έπρεπε να δώσει το παράδειγμα αυξάνοντας τις δαπάνες για υποδομές ή μειώνοντας φόρους, εκείνη τον απέρριπτε ευγενικά αλλά σταθερά. «Για κοίτα, Μπαράκ, νομίζω ότι αυτή μάλλον δεν είναι η καλύτερη μέθοδος για εμάς» έλεγε, κάνοντας μια μικρή γκριμάτσα, σαν να της είχα προτείνει κάτι ελαφρώς απρεπές.
Ο Σαρκοζί δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως αντίβαρο. Κατ’ ιδίαν, εκφραζόταν ευνοϊκά για την ιδέα της οικονομικής τόνωσης, δεδομένου του υψηλού ποσοστού ανεργίας της Γαλλίας («Μην ανησυχείς, Μπαράκ… θα την πείσω την Άνγκελα, θα δεις»). Αλλά του ήταν δύσκολο να κάνει μεταβολή και να εγκαταλείψει τις δημοσιονομικά συντηρητικές θέσεις που είχε υιοθετήσει στο παρελθόν, και από όσο μπορούσα να δω, δεν ήταν αρκετά οργανωμένος ώστε να μπορέσει να εκπονήσει ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την ίδια του τη χώρα, πόσο μάλλον για την Ευρώπη…
…Ελλάδα: δυναμίτης σε αποθήκη πυρομαχικών
Ο πεισματικός ενστερνισμός της λιτότητας ως λύσης από τους κυριότερους Ευρωπαίους ηγέτες, παρ’ όλες τις περί του αντιθέτου ενδείξεις, ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτική. Αλλά με όλα αυτά που είχα στο κεφάλι μου, δεν μπορώ να πω ότι έχανα τον ύπνο μου για την κατάσταση στην Ευρώπη. Αυτό άρχισε να αλλάζει τον Φεβρουάριο του 2010, όμως, όταν μια κρίση δημόσιου χρέους στην Ελλάδα άρχισε να απειλεί να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση – και έβαλε εμένα και το οικονομικό μου επιτελείο να τρέχουμε για να αποτρέψουμε άλλον έναν γύρο παγκόσμιου οικονομικού πανικού.
Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας δεν ήταν τίποτε καινούργιο. Επί δεκαετίες, η χώρα μαστιζόταν από χαμηλή παραγωγικότητα, έναν διογκωμένο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, μαζική φοροδιαφυγή και μη βιώσιμες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, οι διεθνείς χρηματαγορές χρηματοδοτούσαν ευχαρίστως τα διαρκώς αυξανόμενα ελλείμματα της Ελλάδας, όπως ακριβώς πιο πριν χρηματοδοτούσαν ευχαρίστως τα βουνά από στεγαστικά δάνεια υψηλού κινδύνου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά την κρίση της Γουόλ Στριτ, όμως, είχαν γίνει λιγότερο γενναιόδωρες. Όταν μια νεοεκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα υπερέβαινε κατά πολύ τις προηγούμενες εκτιμήσεις, οι μετοχές των ευρωπαϊκών τραπεζών έκαναν βουτιά και οι διεθνείς πιστωτές σταμάτησαν να δανείζουν την Ελλάδα. Η χώρα βρέθηκε ξαφνικά στο χείλος της χρεοκοπίας. 
Υπό κανονικές συνθήκες, το να μη μπορεί μια μικρή χώρα να πληρώσει εγκαίρως τα χρέη της θα είχε περιορισμένες επιπτώσεις έξω από τα σύνορά της. Το ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν περίπου όσο του Μέριλαντ, και άλλες χώρες που είχαν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα κατά κανόνα κατάφερναν να συνάψουν μια συμφωνία με τους πιστωτές και με το ΔΝΤ, η οποία τους επέτρεπε να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους, να διατηρήσουν τη διεθνή τους φερεγγυότητα, και τελικά να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Αλλά το 2010, οι οικονομικές συνθήκες δεν ήταν κανονικές. Η σύνδεση της Ελλάδας με την ήδη κλονισμένη Ευρώπη έκανε το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της αντίστοιχο με μια δεσμίδα δυναμίτη με το φυτίλι αναμμένο μέσα σε αποθήκη πυρομαχικών. Επειδή ήταν μέλος της ενιαίας αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου εταιρείες και άτομα εργάζονται, ταξιδεύουν και εμπορεύονται σε ένα κοινό πλαίσιο ρυθμίσεων που υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα, τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας μπορούσαν εύκολα να διαδοθούν παντού. Τράπεζες άλλων χωρών της ΕΕ ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας. Η Ελλάδα ήταν επίσης μία από τις δεκαέξι χώρες που είχαν υιοθετήσει το ευρώ, πράγμα που σήμαινε ότι δεν είχε δικό της νόμισμα το οποίο θα μπορούσε να υποτιμήσει, ούτε μπορούσε να ακολουθήσει ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. Χωρίς ένα άμεσο, ογκώδες πακέτο διάσωσης από τους εταίρους της στην ευρωζώνη, η Ελλάδα ενδεχομένως δεν θα είχε άλλη επιλογή από το να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα, μια κίνηση άνευ προηγουμένου, με αβέβαιες οικονομικές συνέπειες. Ήδη, οι φόβοι της αγοράς για την Ελλάδα είχαν προκαλέσει μεγάλες εκτινάξεις στα επιτόκια που ζητούσαν οι τράπεζες από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ισπανία για να καλύψουν το δημόσιο χρέος τους. Ο Τιμ (σ.σ.Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ τότε)φοβόταν ότι μία ελληνική χρεοκοπία και/ ή έξοδος από την ευρωζώνη θα μπορούσε να κάνει τις ανήσυχες χρηματαγορές ουσιαστικά να αποκλείσουν πλήρως από χρηματοδότηση τις άλλες, μεγαλύτερες οικονομίες, προκαλώντας ένα σοκ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα εξίσου άσχημο ή και χειρότερο από εκείνο που είχαμε μόλις περάσει.
«Είναι η ιδέα μου» ρώτησα τον Τιμ, αφού μου είχε εκθέσει διάφορα ανατριχιαστικά σενάρια «ή όντως πηγαίνουμε από τη μία κρίση κατευθείαν στην επόμενη;»
Το σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας
Κι έτσι, στα καλά καθούμενα, η σταθεροποίηση της Ελλάδας έγινε ξαφνικά μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες της οικονομικής και της εξωτερικής μας πολιτικής. Εκείνη την άνοιξη, σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις και σε τηλεφωνικές συνομιλίες, ο Τιμ κι εγώ ασκήσαμε ασφυκτική πίεση για να καταφέρουμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ να διαμορφώσουν ένα πακέτο διάσωσης αρκετά στιβαρό, ώστε να ηρεμήσει τις αγορές και να επιτρέψει στην Ελλάδα να αποπληρώσει τα χρέη της, βοηθώντας παράλληλα την ελληνική κυβέρνηση να καταρτίσει ένα ρεαλιστικό πλάνο για μείωση των διαρθρωτικών ελλειμμάτων της χώρας και για αποκατάσταση της οικονομικής ανάπτυξης. Προκειμένου να αποτραπεί το ενδεχόμενο διάδοσης της κρίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη, συστήσαμε επίσης στους Ευρωπαίους να ορθώσουν ένα αξιόπιστο «τείχος προστασίας» – βασικά, ένα κοινό δανειακό ταμείο με αρκετή δύναμη πυρός, ώστε να δώσει στις χρηματαγορές τη βεβαιότητα ότι σε μία έκτακτη ανάγκη η ευρωζώνη θα στήριζε τα χρέη των μελών της.
(ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ…)
Και πάλι, οι Ευρωπαίοι ομόλογοί μας είχαν διαφορετικές ιδέες. Για τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και πολλά άλλα μέλη της ευρωζώνης, οι Έλληνες ήταν οι ίδιοι υπαίτιοι των προβλημάτων τους, με την ανικανότητα των κυβερνήσεών τους και με τις σπάταλες συνήθειές τους. Μολονότι η Μέρκελ με διαβεβαίωσε ότι «δεν θα έχουμε μια δεύτερη Lehman» αφήνοντας την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, τόσο η ίδια όσο και ο υπουργός της των Οικονομικών και οπαδός της λιτότητας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έδειχναν αποφασισμένοι να θέσουν ως όρο για την παροχή της όποιας βοήθειας ένα επιτίμιο ανάλογο του παραπτώματος, παρά τις προειδοποιήσεις μας ότι το υπερβολικό ξεζούμισμα της ήδη στραπατσαρισμένης ελληνικής οικονομίας θα ήταν αντιπαραγωγικό. Η πρόθεση να εφαρμόσουν αυτή την άτεγκτη δικαιοσύνη και να αποθαρρύνουν τον ηθικό κίνδυνο εκφράστηκε στην αρχική προσφορά των Ευρωπαίων: ένα δάνειο το πολύ 25 δισεκατομμυρίων ευρώ, που μετά βίας έφτανε για να καλυφθεί για κάνα δυο μήνες το ελληνικό χρέος, με όρους δραστικές μειώσεις συντάξεων, θεαματικές αυξήσεις φόρων και πάγωμα των μισθών του δημόσιου τομέα από την ελληνική κυβέρνηση. Μη θέλοντας να αυτοκτονήσει πολιτικά, η ελληνική κυβέρνηση είπε ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, καθώς μάλιστα οι ψηφοφόροι της χώρας αντέδρασαν στην είδηση για την ευρωπαϊκή πρόταση με εκτεταμένες διαδηλώσεις και απεργίες.
Τα αρχικά ευρωπαϊκά σχέδια για το δημοσιονομικό τείχος προστασίας δεν ήταν πολύ καλύτερα. Το αρχικό ποσό που πρότειναν οι αρχές της ευρωζώνης για την κεφαλαιοποίηση του ταμείου – 50 δισεκατομμύρια ευρώ – ήταν επιεικώς ανεπαρκές. Σε μία τηλεδιάσκεψη με τους ομολόγους του, ο Τιμ χρειάστηκε να τους εξηγήσει ότι για να είναι αποτελεσματικό, το ταμείο θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον δεκαπλάσιο μέγεθος. Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης επέμεναν επίσης ότι για να έχει πρόσβαση στο ταμείο μια χώρα, οι ομολογιούχοι της θα έπρεπε να υποστούν ένα υποχρεωτικό «κούρεμα» – δηλαδή, να δεχτούν ένα ποσοστό απώλειας των χρημάτων που τους οφείλονταν. Αυτό ήταν απολύτως κατανοητό· άλλωστε, το επιτόκιο που χρεώνουν οι πιστωτές σε ένα δάνειο υποτίθεται ότι καλύπτει τον κίνδυνο αδυναμίας πληρωμών από πλευράς του δανειολήπτη. Αλλά πρακτικά, οποιαδήποτε πρόβλεψη για κούρεμα θα έκανε το ιδιωτικό κεφάλαιο πολύ λιγότερο πρόθυμο να δανείσει κι άλλα χρήματα σε υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ιταλία, ακυρώνοντας έτσι το νόημα του τείχους προστασίας.
Ελληνική κρίση: ένα γεωπολιτικό πρόβλημα
Για εμένα, όλη αυτή η ιστορία ήταν σαν τηλεοπτική επανάληψη των συζητήσεων που είχαμε στην Αμερική μετά την κρίση της Γουόλ Στριτ. Και μολονότι είχα ξεκάθαρη αντίληψη αναφορικά με το τι έπρεπε να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, κατανοούσα το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονταν. Άλλωστε, είχα ζήσει κι εγώ μεγάλα ζόρια προσπαθώντας να πείσω τους Αμερικανούς ψηφοφόρους ότι ήταν λογικό να δαπανήσουμε δισεκατομμύρια δολάρια από τους φόρους τους για τη διάσωση των τραπεζών και για να βοηθήσουμε άγνωστους ανθρώπους να μη χάσουν το σπίτι τους ή τη δουλειά τους μέσα στη δική μας χώρα. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, πάλι, καλούνταν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι ήταν λογικό να διασώσουν με τα λεφτά τους ξένες χώρες.
Συνειδητοποίησα τότε ότι η ελληνική κρίση χρέους ήταν, εκτός από χρηματοοικονομικό, και γεωπολιτικό πρόβλημα, ένα πρόβλημα που εξέθετε τις ανεπίλυτες αντιφάσεις στην καρδιά της μακρόχρονης πορείας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Σε εκείνες τις ιλιγγιώδεις ημέρες μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στα χρόνια της μεθοδικής αναδιάρθρωσης που ακολούθησαν, η μεγαλόπνοη αρχιτεκτονική αυτού του εγχειρήματος – η ενιαία αγορά, το ευρώ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και η γραφειοκρατία των Βρυξελών, εξουσιοδοτημένη να ορίζει πολιτικές ρύθμισης για ένα ευρύ πεδίο ζητημάτων – εξέφραζε την αισιοδοξία για τη δυνατότητα μιας πραγματικά ενωμένης ηπείρου, αποκαθαρμένης από τον τοξικό εθνικισμό που ήταν υπεύθυνος για αιώνες αιματηρών συγκρούσεων. Σε αξιοσημείωτο βαθμό, το πείραμα είχε πετύχει: Παραχωρώντας κάποια στοιχεία της κυριαρχίας τους, τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν απολαύσει ως αντάλλαγμα ένα επίπεδο ειρήνης και εκτεταμένης ευημερίας, που ίσως δεν έχει επιτευχθεί από καμία άλλη ανθρώπινη συλλογικότητα στην ανθρώπινη ιστορία.
Αλλά οι εθνικές ταυτότητες – οι διαχωρισμοί της γλώσσας, της κουλτούρας, της ιστορίας και του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης – είναι επίμονες πραγματικότητες. Και καθώς η οικονομική κρίση χειροτέρευε, όλες αυτές οι διαφορές που οι καλές εποχές είχαν συγκαλύψει τώρα έρχονταν στην επιφάνεια. Πόσο διατεθειμένοι ήταν οι πολίτες των πιο πλούσιων, των πιο παραγωγικών χωρών της Ευρώπης να αναλάβουν τις υποχρεώσεις ενός γειτονικού κράτους ή να δουν τα χρήματα από τους φόρους τους να αναδιανέμονται σε ανθρώπους εκτός των συνόρων τους; Θα δέχονταν οι πολίτες των χωρών που αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα τις θυσίες που τους επέβαλαν μακρινοί αξιωματούχοι, τους οποίους αισθάνονταν ξένους και η εξουσία των οποίων ήταν εν πολλοίς πέρα από τον έλεγχό τους; Όσο το ζήτημα της Ελλάδας φούντωνε, η δημόσια συζήτηση σε κάποιες από τις παλιότερες χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία, πολλές φορές ξέφευγε από τα όρια της αποδοκιμασίας των πολιτικών της ελληνικής κυβέρνησης και εκτρεπόταν σε μία καταδίκη του ελληνικού λαού συνολικά – ότι είχαν μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στην εργασία ή ότι ανέχονταν τη διαφθορά και θεωρούσαν βασικές υποχρεώσεις, όπως την πληρωμή των φόρων τους, απλώς προαιρετικές. Ή, όπως άκουσα έναν απροσδιόριστης εθνικότητας αξιωματούχο της ΕΕ να λέει σε κάποιον άλλον, ενώ έπλενα τα χέρια μου στην τουαλέτα, σε μια σύνοδο των G8:
«Αυτοί δεν σκέφτονται σαν εμάς».
(ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ…)
Η τελική συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ
Ηγέτες όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί είχαν επενδύσει πάρα πολλά στην ευρωπαϊκή ενότητα για να μετέλθουν τέτοιων στερεοτύπων, αλλά το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο δρούσαν υπαγόρευε να βαδίζουν επιφυλακτικά προς μια συμφωνία για ένα σχέδιο διάσωσης. Παρατήρησα ότι σπανίως ανέφεραν το γεγονός ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας, ή ότι μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου χρέους των Ελλήνων είχε πάει για την αγορά γερμανικών και γαλλικών εξαγώγιμων προϊόντων – γεγονότα που θα μπορούσαν να καταστήσουν σαφές στους ψηφοφόρους τους το γιατί η διάσωση των Ελλήνων από τη χρεοκοπία ισοδυναμούσε με διάσωση των δικών τους τραπεζών και βιομηχανιών. Ίσως φοβόντουσαν ότι αυτή η παραδοχή θα έστρεφε την προσοχή των ψηφοφόρων από τις αποτυχίες των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στις αποτυχίες των Γερμανών και Γάλλων αξιωματούχων που είχαν επιφορτιστεί με την ευθύνη της εποπτείας των τραπεζών. Ή ίσως φοβόντουσαν πως αν οι ψηφοφόροι τους αντιλαμβάνονταν πλήρως τις βαθύτερες συνέπειες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης – τον βαθμό στον οποίο το οικονομικό τους πεπρωμένο, καλό ή κακό, είχε δεθεί με το πεπρωμένο εκείνων που δεν είναι «σαν εμάς» – μπορεί και να μην την έβρισκαν τόσο ελκυστική προοπτική, τελικά.
Εν πάση περιπτώσει, στις αρχές Μαΐου πια, ο φόβος των χρηματαγορών έφτασε στο επίπεδο που ανάγκασε τους Ευρωπαίους ηγέτες να δουν την πραγματικότητα κατάματα. Συμφώνησαν σε ένα κοινό δανειακό πακέτο ΕΕ-ΔΝΤ, που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να αποπληρώνει το χρέος της για τα επόμενα τρία χρόνια. Και αυτό το πακέτο περιείχε μέτρα λιτότητας, που όλοι ήξεραν ότι ήταν πολύ σκληρά για να μπορέσει να τα εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση, αλλά τουλάχιστον έδιναν στις άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ την πολιτική κάλυψη που χρειάζονταν για να το εγκρίνουν. Αργότερα την ίδια χρονιά, οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφώνησαν εκούσες άκουσες σε ένα τείχος προστασίας του μεγέθους που είχε προτείνει ο Τιμ, και χωρίς την πρόβλεψη για υποχρεωτικό «κούρεμα». Οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές αγορές παρέμειναν σε κατάσταση παραζάλης για όλο το 2010, και η κατάσταση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στην Ιταλία παρέμεινε επισφαλής. Χωρίς την πολιτική δύναμη να επιβάλουμε μία μόνιμη λύση στα θεμελιώδη προβλήματα της Ευρώπης, ο Τιμ κι εγώ ήμασταν αναγκασμένοι να αρκεστούμε στο ότι είχαμε συμβάλει να απενεργοποιηθεί προσωρινά άλλη μία βόμβα.
Όσο για τις επιπτώσεις της κρίσης στην αμερικανική οικονομία, η όποια φόρα είχε πάρει η ανάκαμψη στις αρχές του χρόνου τώρα κόπηκε απότομα. Τα νέα από την Ελλάδα έσπρωξαν το αμερικανικό χρηματιστήριο σε μια απότομη βουτιά. Η επιχειρηματική εμπιστοσύνη, όπως έδειχναν οι μηνιαίες μετρήσεις, έπεσε επίσης, καθώς οι νέες αβεβαιότητες έκαναν τις διοικήσεις των εταιρειών να αναβάλουν προγραμματισμένες επενδύσεις. Η έκθεση για την αγορά εργασίας του Ιουνίου επέστρεψε σε αρνητικό ισοζύγιο – και θα παρέμενε έτσι ως το φθινόπωρο.
Κι έτσι, το «καλοκαίρι της ανάκαμψης» πήγε περίπατο.”…
Το αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα σταθεί στην ίδια πλευρά δεν θα αποδειχθεί απο δηλώσεις του,αλλά από τις πράξεις του με τις οποίες πρέπει να προσδιορίσει τι ακριβώς συνέβη και ποιός και τι επεδίωκε με τις παρακολουθήσεις Παπαχελά-Σίφορντ και άλλων αμερικανών,τι συνέβη με τους Χριστοφοράκο-Καραβέλα ,τη ΖΗΜΕΝΣ,τη Νοβάρτις,ποιά είναι αυτή η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ του Γεραπετρίτη που σαρώνει επι των ημερών του τα πάντα στο δικό του μικρόκοσμο.
Η δεύτερή του θητεία θα έχει …δίκες.
Και άρχισε με(ουσιαστική) σύγκρουση με τον υπουργό Δικαιοσύνης Γ.Φλωρίδη, ο οποίος σωστά δήλωσε ότι θα ξηλώσει το σύστημα των μιζαδόρων καταργώντας την ασυλία που έλαβαν με νόμο του Κυριάκου Μητσοτάκη το Νοέμβριο του 2019 τα πλυντήρια βρόμικου κυβερνοχρήματος,δηλαδή οι τραπεζίτες.Και η δήλωση εξόργισε λέει το Μαξίμου που προσπαθεί να την ακυρώσει στην πράξη…
Θα φανεί τι θα κάνει ο κ.Φλωρίδης στον Αρειο Πάγο,όπου προωθήθηκαν επι Κυριάκου αυτοί που αθώωναν τραπεζίτες αν και ομολογούσαν γραπτώς ότι έδιναν εν γνώσει τους θαλασσοδάνεια…
Ούτε να φανταστούμε λοιπόν τι θα γίνει με την εκλογή νέας ηγεσίας στον Αρειο Πάγο η οποία…σέρνεται γιατί είναι κρίσιμη για τις δίκες που προαναφέρουμε.Ιδιαίτερα στο κουκούλωμα των υποκλοπών…
