ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
“Ας βρούμε χρόνο να ντραπούμε…οι αιχμές της προέδρου της Δημοκρατίας ,λίγες είναι η αλήθεια,για την στάση της Ευρώπης στο προσφυγικό…”
Είναι δυο φράσεις απο το ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης ,με το οποίο έκανε έκανε αποτίμηση της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου στην Αθήνα και στην μεθόριο,όπου υπάρχουν οι δομές των προσφύγων.
Η Ελλάδα υποφέρει και γονατίζει σε πολλές περιπτώσεις απο το προσφυγικό και τις πιέσεις των συνόρων και άλλων τοπικών κοινωνιών και σηκώνει το βάρος της Ευρώπης χωρίς ουσιαστική αλληλεγγύη απο τα κράτη μέλη της Ευρωπαίκής Ενωσης,αν και η έμπρακτη αλληλεγγύη δεν είναι απλά δικαίωμα ηθικό αλλά υποχρέωση της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ απο τις συνθήκες με τις οποίε ςλειτουργούν.
Και η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου βρήκε τις εξής λέξεις να πει:
“Όλα αυτά τα χρόνια, η Ελλάδα σήκωσε δυσανάλογο βάρος από τη μεταναστευτική και προσφυγική κρίση, που δοκιμάζει όλη τη Μεσόγειο, τη θάλασσα που μας ενώνει. Η αντιμετώπισή της όμως ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και αποτελεί κοινή ευθύνη της Ευρώπης. Χρέος μας είναι, με σεβασμό στους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τα θεμελιώδη δικαιώματα, να μην επιτρέπουμε την απάνθρωπη εργαλειοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων.”
Ένα ρεπορτάζ 862 λέξεων είναι ένα σχετικά μικρό ρεπορτάζ για μια εφημερίδα αν το θέμα είναι σπουδαίο.
Μια ομιλία 862 λέξεων από την πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι μια πολύ μικρή ομιλία όταν γίνεται ως ομιλία υποδοχής του Πάπα, ο οποίος δέν έρχεται ακριβώς κάθε εβδομάδα στην Ελλάδα.
Αρα εύκολα μπορεί(;) μόνη της να την χτενίσει και να την διορθώσει αν την έγραψε κάποιος απο τους συμβούλους της.
Και αν το πράξει δεν μπορεί ,αναφερόμενη στην πανδημία ,να αφήσει σε καμία περίπτωση σε αυτή τη μικρή ομιλία τη φράση:
“…Ο ιός θρέφεται και μεταλλάσσεται από την ανορθολογική άρνηση της πραγματικότητας και τις ανισότητες του πολιτισμού μας.”
Φωτογραφία:η γλώσσα του σώματος…
Διότι αν την βαθμολογούσε ένας δάσκαλος τρίτης δημοτικού θα την διέγραφε και θα της έβαζε φυσικά κάτω από τη βάση του 5…
Ίσως έχει δικαιολογία και δεν πρόκανε…Βλέπετε εκείνες τις ώρες η χώρα συγκλονιζόταν από την σύλληψη πρώην συναδέλφου της Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας για μια βρομερή υπόθεση ναρκωτικών,σεξ και νεαρών.Και τα ρεπορτάζ τον συνδέουν στενά με κάποια πρώην πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Κανονικά θα έπρεπε οι δυο γυναίκες που πρόσφατα ήταν προεδρίνες (πάνω) στο Συμβούλιο Επικρατείας,δηλαδή η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου και η Ειρήνη Σάρπ,να εκδώσουν μια ανακοίνωση καθησυχαστική των υποψιών μας και ίσως και της κοινωνίας.Να τονίζουν ότι στην υπόθεση αυτή που είναι πολύ σοβαρή θα πρέπει να ριχτεί άπλετο φως και αν εμπλέκεται πράγματι σε ναρκωτικά ο Αντιπρόεδρος του ΣτΕ να εφαρμοσθεί ο νόμος ξεκαθαρίζοντας παράλληλα αν και ποιά και τι είδους σχέση είχε με τον εν θέματι Κυριο Αντιπρόεδρο.Παράλληλα να καθησυχάσουν τους ανησυχούντες ότι στις υποθέσεις που μετείχε ο εν λόγω Αντιπρόεδρος αποδόθηκε δικαιοσύνη και δεν υπήρξε κανενός είδους επιρροή απο την προσωπική του πορεία σε οποιαδήποτε απο αυτές.
Ετσι νομίζουμε ότι γίνεται στις δυτικού Τύπου δημοκρατίες.Και φαίνεται ότι έχουμε δίκιο γιατί τις ώρες που γράφουμε αυτό το ρεπορτάζ κυκλοφορεί η είδηση οτι ο εν λόγω Αντιπρόεδρος αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του.Και αν έτσι είναι σε καμία περίπτωση το θέμα που δημιουργείται δεν τελειώνει εδώ…
Ο κ.Αντιπρόεδρος πρώτος αριστερά πάνω σε συνεδρίαση.
Η βρομερή ειδησεογραφία μας θυμίζει μια παλαιότερη εποχή με το ακροδεξιό έντυπο “Νέοι Ανθρωποι”.Τότε αυτό έκανε τέτοιες φοβερές αποκαλύψεις και μάλιστα στις ιστορίες εκείνες υπήρξε όχι μία,αλλά δυο δολοφονίες ανώτατων δικαστικών λετουργών που σχετιζόταν με ιστορίες νύχτας και κρεβατοκάμαρας. Στη θέση των ναρκωτικών υπήρχε πολύ αλκοόλ καθώς η κοκαίνη ήταν για ελάχιστους…Στις αποκαλύψεις έμπλεκαν πολύ και άνθρωποι της τότε εξουσίας και υποθέσεις που είχαν συμμετοχή οι δικαστικοί αυτοί λειτουργοί
Τότε έκπληκτοι πληροφορηθήκαμε ότι τις αποκαλύψεις συνέδραμαν και μυστικές υπηρεσίες…Για τους δικούς τους λόγους και κάποιοι εξ αυτών είχαν να κάνουν με την στάση των δικαστικών λειτουργών σε 1-2 κρίσιμες υποθέσεις.
Αντι αυτών βλέπουμε την σιωπή των συστημικών ΜΜΕ,αυτών που στηρίζουν την κυβέρνηση και στήριξαν και την επιλογή του κυριάκου Μητσοτάκη για την προεδρία της Δημοκρατίας,παρότι φαινόταν ότι η Αικατερίνη όχι μόνο δεν πρόκειατι να φανεί αντάξια του ρόλου της Προεδρίας,αλλά θα φανεί ως Αικατερίνη η Μικρή.
Φωτογραφία: η γλώσσα του σώματος και του…σημειώματος για δυο απλές κουβέντες…
Το ρεπορτάζ της ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΡΤ είναι έυγλωττο.Ο πάπας σε απευθείας σύνδεση στο αεροδρόμιο να αποχαιρετά και η κρατική τηλεόραση να λέει τις φράσεις που βάζουμε στην αρχή,εξαιρετικά μειωτικές για την πρόεδρο της Δημοκρατίας και της επίδοσής της σε αυτή την οριακή στιγμή.
Απλώς κάντε μια σύγκριση με τα ρεπορτάζ μετά απο κάθε επίσκεψη στην Ελλάδα ενός σημαντικού ξένου στην 5ετία του Προκόπη Παυλόπουλου.Τι έλεγε ο καθηγητής και πολιτικός Προκόπης Παυλόπουλος και πως χτυπούσε όχι απλώς καμπάνες,αλλα με βαριοπούλες οποιονδήποτε απέναντί του αναφερόμενος στις αδικίες προς την Ελλάδα και τις οφειλές προς αυτήν της Γερμανίας,της Ευρώπης κλπ
Την ώρα λοιπόν τη μεγάλη με την κορύφωση της παπικής επίσκεψης η Αικατερίνη η Μικρή εκφωνεί φράσεις σαν αυτή με την τροφή του ιού “απο την ανορθολογική άρνηση της πραγματικότητας”
Αλήθεια Κυριάκο υπάρχει και δικαιολογείται …ορθολογική άρνηση της πραγματικότητας στην περίπτωση αυτή;
Ο Πάπας βρέθηκε για δεύτερη φορά στην άκρη της Ελλάδας,απέναντι απο την Τουρκία.Και ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για την πρόεδρο της Δημοκρατίας να τονίσει την αποφασιστικότητα της Ελλάδας και να καλέσει την Ευρώπη και την Αγία έδρα σε συμπαράσταση,ώστε να πάψει η Τουρκία την ρητορική αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά και βραχονησίδες.Να καταλάβει ο Πάπας και οι απανταχού της γης ότι βρίσκεται σε ελληνικό-ευρωπαϊκό έδαφος και όχι σε αμφισβητούμενη συνοριακή περιοχή.
Θα μπορούσε-αν ήξερε-να πει κάτι απο αυτά που είπε ο καθηγητής και προκάτοχός της στην Προεδρία της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος σχεδόν την ίδια(!!!) ημέρα με ακροατήριο το φημισμένο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.Κάτι εξαιρετικά σπάνιο και όχι μόνο για Έλληνα πολιτικό και επιστήμονα,αλλά και διεθνώς.
Δημοσιεύουμε την ομιλία-μάθημα του καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλου στο Χάρβαρντ για τα δίκαια της Ελλάδας στη Μεσόγειο με βάση το Διεθνές Δίκαιο και όχι τον …τσαμπουκά του κατακτητή.Η ομιλία-μάθημα έγινε στην Ειδική Διαδικτυακή Εκδήλωση, που οργάνωσε η Ένωση «The
Circle of Hellenic Academics in Boston», με θέμα «Το καθεστώς των
Θαλάσσιων Ζωνών της Ελλάδας και της Κύπρου κατά το Διεθνές Δίκαιο της
Θάλασσας (UNCLOS – Σύμβαση του Montego Bay του 1982)»
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΟΠΗ
«Το ζήτημα της οριοθέτησης της Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας και της
Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) αποκτά για την Ελλάδα σήμερα
τόσο μεγαλύτερη σημασία, όσο η Τουρκία επιχειρεί να διαστρεβλώσει,
προκλητικώς, βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS –
Σύμβαση Montego Bay του 1982) και, κατ’ επέκταση, να παραβιάσει βασικά
κυριαρχικά δικαιώματά μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής, ότι μολονότι η
Τουρκία δεν έχει προσχωρήσει στην ως άνω Σύμβαση του Montego Bay του
1982, δεσμεύεται από αυτήν διότι, κατά την νομολογία του Διεθνούς
Δικαστηρίου της Χάγης, παράγει γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες του
Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν erga omnes. Επιπλέον, το λεγόμενο
«τουρκολιβυκό μνημόνιο» (Νοέμβριος 2019), με το οποίο η Τουρκία επιχειρεί
ν’ αμφισβητήσει κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας ως προς την ΑΟΖ που
της αναλογεί, είναι, κατά την Συνθήκη της Βιέννης περί Διεθνών Συνθηκών,
νομικώς ανυπόστατο και δεν παράγει έννομα αποτελέσματα, όπως άλλωστε
Ορισμένες από τις θέσεις αυτές είχαν, σε γενικές γραμμές, αναπτυχθεί από τον κ. Προκόπιο
Παυλόπουλο και σε ανάλογη Διαδικτυακή Εκδήλωση που είχε οργανώσει η «AHEPA-HELLAS», στις
28.5.2021.έχει δεχθεί, expressis verbis, και η Σύνοδος του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής
Ένωσης στις 12.12.2019. Η ανάλυση που ακολουθεί έχει ως στόχο να
διευκρινίσει, επακριβώς, τις έννοιες των κυριότερων Θαλάσσιων Ζωνών –
όπως είναι η Αιγιαλίτιδα Ζώνη, η Υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ- πάντοτε με βάση
την Σύμβαση του Montego Bay του 1982, επέκεινα δε τ’ αντίστοιχα έννομα
αποτελέσματα ως προς την Εθνική μας Κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας
δικαιώματα.
Α. Ο όρος «Θαλάσσιες Ζώνες», ο οποίος χρησιμοποιείται ορισμένες φορές
-και κατ’ εξαίρεση φυσικά, ουδέποτε όμως από το Υπουργείο Εξωτερικών-
στην διπλωματική γλώσσα, ιδίως στο πλαίσιο των Διερευνητικών Επαφών
μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ουδόλως διαφοροποιεί την σταθερή, μετά
το 2004, στάση της Ελλάδας ότι μία, και μόνη, διαφορά υφίσταται προς
επίλυση με την Τουρκία: Η οριοθέτηση της Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας και
της αντίστοιχης ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι ατυχείς
διατυπώσεις του Κοινού Ανακοινωθέντος της Μαδρίτης, την 8 η Ιουνίου
1997 κατά την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ (π.χ. «ζωτικά συμφέροντα της
Τουρκίας στο Αιγαίο») και ορισμένων συμπερασμάτων της Συνόδου του
Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ελσίνκι, την 10 η και 11 η Δεκεμβρίου του 1999
(π.χ. «συνοριακές και άλλες διαφορές»), που οδήγησαν στις τουρκικές
«φαντασιώσεις» περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, αποτελούν για την
Ελλάδα, οριστικώς, παρελθόν και ουδεμία συζήτηση χωρεί επ’ αυτών.
Άλλωστε το Πρόγραμμα «Δίκτυο NATURA 2000» της Ευρωπαϊκής
Ένωσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ως προς τα σύνορα
και το έδαφος της Ελλάδας και, συνακόλουθα, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Β. Ενόψει των Δηλώσεων του 1994 και του 2015, με βάση τις οποίες η Ελλάδα
έχει προσδιορίσει σαφώς και επακριβώς την έναντι αυτής υποχρεωτική
δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ενδεχόμενη ενώπιον
αυτού κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας, ύστερα από το αναγκαίο
κατά το Διεθνές Δίκαιο συνυποσχετικό, μπορεί να νοηθεί μόνον εφόσον
τηρηθούν και οι ακόλουθες, μεταξύ άλλων, προϋποθέσεις:
1. Δεν είναι νομικώς δυνατό -αφού αποτελούν μέρος του «σκληρού
πυρήνα» της Εθνικής μας Κυριαρχίας -ν’ αχθούν προς επίλυση π.χ.
ζητήματα σχετικά με το Έδαφος, τον Εναέριο Χώρο και την Αιγιαλίτιδα
Ζώνη. Η Ελλάδα διατηρεί, στο ακέραιο, το δικαίωμά της να επεκτείνει,
μονομερώς και όποτε το κρίνει σκόπιμο, την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της από
τα 6 ν.μ. στα 12 ν.μ. Και με βάση την τακτική της Τουρκίας είναι
σκόπιμο η Ελλάδα να προσανατολίζεται περισσότερο προς την
προοπτική πλήρους άσκησης του ως άνω δικαιώματός της για την
ολοκληρωμένη επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ν.μ., παρά ν’
αγωνίζεται μόνο για την άρση του παντελώς αυθαίρετου -και νομικώς
παράνομου ακόμη και με βάση αυτό τούτο το τουρκικό δίκαιο- «casus
belli» της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8 ης Ιουνίου 1995. Το οποίο,
σημειωτέον, «ανακαλύφθηκε» αμέσως μετά την έναρξη ισχύος του
Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS), πάντοτε κατά την Σύμβαση
του Montego Bay του 1982.
2. Επομένως, κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας στο Διεθνές
Δικαστήριο της Χάγης είναι νοητή και θεσμικώς επιτρεπτή μόνον ως
προς τα κυριαρχικά δικαιώματα -άρα όχι προς την Εθνική Κυριαρχία και
τον πυρήνα της, κατά τ’ ανωτέρω- επί της Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας
και της αντίστοιχης ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, με
πλήρη επήρεια των Νησιών μας. Στο δε απαιτούμενο σε αυτή την
περίπτωση συνυποσχετικό, η Τουρκία οφείλει ν’ αναγνωρίσει την ισχύ
του συνόλου του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS), κατά την
προαναφερόμενη Σύμβαση του Montego Bay του 1982. Πολλώ μάλλον
όταν και σήμερα δεσμεύεται από την Σύμβαση αυτή, μολονότι δεν την
έχει επικυρώσει, αφού παράγει, κατά την πάγια νομολογία του Διεθνούς
Δικαστηρίου της Χάγης όπως προεκτέθηκε, γενικώς παραδεδεγμένους
κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν erga omnes.
Γ. Ως προς την στρατηγική, την οποία πρέπει ν’ ακολουθήσει η Ελλάδα για
την διασφάλιση της «πλήρους επήρειας» των Νησιών μας ιδίως κατά την
οριοθέτηση της Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, σύμφωνα με τις
διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS) κατά την
Σύμβαση του Montego Bay του 1982, πρέπει να τονισθεί ότι οι «οιωνοί» της
διεθνούς νομολογίας εμφανίζονται σήμερα μάλλον ευνοϊκοί υπέρ των
Εθνικών μας Θέσεων. Άκρως ενδεικτική και αντιπροσωπευτική είναι η
πρόσφατη απόφαση -της 12 ης Ιουλίου 2016- του Διεθνούς Διαιτητικού
Δικαστηρίου, το οποίο συγκροτήθηκε και επιλήφθηκε εν προκειμένω κατά
τις διατάξεις του Παραρτήματος VII της Σύμβασης του Montego Bay του
1982, στην υπόθεση μεταξύ Φιλιππίνων και Κίνας για νησιωτικούς
σχηματισμούς στην Νότια Σινική Θάλασσα. Ειδικότερα:
1. Ιδιαίτερη νομική σημασία έχουν εκείνες οι σκέψεις της απόφασης της
12 ης Ιουλίου 2016 του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, που
εμπεριέχονται στα obiter dicta αρ. 473-553 και οι οποίες αναδεικνύουν,
σε γενικές γραμμές, μεταξύ άλλων, και τ’ ακόλουθα:
α) Πριν απ’ όλα οι ως άνω σκέψεις οδηγούν στην «διαλεύκανση»
σημαντικών πτυχών του γράμματος και του πνεύματος των διατάξεων
του άρθρου 121 του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS) κατά
την Σύμβαση του Montego Bay του 1982 που, όπως είναι γνωστό στην
Επιστήμη του Διεθνούς Δικαίου, δεν είναι ιδιαιτέρως σαφείς.
Σπουδαιότερη δε πτυχή είναι εκείνη η οποία καταδεικνύει, εντός του
ρυθμιστικού πεδίου των διατάξεων του κατά τ’ ανωτέρω άρθρου 121,
ποιος είναι ο κανόνας και ποια είναι η εξαίρεση ως προς την «πλήρη
επήρεια» των νησιών για την «παραγωγή» Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Κάτι που σημαίνει, αυτοθρόως, ότι η εξαίρεση πρέπει να ερμηνεύεται
στενώς και, συνακόλουθα, in dubio, ως προς την in concreto
ερμηνεία, πρέπει να επιλέγεται η εφαρμογή των διατάξεων του
κανόνα. Συγκεκριμένα, τον κανόνα συνιστούν οι διατάξεις της παρ. 1
του άρθρου 121 της Σύμβασης του Montego Bay του 1982 -οι οποίες
ορίζουν ότι νήσος είναι μια διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που
περιβρέχεται από ύδατα και που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια
των υδάτων κατά την μέγιστη πλημμυρίδα- σε συνδυασμό με τις
διατάξεις της παρ. 2 του ίδιου άρθρου, οι οποίες ορίζουν ότι, με την
εξαίρεση των διατάξεων της παρ. 3, τα νησιά έχουν Αιγιαλίτιδα Ζώνη,
Συνορεύουσα Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.
β) Στην συνέχεια, οι προμνημονευόμενες σκέψεις της απόφασης της 12 ης
Ιουλίου 2016 του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου διακρίνουν,
εμμέσως πλην σαφώς, ως προς τα νησιά την άσκηση «πλήρους
κυριαρχίας» από την άσκηση «κυριαρχικών δικαιωμάτων». Και με
τον τρόπο αυτό, πάντοτε δε στο πλαίσιο της ερμηνείας κανόνα-
εξαίρεσης κατά τα προαναφερόμενα, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι
από την μια πλευρά όλα τα νησιά, ανεξαιρέτως -άρα π.χ. και οι
βραχονησίδες- «παράγουν» Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Συνορεύουσα
Ζώνη. Αντιθέτως -και με βάση τις διατάξεις της παρ. 3 του ως άνω
άρθρου 121, οι οποίες εισάγουν την κατά τ’ ανωτέρω εξαίρεση-
Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ «παράγουν» όλα, ανεξαιρέτως και
ανεξαρτήτως μεγέθους, τα νησιά, που έχουν τις απαιτούμενες
προϋποθέσεις να συντηρήσουν, αυτοδυνάμως, είτε ανθρώπινη ζωή
είτε και απλή οικονομική δραστηριότητα. Φυσικά, και σύμφωνα με
την προαναφερόμενη ερμηνεία κανόνα-εξαίρεσης, η εν προκειμένω
αυτοδύναμη συντήρηση «ανθρώπινης ζωής» ή «οικονομικής
δραστηριότητας» πρέπει να ερευνάται με τρόπο που δεν οδηγεί σε
μια μορφή τελικής «εξίσωσης» των νησιών με βράχους ή
βραχονησίδες, δηλαδή σε μια μορφή «αποστέωσης» της επήρειας των
νησιών ως προς την «παραγωγή» Υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
2. Υπό τ’ ανωτέρω δεδομένα είναι προφανής η σημασία της
προμνημονευόμενης απόφασης της 12 ης Ιουλίου 2016 του Διεθνούς
Διαιτητικού Δικαστηρίου μεταξύ Φιλιππίνων και Κίνας, ως προς το
νομολογιακό προηγούμενο, το οποίο δημιουργεί υπέρ της Ελλάδας
αφενός για το ότι Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Συνορεύουσα Ζώνη έχουν όλα,
ανεξαιρέτως, τα Ελληνικά Νησιά. Και, αφετέρου, Υφαλοκρηπίδα και
ΑΟΖ «παράγουν», κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982, όλα,
ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως μεγέθους, τα Ελληνικά Νησιά -άρα και
στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο- τα οποία μπορούν, υπό τις ως
άνω διευκρινίσεις, να συντηρήσουν αυτοδυνάμως είτε ανθρώπινη ζωή
είτε και απλή οικονομική δραστηριότητα.
Τέλος, πρέπει να διευκρινισθεί ότι επειδή η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας
και της ΑΟΖ συνδέεται ευθέως με τα όρια της Αιγιαλίτιδας Ζώνης -όχι ως προς
την αρχή μέτρησής τους, δηλαδή ως προς την ακτογραμμή, αλλά ως προς την
αφετηρία του πεδίου τους, που είναι το τέλος της Αιγιαλίτιδας Ζώνης- η
Ελλάδα θα πρέπει να επιλέξει την οδό της επέκτασης της Αιγιαλίτιδας Ζώνης
της στα 12 ν.μ. πριν από κάθε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ή, τουλάχιστον, να διασφαλίσει στο σχετικό συνυποσχετικό, με πλήρη
σαφήνεια, ότι το οιοδήποτε δεδικασμένο που θα προκύψει από την μετά την
προσφυγή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ουδόλως θίγει το
δικαίωμά της για επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα 12 ν.μ. Κάτι το
οποίο, επιπροσθέτως, είναι οιονεί «φυσική συνέπεια» των
προμνημονευόμενων δηλώσεών της αναφορικά με την υποχρεωτική
δικαιοδοσία του Δικαστηρίου τούτου.»
Γιατί τόση έκταση σε όλα αυτά και η σύγκριση μεταξύ προσώπων σε αυτό το ρεπορτάζ;
Γιατί εκτός των συνόρων δεν είναι όλοι φίλοι μας.Τουναντίον.Και ψάχνουν τις ευκαιρίες.Οσο πιο μικροί ηγέτες εντός των συνόρων τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες για όσους καραδοκούν εκτός και τις μυστικές τους υπηρεσίες που δρουν εντός.
Και οι μικροί ηγέτες δεν είναι μόνο εκείνοι που δεν θέλουν να πράξουν τα “δέοντα”,αλλά και εκείνοι που θέλουν μεν ,δεν μπορούν δε για διάφορους λόγους που ανάγονται στην προσωπικότητά τους ή στο περιβάλλον τους.
