ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Ποιός είναι ο κανόνας στη Δημοκρατία;
“Η διαφάνεια και η τοποθέτηση των αρίστων σε τυπικά και ουσιαστικά προσόντα στις θέσεις που χρειάζονται αυτοί” απάντησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν ΜΜΕ και άλλοι χλεύαζαν την τοποθέτηση ενός κάποιου Καρανίκα σε θέση συμβούλου του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Ο εν λόγω Καρανίκας δεν είχε τα τυπικά προσόνταγια υέτοια θέση και φυσικά ούτε το πνευματικό βεληνεκές,Ως εκεί όμως.Ούτε κλέφτης ,ούτε καταχραστής,ούτε παραβάτης του νομικού πλαισίου ήταν.Ούτε κατηγορήθηκε γιαυτό.
Οι επικρίσεις έμειναν στο επίπεδο “δεν είναι καλός γαμπρός για την κόρη ενός νοικοκύρη”.
Τους νοικοκύρηδες ,του εκπροσώπησε,λέει,ο Κυριάκος Μητσοτάκης και έπεισε τον ελληνικό λαό να του δώσει μια σχετική πλειοψηφία.Από τα περίπου 10 εκατομμύρια πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν 5,7 εκατομμύρια (57%) και από αυτά το 40%,δηλαδή 2,25 εκατομμύρια ψήφισαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.Στο συνολο του πληθυσμού τον ψήφισε ένας στους 4.
Ετσι είναι το εκλογικό σύστημα.
Είπε λοιπόν ότι ήρθε αυτός που οι Ευρωπαίοι και ο δυτικός κόσμος που έμεινε μακριά από τα σοβιετικά φληναφήματα περί αριστερών δημοκρατικών(τρομάρα τους…)και οικονομικών(ξανατρομάρα τους…)παραδείσων θεωρούν “δημοκρατικό”,”νοικοκύρη”,και αριστο-κράτη.
Αυτό τον κόσμο στην Ελλάδα τον εκπροσωπεί παραδοσιακά η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μετά την πλήρη ,ολοσχερή και οριστική κατάρρευση του “Ελεύθερου Τύπου, ο οποίος εκτος των άλλων συμφορών είχε και τη συμφορά να πέσει στα χέρια της Γιάννας Δασκαλάκη και λοιπών νομίμων και πρόσκαιρων επιθέτων.
Το αντίθετο αυτών που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έταξε είναι οι μαφιόζοι,οι γκάγκστερς.
Δεν κατηγόρησε ποτέ την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα για τέτοια κρούσματα,έστω μεμονωμένα.Ούτε εκείνος,ούτε ο δυτικός κόσμος,ούτε ο Τύπος του δυτικού κόσμου.
Οι επικρίσεις έφταναν ως το “δεν είναι καλοί γαμπροί για τις κόρες μας”.
Αυτού του επιπέδου οι (ανεπίσημοι) διάλογοι έφταναν ως το σημείο να απορρίπτουν ως σχεδόν ακροδεξιών μεθόδων τον Αντώνη Σαμαρά από πολλά χρόνια πριν,όταν η Ντόρα ήταν στα πάνω της και πολύφερνη πολιτική “νύφη”.Δεν είχαν άδικο αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο Αντώνηας Σαμαράς τους “δικαίωσε”φέρνοντας όλη την ακροδεξιά στη Νέα Δημοκρατία παρότι ο Κώστας Καραμανλής είχε εναντιωθεί με την περίφημη “γραμμή” που όριζε για αδωνοβορίδηδοπλεύρηδες ότι,”αυτοί δεν θα περνούν ούτε έξω απο τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας”.
Είναι αυτοί για τους οποίους το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εξαναγκάστηκε πολλές φορές να βγεί στα κάγκελα έως ότου πέσουν γονυπετείς και ζητήσουν συγνώμη γιατί “τότε ήταν παιδιά”.
Δεν πέρασαν αυτά απαρητήρητα,ούτε περνούν.Το βιντεάκι με τον Αδωνη να χλευάζει απο την πλευρά του ΛΑΟΣ, ως υποκριτή και φαρισσαίο και ζάμπλουτο πριγκηπόπουλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη κυκλοφορεί πολύ παντού.
Τώρα είναι στελεχάρα και δεξί του χέρι στην κυβέρνηση.Αυτή την κυβέρνηση που προχθές το κεντρικό ισραηλιτικό συμβούλιο ξανακατήγγειλε ,γιατί προήγαγε στον Αρειο Πάγο μια δικαστίνα με παρόμοια θέματα…
Εκτός του δυτικού Τύπου ούτε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κατηγόρησε τον Α΄έξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του για πρακτικές (ή και πρόσωπα)που έχουν χαρακτηριστικά μαφιόζων η γκάγκστερ.
Φευ..Το αντίθετο συμβαίνει ακριβώς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.
Οχι μόνο ο δυτικός σοβαρός Τύπος τον περνάει γενεές 14ρις για “αντιδημοκράτη”,”χειρότερο από τη Χούντα”,”διεφθαρμένο και καρδιά της σαπίλας”.
Και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δεν φείδεται παρόμοιων προσεγγίσεων.
Χθες Κυριακή 4/9 η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ παρουσιάζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως έχουσα πρόσωπο και πρακτικες ΓΚΑΓΚΣΤΕΡ και ότι αυτός ο γκαγκστερισμός θα τοις στοιχίσει στο εξωτερικό.
Δεν αναφέρονται φυσικά στις πλαστές και ψευδείς δημοσκοπήσεις.αυτές τις αναλαμβάνει το φιλομητσοτακικό ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ,το οποίο έγραψε χθες ότι ο Τσίπρας βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον Μητσοτάκη και παλεύει να βγει πρώτος στις εκλογές εν όψει όσων έκανε και βαρύνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.
Αναφέρονται στον τρόπο διακυβέρνησης.
Στην πρώτη σελίδα της (ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ) στο κύριο άρθρο της(Κ.Καλλίτσης) με τίτλο “ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ” και υπότιτλο “ευάλωτη σε πιέσις η στρουθοκάμηλος”,αναφέρεται στον Κυριάκο(στρουθοκάμηλος)και στα εγκλήματα για τα οποία κατηγορείται κατα γράφει με το πραγματικό τους ποινικό,μαφιόζικο,γκαγκστερικό όνομα(υποκλοπές)και όχι “επισυνδέσεις”,όπως τα βάφτισε η κυβέρνηση που ψυχή της είναι η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και ο γαμπρός της(πήρε, ο νοικοκύρης, κόρη της)Υπουργός Γεραπετρίτης.
Για να μη μείνει αμφιβολία περί του αν τους θεωρεί ουσιαστικά και τυπικά μαφιόζους και γκάγκστερ η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το γράφει στο άρθρο ευθέως:
“…ίσως υποτιμούν(σ.σ. εννοεί Κυριάκο και κυβέρνηση)την επίδραση του συνδυασμού των ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ με όλα τα άλλα προβλήματα και ,κυρίςω,τις συνέπειες μιας ηθικής απαξίωσης ΌΣΩΝ ΚΑΝΟΥΝ(σ.σ. εννοεί ΕΥΠ,ανηψιό) ή όσων ΑΝΕΧΘΟΥΝ(σ.σ. εννοεί Κυριάκο,Δικαστές)ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΙΣΜΟΥΣ…Σε μια δύσκολη περίοδο όλα αυτά λειτουργούν διαλυτικά.Κάπου εδώ οι ξένοι παρατηρητές(σ.σ. εννοεί αυτούς που θα έβλεπαν τον Κυριάκο ως νοικοκύρη,δημοκράτη,αριστο-κράτη)ανιχνεύουν πολιτικούς κινδύνους…Τους κινδύνους επιτείνει η τακτική της στρουθοκαμήλου:το απόρρητο έναντι της Επιτροπής Θεσμών(διεθνής πρωτοτυπία…)και οι ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ έμπνευσης θεωρίες περί ξένου δακτύλου…”
Την ακροδεξιά αυτή θεωρία κατήγγειλε τόσο ο Κώστας Καραμανλής λέγοντας οτι δεν ισχύει απόρρητο στις υποκλοπές αυτού του είδους(πολιτικοί αρχηγοί,δημοσιογράφοι κλπ)και στην Επιτροπή ο πρώην υπουργός της ΝΔ και πρόεδρος επι χρόνια του Δικηγορικού Συλλόγου Πύργου Κώστας Τζαβάρας.
Θυμίζουμε ότι η αδελφή του Κώστα Τζαβάρα αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου έφυγε με το κεφάλι ψηλά βγάζοντας το τελικό βούλευμα του Αρείου Πάγου για το Βατοπέδι.Το βούλευμα αναγνωρίζει ως ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ την αρπαγή εκτάσεων που ανήκαν στο Δημόσιο και με αυτές κάποιοοι προσπάθησαν να γίνουν ζάμπλουτοι με “ανταλλαγές” των εκτάσεων αυτών με τα..νερά της δημόσιας επίσης λιμνοθάλασσας.Το σκάνδαλο αυτό το ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ κατα κυριολεξία με μια απίστευτη και ανήθικη ΠΟΛΙΤΙΚΗ και θρησκευτική ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ της ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ…
Τις αθλιότητες αυτές καταγγέλλει με εκτενές άρθρο-παρέμβαση στον νομικό ιστότοπο Constitutionalism – Όμιλος Αριστόβουλου Μάνεση, ο Πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά Βαγγέλης Βενιζέλος.Μάλιστα χτυπάει την πόρτα του …Ειδικού Δικαστηρίου για τον Κυριάκο Μητσοτάκη αφού τεκμηριώνει με πλήθος νομικών επιχειρημάτων όχι απλώς την πολιτική ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά την ευθεία παραβίαση τόσο των νόμων του κράτους, όσο και του ίδιου του Συντάγματος.Διαβάστε το.
Για να εξουδετερώσει την καραμανλική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης απο νωρίς φρόντισε να προσεταιριστεί τον Αντώνη Σαμαρά και το συνονθύλευμά του και να μην στηρίξει τον Προκόπη Παυλόπουλο για δεύτερη(ούτε πρώτη!!!) θητεία.
Στη θέση του φόρεσε καπέλο στον Ελληνικό λαό την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου,τέως πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας.
Για να είναι πιο εύπεπτη η επιλογή μιας πελάτισας της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ(αγόρασε σπιταρώνα από εκεί) την παρουσίασαν ως μεγάλη υποστηρίκτρια των περιβαλλοντικών θεμάτων.
Ετσι παρουσίασαν και την απόφαση με την οποία μπήκαν ΑΠΕ(και η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ) στις δασικές(δεν υπάρχουν πρώην κατά την ορθή ερμηνεία του Συντάγματος)εκτάσεις.
Νέο χτύπημα(εξ αντανακλάσεως) σε αυτή την επιλογή απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής.
Δημοσιεύει ένα άρθρο του τέως προέδρου της Δημοκρατίας καθηγητή του ΕΚΠΑ Προκόπη Παυλόπουλου,τον οποίο επι χρόνια πολέμησε σφοδρά…
Το άρθρο είναι ένα εμπνευσμένο κείμενο γραμμένο από άνθρωπο με υψηλότατο μορφωτικό επίπεδο.
Το αναδημοισεύουμε όχι μόνο για σας,αλλα με ειδική αφιέρωση στην Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και την πρόταση -πρόκληση να αποδείξει αν μπορεί να γράψει κάτι παρόμοιο.Με την προυπόθεση να αποδείξει ότι το έγραψε η ίδια και όχι κάποιος τρίτος.για να αντιληφθεί κανείς αν μπορεί και στα δαχτυλάκι και σε αυτά τα θέματα να πλησιάσει στον τέως πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο στρουθοκαμηλισμός και η υποκρισία της επιλογής της:
ΠΡ.ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΛΑΖΙΟ ΔΟΥΝΑΒΗ:
Sic transit gloria pulchri caerulei Danubii
του Προκοπίου Παυλοπούλου
τέως Προέδρου της Δημοκρατίας
Επίτιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής
του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Καθώς η στάθμη του Δούναβη «πέφτει» επικίνδυνα, ως ευθεία συνέπεια της
εν εξελίξει επώδυνης κλιματικής κρίσης -και, συνακόλουθα, όχι πια μιας
«επικείμενης» κλιματικής αλλαγής- ευλόγως αρχίζουμε ν’ αναπολούμε τον
καιρό, και συγκεκριμένα το 1866, όταν ο Johann Strauss II, ο νεώτερος (1825-
1899), εμπνεύσθηκε και συνέθεσε το εμβληματικό βαλς «πάνω στον όμορφο
γαλάζιο Δούναβη» («An der schönen blauen Donau», αρ. 314). To βαλς, με
το οποίο «κλείνει» κάθε πρωτοχρονιά την παραδοσιακή και παγκόσμιας
απήχησης συναυλία της η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης. Βεβαίως,
καμία σχέση με το έργο του επίσης διάσημου Ρουμάνου συνθέτη Iosif
Ivanovici, «Τα κύματα του Δουνάβεως» («Valurile Dunării»).
Ι. «Πηγή έμπνευσης» του Johann Strauss II υπήρξε ένα ποίημα του
ονομαστού Ούγγρου λογοτέχνη Karl Isidor Beck, όπου σε κάθε στροφή του
επαναλαμβάνεται ο στίχος «στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη». Κάτι όμως
που δεν ίσχυε και δεν ισχύει για τον Δούναβη στην περιοχή της Αυστρίας
κοντά στην Βιέννη, αφού εκεί το γαλάζιο απουσίαζε και απουσιάζει
εμφανώς.
Ας είναι… «Κίνητρο» του Johann Strauss II για την σύνθεση του
βαλς «πάνω στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη» ήταν μια πρόσκληση της
Ένωσης Χορωδιών Ανδρών της Βιέννης, προδρόμου του «Συλλόγου
Φίλων Μουσικής της Βιέννης» («Wiener Gesellschaft der Musikfreunde»),
στην δημιουργία και στην λειτουργία της οποίας είχε παίξει καθοριστικό
ρόλο ο πάμπλουτος χορηγός, Έλληνας «Μαικήνας της Βιέννης» βαρόνος
Νικόλαος Δούμπας. Εκείνη την χρονιά, το 1865, οι υποχρεώσεις του
Johann Strauss II δεν του επέτρεψαν ν’ ανταποκριθεί στην ως άνω
πρόσκληση, πλην όμως η εκτίμηση αλλά και ο σεβασμός του προς τον
Νικόλαο Δούμπα τον οδήγησαν να συνθέσει τελικώς το περίφημο βαλς για
την επόμενη χρονιά των μουσικών εκδηλώσεων, ήτοι για το 1866.
ΙΙ. Στην πρώτη του μορφή το βαλς «πάνω στο όμορφο γαλάζιο Δούναβη»
ακούσθηκε την 15 η Μαρτίου 1867, στο «Dianabadsaal» της Βιέννης,
γνωρίζοντας μια πολύ χλιαρή, κατά την επιεικέστερη εκδοχή, ανταπόκριση
από το κοινό. Ο συνθέτης, παρά την αρχική του απογοήτευση, «πίστευε»
στο έργο του. Το ξανασυνέθεσε, ab initio και σχεδόν ex nihilo, μέσα σ’ ένα
μήνα, και το καλοκαίρι του 1867 το εμφάνισε στην «Παγκόσμια Έκθεση των
Παρισίων», που είχε ως θέμα «Επιστήμη και Τέχνη». Στην αρχή της
παρτιτούρας ο Johann Strauss II έγραψε μια πολύ «εύγλωττη» αφιέρωση
στον Νικόλαο Δούμπα: «Dem Präsidenten, Herrn Nikolaos Doumpas,
gewidmet». Η συνέχεια της «δοξαστικής» πορείας του βαλς «πάνω στον
όμορφο γαλάζιο Δούναβη» είναι γνωστή, με την προσθήκη της
πληροφορίας ότι αυτή την δόξα φαίνεται να «ζήλεψε» ως και ο μεγάλος
Johannes Brahms: Καθώς λέγεται, όταν μετά από χρόνια η θετή κόρη του
Johann Strauss II, Έλις φον Μάιστζνερ, συνάντησε σε μια εκδήλωση τον
Johannes Brahms και του ζήτησε να υπογράψει, σαν αυτόγραφο, πάνω
στην βεντάλια της, εκείνος αρκέσθηκε να γράψει τις πρώτες νότες από το
βαλς «πάνω στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη», προσθέτοντας στην
συνέχεια: «Δυστυχώς, δεν το συνέθεσε ο Johannes Brahms».
ΙΙΙ. Το βέβαιο είναι ότι κάθε πρωτοχρονιά θ’ ακούμε, με ολοένα και εντεινόμενη
νοσταλγία, από την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βιέννης τους ήχους του
ανυπέρβλητου βαλς «πάνω στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη». Μιλάω για
νοσταλγία, αφού πια λόγω της κλιματικής κρίσης ο Δούναβης δεν θα είναι
ποτέ τόσο όμορφος, ούτε τόσο γαλάζιος, όσο τον «ύμνησε» ο Johann
Strauss II. Και μάλιστα όχι μόνο στην Αυστρία κοντά στην Βιέννη -που,
καθώς επισημάνθηκε, ποτέ δεν ήταν- αλλά σε όλη την «διαδρομή» της
ροής του. Την «εκδίκησή» του για την καταστροφή του φυσικού του
περιβάλλοντος ο Δούναβης μας την εκδήλωσε, μ’ εμφατική μελαγχολία
φέτος το καλοκαίρι, με το να μας «αποκαλύψει» ακόμη και μυστικά που
έκρυβε καλά για πολλά χρόνια στον βυθό του, π.χ. τα «κουφάρια»
πολεμικών πλοίων του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.
IV. Άραγε θα διδαχθούμε αυτό που επιβάλλεται από τον περιβαλλοντικό
«όλεθρο», ο οποίος άρχισε να ξετυλίγεται, «ξαφνικά», μπροστά στα μάτια
μας και στον Δούναβη; Ή απλώς θα συμβιβασθούμε μαζί του υιοθετώντας,
για μιαν ακόμη φορά, την ασύγγνωστη «μιθριδατική» απάθεια και
αδιαφορία μας; Θα συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι το περιβαλλοντικό
έγκλημα που συντελείται, και με δική μας υπαιτιότητα, εδώ και δεκαετίες
έχει ως θύματα όχι μόνον εμάς, αλλά πρωτίστως τις γενιές που έρχονται;
Και αν όχι, με ποιό δικαίωμα κρίνουμε και αποφασίζουμε, αμέσως ή
εμμέσως, πως μπορούμε να υποθηκεύσουμε, ατιμωρητί, ένα μέλλον και
μια κληρονομιά που δεν μας ανήκουν κατ’ αποκλειστικότητα και κατά
«κυριότητα»;
Δυστυχώς, με αυτή την «επιμηθεϊκή» λογική σε λίγα χρόνια μάλλον το βαλς
του Johann Strauss II «πάνω στον όμορφο γαλάζιο Δούναβη» θ’
αντικατασταθεί από ένα «σκοτεινό» requiem για την «εξόδιο ακολουθία» του
πάλαι ποτέ υπέροχου οικοσυστήματός του, στο οποίο θα ταιριάζει ο τίτλος:
«Sic transit gloria pulchri caerulei Danubii» («Έτσι παρέρχεται η δόξα του
όμορφου γαλάζιου Δούναβη»)…
