ΤΑ ΓΕΓΟΝΤΑ:
-Ο Κώστας Βαξεβάνης συμπεριέλαβε στις φοβερές αποκαλύψεις του για τις υποκλοπές μέσα στα ονόματα των παρακολουθουμένων προσώπων και την Εύα Καϊλή.Επικαλείται απόλυτα έγκυρες πληροφορίες και προκαλεί κυβέρνηση και Δικαιοσύνη γράφοντας ότι δεν του κάνουν μήνυση για να κρατήσουν τα στοιχεία στο σκοτάδι με το πρόσχημα του απορρήτου και του “εθνικού συμφέροντος” να μην φωτισθεί η υπόθεση.
Στο τελευταίο DOCUMENTO οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθησεις Κωστή Χατζηδάκη με συνομιλίες του με δημοσιογραφους(Κουκάκης-Χατζής κ.α.) με μενου τις Τράπεζες και τις υποθέσεις Σάλλα-Λογοθέτη είναι φοβερές.
-Τα διεθνούς κύρους ξένα ΜΜΕ παρομοιάζουν το σκάνδαλο αυτό εδώ και μήνες ως πλευρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη σκοτεινότερη από τη Χούντα!
-Ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει συνεχώς ότι στόχος των υποκλοπών ήταν να τον εκβιάσουν και να του διαλύσουν το Κόμμα εκ των έσω και εκ των έξω,ώστε να παραμείνει στην εξουσία ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τμήμα του ΠΑΣΟΚ.
-Τα δυο Κόμματα βρίσκονται σε δεινή θέση με το φαγοπότι των δανείων μισού δις απο τις Τράπεζες και στα βαθιά τους συστήματα κάποιοι είναι δεμένοι και αποφασισμένοι να πεθάνουν μαζί ή να κυβερνήσουν μαζί…
-Ο Νίκος Ανδρουλάκης δηλώνει ότι είχε ειδοποιήσει από τον Σεπτέμβριο την Εύα Καϊλή ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφια του ΠΑΣΟΚ,διότι ουσιαστικά ανήκει στην αυλή του Κυριάκου Μητσοτάκη και την αποκαλεί “Δούρειο Ίππο”της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου.
-Οι υποκλοπές είχαν αρχίσει πολύ,πολύ,πολύ καιρό πριν,ίσως και από τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.Πάντως σίγουρα προ του 2021.
-στις αρχές της άνοιξης και ΠΡΙΝ “σκάσει” το σκάνδαλο των υποκλοπών στην Ελλάδα οι βελγικές αρχές σε συνεργασία και με άλλες μυστικές υπηρεσίες(κάποιοι αναφέρουν ήδη την αμερικάνικη CΙΑ) είχαν αρχίσει να συλλέγουν στοιχεία για τους χρηματιζόμενους ευρωβουλευτές και αξιωματούχους των Βρυξελλών από ξένες δυνάμεις για να προωθούν τα συμφέροντα των δυνάμεων αυτών και μεταξύ αυτών το Κατάρ που είναι “μπροστινή” δύναμη των συμφερόντων που εξυπηρετεί ο Ερντογάν και αυτά δεν είναι μόνο τα τουρκικά.
- -Η Εύα Καϊλή εξελέγη στις 18 Ιανουαρίου 2022,δηλαδή ενώ γινόταν το “σκοτεινό πάρτι” των υποκλοπών και ήταν κι αυτή μια “ξόβεργα” υπό παρακολούθηση Αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
- -Την ψήφισαν και οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και αμέσως και για λογαριασμό του Πρωθυπουργού ο “αντ αυτού ανηψιός” Γρηγόρης Δημητριάδης την αποκάλεσε ενθουσιασμένος για την εκλογής σε επίσημη ανακοίνωση “καλή φίλη”.
- -Την ίδια ημέρα έγραψαν για την εκλογή της θετικά ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Ανδρέας Λοβέρδος τον οποίο η Κϊλή είχε στηρίξει στις εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία.Κανείς δεν την αποκάλεσε όχι καλή,αλλά ούτε απλά φίλη.Ιδού:
- Ν.ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ:
- «Συγχαρητήρια Εύα Καϊλή για την εκλογή σου. Για πρώτη φορά από το 2014 το Κίνημά μας θα έχει Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Καλή επιτυχία στα καθήκοντά σου!».
Α.ΛΟΒΕΡΔΟΣ: - «Συγχαρητήρια στην Εύα Καϊλή που εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου από τον πρώτο γύρο. Εργάσθηκε γι’ αυτό χρόνια και τα κατάφερε. Μεγάλη νίκη για την πατρίδα μας, για την Εύα, για την παράταξη»
- -Ο πάντα καλά πληροφορημένος ευρωβουλευτής και πρώην εκδότης Γιώργος Κύρτσος έγραψε ότι το ποσό που είχε προορισμό φορολογικούς παραδείσους στην ευρύτερη υπόθεση με την Καϊλή και άλλους αξιωματούχους των Βρυξελλών ήταν 35 εκατομμύρια ευρώ!!!
- -Στο σπίτι της Καϊλή βρέθηκαν “μόνο” 160 χιλιάδες ευρώ σε μετρητά.Ηταν για …πουρμπουάρ ή μήπως η Εύα ήταν φτηνή Αντιπρόεδρος,αν φυσικά αποδείξουν οι Βέλγοι ότι είναι μέσα στην ίδια ομάδα χρηματισθέντων και χρηματιζομένων.
- -Η ανακοίνωση των Βέλγων από την οποία προκύπτει τεράστιο σκάνδαλο και επίσης σεβασμός στα ΜΜΕ,τα οποία στην Ελλάδα παρακολουθούνται,πιέζονται,εκβιάζονται διαλύονται αν δεν είναι απολύτως υποταγμένα:
«Συνολικά έξι άτομα κρατήθηκαν προχθές, Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο έρευνας από το γραφείο του ομοσπονδιακού εισαγγελέα και την ομοσπονδιακή αστυνομία, για κατηγορία εγκληματικής οργάνωσης, διαφθοράς και ξέπλυμα χρήματος.Υπάρχει η υποψία πως τρίτα πρόσωπα σε πολιτική και / ή στρατηγική θέση εντός του Ευρωκοινοβουλίου πληρώθηκαν μεγάλα ποσά χρημάτων ή τους προσφέρθηκαν δώρα για να επηρεάσουν τις αποφάσεις του Κοινοβουλίου.Τέσσερα άτομα έχουν συλληφθεί από τον εισαγγελέα των Βρυξελλών ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας. Τους απήγγειλε κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση, διαφθορά και ξέπλυμα χρήματος. Δύο αφέθηκαν ελεύθεροι από την εισαγγελική έρευνα.Το σπίτι ενός ακόμη ερευνήθηκε χθες στις 8 το βράδυ. Σχετικά με την έρευνα, καμία άλλη πληροφορία δεν θα δοθεί επί του παρόντος. Τα ΜΜΕ θα ενημερωθούν για τις τελευταίες εξελίξεις της υπόθεσης με δελτία Τύπου».
-Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο με την γνωστή αισχρή δήλωση περι μικρού(μη αποτελεσματικού) πολέμου του κ.Παυλόπουλου στο”πελατεικού κράτος”.
-Είναι ο ίδιος Μητσοτάκης που χαρακτήριζε την Καϊλή καλή φίλη και η υπουργάρα του,ο Αδωνης Γεωργιάδης διόριζε αξιοκρατικά ντεεε(…) πρόεδρο κρατικού νοσοκομείου(Παπαγεωργίου) τον πατέρα της κ.Καϊλή…
-Ερευνα με τη μορφή του κατεπείγοντος διεξάγει η Ελληνική δικαιοσύνη για τις υποκλοπές και προσωπικά και ο κ.Ντογιάκος.
-Είναι εκπληκτική η χρονική συγκυρία εμπλοκής σε ένα βίντεο πορνό της Δικαιοσύνης.Κάποιοι το διακίνησαν και παρουσιάζουν την γυναίκα που εμφανίζεται με …ακάλυπτο πρόσωπο σε σκληρό πορνό ως “γνωστή Εισαγγελέα“.Είναι όντως;Και αν είναι ποιοί εκβιάζουν ποιούς;
-Η Κυβέρνηση για να εμποδίσει τις έρευνες και να δέσει τα χέρια των δικαστών πέρασε μια άθλια διάταξη για “απόρρητα” και “εθνικό συμφέρον” κλπ
Ο Προκόπης Παυλόπουλος με ένα άρθρο του κάνει “κιμά” την διάταξη αυτή και καλέι την Δικαιοσύνη να την πετάξει στο καλάθι ως αντισυνταγματική.
Παράλληλα την καλεί να κοιτάξει ψηλά και όχι χαμηλά για τους δράστες,αφού σημειώνει ότι η διάταξη προωθήθηκε για συγκάλυψη,άρα οι δράστες είναι ψηλά και όχι χαμηλά.
Με το άρθρο του ο κ.Παυλόπουλος απευθύνεται στη Δικαιοσύνη και δεν θεωρούμε καθόλου τυχαία τη διακίνηση του βίντεο πορνό με την επισήμανση ότι η εμφανιζομένη,προφανώς χωρίς τη θέλησή της,είναι “γνωστή Εισαγγελέας”!
Ιδού το άρθρο του κ.Παυλόπουλου και κρίνετε μόνοι σας σε συσχετισμό με τα γεγονότα τα όσα συμβαίνουν:
Η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία στον «Κύκλο με την Κιμωλία» Με αφορμή και το πολιτικό «άγος» των τηλεφωνικών υποκλοπών
Πρόλογος
Στην «επικράτεια» της Δύσης, η οποία μέχρι πρότινος διέθετε την νομιμοποίηση και την αντίστοιχη «έξωθεν καλή μαρτυρία» ενός σχεδόν υποδειγματικού σεβασμού των δημοκρατικών θεσμών εν γένει, η Aντιπροσωπευτική Δημοκρατία έχει αρχίσει να παρακμάζει κάτω από το βάρος της θεσμικής και πολιτικής «οξείδωσης» των βασικών αντηρίδων της. «Οξείδωσης», η οποία δοκιμάζει επικίνδυνα τις αντοχές της κατά την υπεράσπιση της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων, που συνιστούν τις επιμέρους εκφάνσεις άσκησής της στην πράξη. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, το Κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί επαρκώς τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, καθώς και το θεσμικό και πολιτικό status του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας. Ενώ η, θεμελιώδης για την εμπέδωση της εν γένει δημοκρατικής οργάνωσης των κρατικών και των κοινωνικών δομών, αρχή της Ισότητας «υποχωρεί ατάκτως» μπροστά στην «επέλαση» των κάθε είδους ανισοτήτων. Κάπως έτσι διαγράφεται, βεβαίως σε πολύ γενικές γραμμές, αυτή η παρακμιακή πορεία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, με «σημείο αιχμής» την προϊούσα αδυναμία της να λειτουργήσει, κατά τον προορισμό της, ως «ιδανική» διαδικασία εγγύησης της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων, μέσω των οποίων καθένας μπορεί να υπερασπισθεί την αξία του και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Ως προς τα «καθ’ ημάς», αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνουν π.χ. τα, κατά γενική ομολογία, άκρως προβληματικά, ως «διαβρωτικά» για την Δημοκρατία, φαινόμενα των τηλεφωνικών υποκλοπών στο πεδίο της κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 του Συντάγματος ακώλυτης άσκησης του δικαιώματος που διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών. Πολλώ μάλλον όταν οι προσφάτως ψηφισθείσες νομοθετικές ρυθμίσεις όχι μόνο δεν επιφέρουν κάποιες ουσιαστικές βελτιώσεις στις ισχύουσες ατελέστατες διατάξεις, αλλ’ αφήνουν στο περιθώριο -ή και στο «σκοτάδι»– την κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 παρ. 2 του Συντάγματος αρμόδια για την διασφάλιση του απορρήτου των επικοινωνιών ανεξάρτητη αρχή, ήτοι την ΑΔΑΕ, καθιστώντας έτσι δυσχερή ή και αδύνατη την άσκηση κρίσιμων, εν προκειμένω, αρμοδιοτήτων της.
ΙΙ. Η αφετηρία του «μύθου»
Το μείζον ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι αν και πώς μπορεί η πορεία αυτή ν’ αναστραφεί. Κυρίως δε ποιος είναι σε θέση, με βάση και την ευθύνη που του αναλογεί, αντιστοίχως, ν’ αναλάβει το βάρος μιας τέτοιας αναστροφής. Ίσως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, στον «Κύκλο με την Κιμωλία» – στην αρχική του μορφή, η οποία ολοκληρώθηκε το 1945, μέσα στα ερείπια που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο τίτλος του έργου ήταν «Ο Καυκασιανός κύκλος με την Κιμωλία» – μας δείχνει, και σήμερα, τον δρόμο υπό όρους μιας κορυφαίας αλληγορίας. Αλληγορίας, η οποία μάλλον έχει πολύ παλιές ρίζες στην Βίβλο και σε κινεζικό θεατρικό μύθο:
Α. Σε μια περιοχή του Καυκάσου, χαρακτηρισμένη ως «Καταραμένη», που βιώνει περίοδο μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο ηγεμόνας ανατρέπεται και εκτελείται από τους επαναστάτες. Η φαντασμένη και ιδιοτελής σύζυγός του Νατέλα έτρεξε να σωθεί, παίρνοντας μαζί της μόνο τα κοσμήματά της και ό,τι άλλο πολύτιμο είχε, αφήνοντας όμως στην τύχη του το μονάκριβο παιδί τους, τον πρίγκιπα Μιχέλ. Το παιδί αναλαμβάνει ν’ αναθρέψει και να μεγαλώσει μια υπηρέτρια στο παλάτι των Αμπασβίλι, η Γκρούσα, που φέρνει εις πέρας την αποστολή της με αυτοθυσία, αγνοώντας κάθε είδους τεχνητά διλήμματα και απειλές. Έτσι, το παιδί επιβιώνει μόνο χάρη στην, κυριολεκτικώς μητρική, αυταπάρνηση της Γκρούσας. Οι καιροί αλλάζουν, οι επαναστάτες χάνουν την τελική μάχη. Η Νατέλα γυρίζει πίσω, αναζητώντας το παιδί που είχε κάποτε εγκαταλείψει δίχως ίχνος μητρικής ευαισθησίας. Τότε τίθεται το ζήτημα: Τίνος είναι το παιδί που επιβίωσε μέσα από την λαίλαπα της συμφοράς; Της Γκρούσας που το ανέθρεψε και το μεγάλωσε, σε πείσμα των καιρών; Ή της μάνας που το γέννησε, αλλά το άφησε στους «πέντε ανέμους»;
Β. Ο Αζντάκ, ένας περιθωριακός που χρίσθηκε δικαστής επειδή κατά την επανάσταση έσωσε την ζωή του Μεγάλου Δούκα, κρύβοντάς τον στο σπίτι του, κλήθηκε να κρίνει. Και τότε διέταξε, υπό όρους μιας σχεδόν πρωτόγονης πλην όμως βαθιά ανθρώπινης Δικαιοσύνης, κάποιο περιστασιακό βοηθό του να χαράξει έναν κύκλο με κιμωλία και να βάλει το παιδί στο κέντρο του. Όποια από τις δύο «μανάδες» θα κατάφερνε να το τραβήξει προς το μέρος της, θα κέρδιζε την ιδιότυπη αυτή δίκη. Η πραγματική μάνα, η Νατέλα, το σέρνει άσπλαχνα και βίαια κοντά της. Η τραγική Γκρούσα, αμφιρρέποντας απεγνωσμένα, το αφήνει, για να μην το πληγώσει. Η «αποδεικτική διαδικασία» επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Στο τέλος ο Αζντάκ, αν και γνωρίζει, με «δικανική πεποίθηση», ποια είναι η βιολογική μάνα, δίνει το παιδί στην Γκρούσα, με το σκεπτικό ότι αυτή δεν θέλησε να το πληγώσει. Γιατί η γνήσια ευαισθησία της ανθρώπινης υπόστασης πρέπει οπωσδήποτε να υπερισχύσει έναντι οιουδήποτε συμφέροντος, το οποίο βαίνει πέραν του προορισμού και της αξίας του Ανθρώπου. Πρόκειται για μιαν έμμεση, και κάτω από συνθήκες «θεατρικής αδείας», επίκληση κανόνων φυσικού δικαίου, σε αντιπαραβολή προς το γνησίως θετικό δίκαιο.
Ι. Μεταξύ Πολιτικής Κοινωνίας και Κοινωνίας των Πολιτών
Κάνοντας την αναγκαία αναγωγή από την αλληγορία του «Κύκλου με την Κιμωλία» στα δεδομένα της σύγχρονης «περιπέτειας» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ο υποθετικός δικαστής «Αζντάκ» έχει να επιλέξει, μπροστά στο δίλημμα του ποιος είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να την υπερασπισθεί και να την επαναφέρει στην πρότερη κατάσταση, μεταξύ:
Α. Από την μια πλευρά της Πολιτικής Κοινωνίας –ήτοι του Κράτους- εφόσον βεβαίως οι πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες διαχειρίζονται κυρίως την Εκτελεστική Εξουσία, έχουν την δύναμη και είναι διατεθειμένες να ξαναδώσουν στην κρατική εξουσία τον ρόλο που της αναλογεί, ως προς την υπεράσπιση των φιλελεύθερων χαρακτηριστικών της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Και, από την άλλη πλευρά, της Κοινωνίας των Πολιτών, η οποία ούτως ή άλλως έχει κάθε λόγο και κάθε συμφέρον να υπερασπισθεί την θεσμική και πολιτική φυσιογνωμία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Και τούτο διότι το κρίσιμο διακύβευμα στην σύγχρονη παρακμιακή πορεία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι, αναμφιβόλως, η Ελευθερία. Άρα τα Δικαιώματα, μέσω των οποίων η Κοινωνία των Πολιτών διαφυλάσσει την υπόστασή της και την επιτέλεση της αποστολής της, υπό συνθήκες δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Β. Θα ήταν πολύ δύσκολο για τον δίκαιο «Αζντάκ» ν’ αναθέσει την «επιμέλεια» της ανόρθωσης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας αποκλειστικώς στο Κράτος μολονότι, κατά την αποστολή του, οφείλει να είναι ο «φυσικός» εγγυητής του φιλελεύθερου χαρακτήρα της, επομένως ο εγγυητής της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων. Πέραν του ότι μεγάλο μέρος της παρακμιακής πορείας της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας οφείλεται στις αδυναμίες και την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού, η καταφανής έλλειψη ηγετικού κύρους των σύγχρονων πολιτικών ηγεσιών αναδεικνύει ότι δεν διαθέτουν τ’ απαιτούμενα εχέγγυα –θα έλεγε κανείς την απαιτούμενη πολιτική «γενναιότητα»- προκειμένου να επωμισθούν μια τόσο κρίσιμη αποστολή.
Επίλογος
Ο ακριβοδίκαιος «Αζντάκ», αποτιμώντας την ιστορία και την προοπτική της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας καθώς και την ανάγκη υπεράσπισης της Ελευθερίας, θα είχε κάθε λόγο ν’ αναθέσει -βεβαίως δίχως να υποτιμά την εν γένει αποστολή του δημοκρατικώς οργανωμένου Κράτους- την «επιμέλεια» της ανόρθωσής τους κατά μεγάλο μέρος σ’ εκείνους, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να φέρουν εις πέρας μια τέτοια αποστολή. Σ’ εκείνους, μέσα από τους αγώνες των οποίων πριν από δύο και πλέον αιώνες γεννήθηκε η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, ως διαδικασία εγγύησης της Ελευθερίας. Σ’ εκείνους, για τους οποίους η προστασία της αξίας του Ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του είναι «βιωματική» κατάσταση, ακόμη και όταν –ιδίως σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας και στοιχειώδους ευημερίας– η κατάσταση αυτή υποφώσκει στο υποσυνείδητό τους. Με άλλες λέξεις σ’ εκείνους, οι οποίοι συγκροτούν, διαχρονικώς, την Κοινωνία των Πολιτών. Αυτό δε το μήνυμα πρέπει να στείλει, με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό μέσο, και η δική μας Κοινωνία των Πολιτών σε καθέναν ο οποίος ευθύνεται, κατά το Σύνταγμα, για τα «ρήγματα» που προκαλούνται εδώ και καιρό στην θωράκιση θεμελιωδών, συνταγματικώς κατοχυρωμένων, δικαιωμάτων. Όπως συμβαίνει, στην περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών, με το δικαίωμα που διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 του Συντάγματος. Με την πρόσθετη αλλά και αυτονόητη επισήμανση, ότι η προσχηματική επίκληση δήθεν «δημόσιου συμφέροντος», το οποίο μάλιστα «αυτοαναιρείται» κανονιστικώς εξαιτίας της εσκεμμένης «υπερχειλούς» νομικής αοριστίας του -π.χ. επίκληση της, ούτως ή άλλως αόριστης, νομικής έννοιας της εθνικής ασφάλειας μ’ ευρύτατο περιεχόμενο, ουσιαστικώς ανεπίδεκτο αποτελεσματικού δικαστικού ελέγχου- προκειμένου να δικαιολογηθούν κρατικές παρεμβάσεις που θίγουν τον ίδιο τον πυρήνα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χειροτερεύει ακόμη περισσότερο την θέση των υπευθύνων για τέτοιες ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις. Διότι, επιπλέον, με τον τρόπο αυτό αλλοιώνουν, και μάλιστα ενσυνειδήτως, την ίδια την έννοια και την θεσμική λειτουργία του δημόσιου συμφέροντος κατά το Σύνταγμα. Άραγε η Δικαστική Εξουσία αξιοποιώντας, κατά τον προορισμό του, τον «θώρακα» της συνταγματικώς κατοχυρωμένης (άρθρο 87 του Συντάγματος) προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των λειτουργών της, θα βρει υπό τις συγκεκριμένες κρίσιμες περιστάσεις το θάρρος να υπερασπισθεί την «φυσική» αποστολή της αναδεικνυόμενη σε υπεύθυνο «θεματοφύλακα» του Κράτους Δικαίου, διατηρώντας έτσι «ζωντανή» και την ελπίδα ότι ο ζοφερός «επιμενίδειος ύπνος» της Πολιτικής Κοινωνίας δεν είναι «νομοτελειακός»;
