ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Στην εποχή του “Αρχιερέα της διαπλοκής”,δηλαδή του Κ.Σημίτη,όταν η διαφθορά έτρεχε και απο τα …μπατζάκια της πολιτικής και της δημοσιογραφίας,η άτυπη εντολή της πολιτικής ηγεσίας ήταν:
“Μην απαντάτε…Αφήστε τους να γράφουν… Θα γράψουν 2,3,4 φορές μετά θα διαπιστώσουν ότι δεν κουνιέται τίποτα.Πέστε τους “Ας πάνε στον Εισαγγελέα αν έχουν στοιχεία” και τίποτα άλλο επι της ουσίας…”
Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο η διαφθορά φούντωσε τόσο ώστε υπουργοί να κάνουν στις …φιλενάδες του δώρα …βιλίτσες και αν δεν τους άρεσε η τοποθεσία τους έπαιρναν μετά 2 ημέρες μια άλλη εκεί που ήθελαν…
Αυτά μας ήρθαν στο μυαλό παρακολουθώντας την νέα φοβερή αποκάλυψη Βαξεβάνη για τον Υπουργό Παπαθανάση και τις γενικές δηλώσεις εκείνου όταν “ολα είναι ψέμματα”.Χωρίς να λέει κάτι συγκεκριμένο για τα έγγραφα που παρουσίασε ο δημοσιογράφος.Την αγωγή,τα ποσά κλπ.
Περιμένουμε να δούμε αν εκείνος θα πάει στον Εισαγγελέα και τι θα συμβεί από τα δυο που είναι τα μόνο λογικά:
-είτε ο Βαξεβάνης παρουσιάζει πλαστά έγγραφα και θα συλληφθεί σε 2-3 ημέρες,είτε τα έγγραφα δεν είναι πλαστά και σε 2-3 ημέρες δεν μπορέι να υπάρχει υπουργός Παπαθανάσης…
Ακούσαμε τον κ.Παπαθανάση να λέει ότι “δεν χρωστάω,δεν καταδικάστηκα ποτέ”.Αλλά να ψελίζει κάτι για μια εταιρεία στην οποία ήταν μέλος το 2005,είχε δώσει εγγύηση και η φωνή του εκεί κάπου χάθηκε στην κρατική τηλεόραση.
Τι θα πει αυτό;Ως Υπουργός δεν ξέρει ότι πολίτες έχασαν την περιουσία τους και την ελευθερία τους γιατί ήταν εγγυητές σε δάνεια και μάλιστα μικρότερα των εκατομμυρίων,όπως είναι η περίπτωσή του;
Να του δώσουμε εμείς στοιχεία για τον κουμπάρο υπουργάρας που μένει ανενόχλητος αν και οφειλέτης με δικαστικές αποφάσεις και ρήμαξαν εγγυητές οι Τράπεζες και μάλιστα ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ουσιαστικά έγγραφα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται με βαρύτατες λέξεις στην υπόθεση και στον άλλο βουλευτή της ΝΔ(Καπάτος) ο οποίος για λογαριασμό τραπεζών καταδιώκει καρκινοπαθή.
(Δείτε εκτενές ρεπορτάζ μας στις στήλες “Ελλάδα” και “Δικαιοσύνη”)
Μας ήρθαν καθώς περιμένουμε να δούμε την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για τις φοβερές κατηγορίες από την ΕΣΤΙΑ και τον Μαν.Κωττάκη για το Κυπριακό.
Του καταλογίζει,λέει,σε βιβλίο ο τέως πρόεδρος της Κύπρου Αναστασιάδης ουσιαστικό πούλημα του Κπυπριακού χάριν της φιλίας με Ερντογάν κλπ.
Βαριά κατηγορία για να την υιοθετήσει οιοσδήποτε.Αλλά υπαρκτή.Σε δυτικού τύπου δημοκρατίες η ανακοίνωση απο το πρωθυπουργικο γραφείο είναι άμεση και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.Ιδιαίτερα όταν στο παρασκήνιο αυτή τη βαριά κατηγορία την διακινούν πολλοί σοβαρότατοι άνθρωποι με απόλυτη σοβαρότητα.
Τέτοια ανακοίνωση ως τώρα αν και συμπληρώθηκε 24ωρο δεν υπάρχει…
Ως να μην υπήρξε τέτοιο δημοσίευμα.Αντίθετα φούντωσε “πολιτική” διαμάχη για μια δήλωση ενός πρώην δημοσιογράφου και νυν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ανάξια λόγου γιατί δεν έχει καμία απολύτως σοβαρότητα…
Ο πολύπειρος και πασίγνωστος Αλέξης Παπαχελάς αφού είχε γίνει δεκτός στο Μαξίμου και πήρε συνέντευξη απο τον Κυριάκο Μητσοτάκη βρέθηκε στις λίστες των….υπό παρακολούθηση!
Μαζί του υπό παρακολούθηση το…σύμπαν.Και μεταξύ αυτών και η Αμερικανίδα της κυβερνοσφάλειας Αρτεμις Σίφορντ.Ιδια …σημιτική τακτική.Καμία απάντηση και για τους δυο εξαιρετικά σημαντικούς για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας και ιδιαίτερα τις ελληνοαμερικάνικες…
Ούτε λέξη αν και τους προκαλεί με εξαιρετικά σοβαρό τρόπο ο Γιάννης Ραγκούσης με δημόσια έγγραφα ερωτήματα…
Οι ΗΠΑ δεν είναι η…Μποτσουάνα,όχι μόνο από τη συμφωνία της Γιάλτας και εντεύθεν,αλλά από το 1805 και εντεύθεν μετά τη μάχη νίκη τους επι των Οθωμανών στη Ντερά της Λίβύης.Στην αμερικανική δύναμη-την πρώτη εκτός ΗΠΑ στην ιστορία τους- είχε σημαντική θέση ελληνικό ένοπλο σώμα.
Από τη χρονιά εκείνη οι ΗΠΑ όχι μόνο έγιναν παράγοντας στην περιοχή,αλλά μετά την συμφωνία με τους οθωμανούς το 1830 απέκτησαν ίση παρουσία στη Μεσόγειο με τις τότε ευρωπαϊκές δυνάμεις.Χάρη στη βοήθεια των Ελλήνων…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να “χτίσει” την εικόνα του πιστού στη δυτική συμμαχία,δηλαδή ΝΑΤΟ(ΗΠΑ) και Ευρώπη.Με το ένα…μάτι!Με το άλλο παρακολουθεί τόσο ενοχλητικά τους δυτικούς,ώστε να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλα τα κυρίαρχα στη Δύση ΜΜΕ και μόλις προχθές οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης τον παροσυσίασαν κάτι σαν …μποτσουανέζο πρωθυπουργό στο σκάνδαλο των υποκλοπών.Με αφορμή την υπόθεση Σίφορντ,η οποία θα εξελιχθεί σε σοβαρότατο προσωπικό του πρόβλημα σε πολλά,φανερά και μη επίπεδα στις διεθνείς σχέσεις μας με τους δυτικούς…
Με το άλλο χέρι αγκάλιασε φασιστοειδείς αρνητές του Ολοκαυτώματος και αγαπημένους στο βαθύ γερμανικό κατεστημένο,από το οποίο ξεπήδησε ο ναζισμός.Αυτούς που προσπαθούν να εμφανιστούν ως δεξιοί…εθνικοί υπερασπιστές με επιχειρήματα επιπέδου ” καλος σύμμαχος είναι σήμερα οι ΗΠΑ,αλλά εμφανίστηκαν στην Ελλάδα το 1967 με την αμερικανοκίνητη Χούντα”…
Την ίδια ώρα περίπου στον ίδιο άξονα βάδιζε ο Ερντογάν ως προς την δυτική συμμαχία και με τα …άλλα χέρια αγκάλιαζε Ρώσους,Κινέζους,Ουκρανούς ,ακόμα και τον εχθρό Ασαντ…
Πριν τους σεισμούς…
Εγκαίρως,διαπιστώνοντας αυτές τις κινήσεις που στόχο έχουν τα προσωπογή συμφέροντα Ερντογάν-Μητσοτάκη και ας πάνε και τα …παλιάμπελα σε Τουρκία-Ελλάδα,ο πολύπειρος Αλέξης Παπαχελάς έγραψε στο κύριο άρθρο του(όχι της Αυγής…)της ιστορικής ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ στις 28 Νοέμβρη 2022 μεταξύ άλλων και τα εξής:
“Ενα «ταγκό» βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή την περίοδο ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Ταγίπ Ερντογάν. Προφανώς δεν είναι ένας χορός που ακολουθεί κάποιο πρότυπο. Δεν σχεδιάστηκε, προέκυψε. Είναι ένας χορός ο οποίος, όμως, πολιτικά βολεύει και τους δύο σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις…
..Αν το «ταγκό» εξελιχθεί ομαλά, μπορεί να βοηθήσει Μητσοτάκη και Ερντογάν να επανεκλεγούν. Βέβαια δεν πρόκειται για καλά προβαρισμένο ταγκό σε κάποια αίθουσα χορού του Μπουένος Αϊρες…
..Ας πούμε όμως ότι όλα θα πάνε καλά και η αντιπαράθεση θα μείνει στα λόγια έως τις εκλογές στις δύο χώρες…”
Ούτε λεξούλα από το Μαξίμου και πάλι…
Οπως τώρα που τα ίδια του αποδίδει ο έως πριν ένα μήνα πρόεδρος της Κύπρου Ν.Αναστασιάδης.Ο Ν.Αναστασιάδης δεν είναι κάποιας αριστερής αντιπολίτευσης,αλλα ο κύριος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν,το οποίο προωθούσε η τότε ηγεσία των ΗΠΑ και της δεξιάς πτέρυγας της Κύπρου…
Ούτε λεξούλα και πάλι…
Ορισμένοι δικοί του υποστηρίζουν ότι για τον Κυριάκο είναι “πρώτα η Ελλάδα,τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και παράλληλα είναι και πιστός της δυτικής συμμαχίας”.
Αρκετοί που τον ξέρουν υποστηρίζουν ότι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα είναι το κριτήριο:
“το συμφέρον του ιδίου και των παιδιών του αποκλειστικά”.
Αν αυτό σημαίνει άδειασμα των ΗΠΑ,αν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ενοχληθεί ο…Χριστοφοράκος(χώρισε,λένε,την Τουρκάλα συζυγό του) και ο Καραβέλας,αν σημαίνει ότι το συμφέρον του περνάει από το βαθύ γερμανικό κατεστημένο,ακόμα και κόντρα στην αδελφή του Ντόρα,για τον Κυριάκο είναι όλα καλά…
Γιατι αναφερόμαστε με τόσο έντονο τρόπο στο βαθύ γερμανικό κατεστημένο;
Μα γιατί το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας είναι το χρέος.
Χρωστάει,λένε,350 δις ευρώ.
Στην Ελλάδα η Γερμανία χρωστάει 570 δις ευρώ!!!
Αυτό είναι το χρέος όχι σύμφωνα με υπολογισμούς του Μανώλη Γλέζου ή του Στέφανου Ληναίου,αλλά σύμφωνα με την γαλλική κυβέρνηση,όπως το ανακοίνωσε το 2014,όταν μας έπνιγαν Σόϊμπλε και Μέρκελ…
Ως Αντιπολίτευση ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πλέξει στη Βουλή το εγκώμιο του Κώστα Τζαβάρα,πρώην υπουργού και προέδρου της Επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ως κυβέρνηση δεν άσκησε καμία πίεση στη Γερμανία για τις αποζημιώσεις αυτές.
Ως κυβέρνηση πως διεκδίκησε απο το βαθύ γερμανικό κατεστημένο ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις αποζημιώσεις που είχε δηλώσει ως αντιπολίτευση ότι πρέπει να διεκδικήσει η Ελλάδα,επαναλαμβάνοντας τις δηλώσεις του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου;
Με τρεις κινήσεις:
-έδιωξε απο το ανώατο αξίωμα τον Προκόπη Παυλόπουλο!!!
-εβαλε στο περιθώριο τον Κώστα Τζαβάρα μέχρι που τον ανάγκασε να μην είναι υποψήφιος στις εκλογές!!!
-έκανε στα 4 χρόνια πρωθυπουργίας του την εξής,αδιανόητα χλιαρή και ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ νομικά,δήλωση κατά την επίσκεψη του γερμανού καγκελάριου Σόλτς:
“Είναι ανοιχτό ζήτημα, ειδικά το κατοχικό δάνειο, προσβλέπουμε σε συζήτηση και επίλυση, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες και τις νομικές εκκρεμότητες. Το ότι δεν έχουμε βρει λύση δεν σκιάζει τις ελληνογερμανικές σχέσεις και προοπτικές”….
Δηλαδή περιορίζει τις αποζημιώσεις μόνο στο κατοχικό δάνειο,ομιλεί για συζήτηση εκ νέου ενός ξεκαθαρισμένου και νομικά και ποσοτικά θέματος και κλείνει το μάτι στο βαθύ γερμανικό κατεστημένο λέγοντας ότι “δεν σκιάζει τις σχέσεις μας το θέμα”.Με άλλα λόγια: εμείς να είμαστε καλά…
Είναι ξεκαθαρισμένο το θέμα αυτό;
Μόλις προχθές ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Χαρβαλιά αναφέρθηκε ξανά με ευθύτητα και καθαρότητα στο ξεκάθαρο θέμα,το οποίο τόσο ενοχλεί τη Γερμανίαλώστε να τρίβει τα χέρια της με την εκδίωξή του απο το προεδρικό Μέγαρο και την τοποθέτηση εκεί μιας κυρίας,καλής πελάτισας της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ.
O κ.Παυλόπουλος χαρακτηρισε αρνητική τη στάση της Γερμανίας αναφορικά με τις νόμιμες αξιώσεις της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο και για τα θύματα και τις υλικές
καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας,τόνισε ότι πλήττει ευθέως την Διεθνή και
την Ευρωπαϊκή Νομιμότητα.
Ιδού τι είπε συγκεκριμένα κατά την παρουσίαση του βιβλίου (Γιώργου Χαρβαλιά,
«Γιαβόλ! Αίμα, λήθη και υποτέλεια. Η άγνωστη Ελληνογερμανική ιστορία»
(εκδ. Πεδίο, 2023),
«Πριν αρχίσω την σύντομη ομιλία μου κατά την σημερινή εκδήλωση, θεωρώ
αυτονόητο χρέος μου να σας προτείνω ν’ αποτίσουμε, από κοινού, τον
οφειλόμενο φόρο τιμής στην Μνήμη των αθώων θυμάτων της ανείπωτης
σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών. Με την επισήμανση ότι αυτός ο
φόρος τιμής έχει ουσιαστικό νόημα, κυρίως για όσους συμμετέχουμε ή έχουμε
συμμετάσχει στον δημόσιο βίο του Τόπου μας, όταν σηματοδοτεί και την
ειλικρινή ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν ιδίως για τέτοιες
τραγωδίες. «Συμπυκνώνω» αυτό το χρέος ευθύνης προσφεύγοντας στην
ρήση του Ασημάκη Πανσέληνου, από το δοκίμιό του «Συνέντευξη με τον εαυτό
μου» (1984): «Σ’ ένα αληθινά δημοκρατικό κράτος, το κράτος με τους πολίτες
πρέπει να έχουν αμοιβαίο αίσθημα ενοχής. Αλλά το πρώτο αίσθημα ενοχής το
οφείλει το κράτος απέναντι στους πολίτες».
Α. Το βιβλίο του κ. Γιώργου Χαρβαλιά συνθέτει μια ολοκληρωμένη και άκρως
τεκμηριωμένη «κατάθεση» του συγγραφέα για τις προφανέστατες και
βαρύτατες διαχρονικές ευθύνες της Γερμανίας στο πλαίσιο του Πρώτου και
Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, τις οποίες όμως η Χώρα αυτή ουδέποτε
ανέλαβε ειλικρινώς και επαρκώς, ιδίως έναντι της Ελλάδας. Αυτό δε
οφείλεται στο ότι και όπου εμφανίζεται, κατά την ιστορική και όχι μόνο ανάλυση, το υποκειμενικό στοιχείο –κάτι αναπόφευκτο για έργο αυτής της
μορφής- ο κ. Γιώργος Χαρβαλιάς στηρίζει τις θέσεις του σε αδιάσειστα
στοιχεία και έτσι δεν απομακρύνεται από την αλήθεια. Εκεί όμως όπου η
έρευνα του κ. Γιώργου Χαρβαλιά συνιστά υποδειγματική και
πολυπρισματική ιστορική, οικονομική και νομική συμβολή για τις Εθνικές
μας Θέσεις είναι το μέρος, το οποίο εμβαθύνει στο ζήτημα των νόμιμων
αξιώσεων της Ελλάδας για το κατοχικό δάνειο και για τα θύματα και τις
υλικές καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας (σελ. 198 επ.) Αυτό το τμήμα
του βιβλίου του κ. Γιώργου Χαρβαλιά αφορά η δική μου παρέμβαση.
Β. Ξεκινώ τονίζοντας, για πολλοστή φορά, ότι είναι η ίδια η έννοια της
Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας –μακριά από κάθε λογική
αντεκδίκησης, που είναι παντελώς ξένη σ’ εμάς, τους Έλληνες– η οποία
θεμελιώνει, στο ακέραιο, τις αξιώσεις της Ελλάδας ως προς το κατοχικό
δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις για τα θύματα και τις υλικές
καταστροφές της ναζιστικής θηριωδίας. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη της
Ιστορίας, προκειμένου το μήνυμα «Δεν ξεχνάμε, Ποτέ ξανά» να καταστεί
πράξη, απαιτεί από τους θύτες να ολοκληρώσουν την «συγγνώμη» τους
αποδίδοντας και στην Ελλάδα αυτό που δικαιωματικώς της ανήκει.
Πράγμα που σημαίνει πως αν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας
εννοεί και αναγνωρίζει, στο ακέραιο, τις ευθύνες της για το ναζιστικό
παρελθόν της οφείλει, αμέσως, να πράξει έναντι της Ελλάδας εκείνο, το
οποίο επιβάλλει τόσον η Ιστορική διαδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο
κοινός μας Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, ιδίως δε ο κοινός μας Ευρωπαϊκός
Νομικός Πολιτισμός. Και επ’ αυτού υπενθυμίζω τις βασικές μας θέσεις –
που είναι και Εθνικές μας Θέσεις, αφότου συντελέσθηκαν τα εγκλήματα της
ναζιστικής θηριωδίας κατά της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού- ως προς
τις ως άνω αξιώσεις μας. Διευκρινίζεται, ευθύς εξ αρχής, ότι έχουμε να
κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικά, από νομική άποψη, θέματα. Ήτοι:
Ι. Πρώτον, με το κατοχικό δάνειο προς την Γερμανία, το οποίο συνήφθη
υποχρεωτικώς –ορθότερα με καταναγκαστικό και εκβιαστικό τρόπο- μεταξύ
της κατοχικής Ελληνικής κυβέρνησης και της Γερμανίας, προς συντήρηση
των στρατευμάτων κατοχής. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, από νομική σκοπιά
για ενοχή εκ συμβάσεως. Άρα, η αντίστοιχη εκ της συμβάσεως απαίτηση
της Ελλάδας είναι ενδοσυμβατικής -και όχι αδικοπρακτικής- προέλευσης.
Α. Σε αυτήν την απαίτηση προστίθενται ποσά, τα οποία προκύπτουν από
συναφείς προς την δανειακή σύμβαση αιτίες, όπως είναι ιδίως οι τόκοι
υπερημερίας λόγω μη έγκαιρης εξόφλησης.
Β. Για την απαίτηση αυτή δεν τίθεται ούτε θέμα παραγραφής ούτε θέμα
παραίτησης. Τίθεται μόνο ζήτημα συνολικού υπολογισμού της ως
σήμερα. Ας σημειωθεί, ότι η Ελληνική θέση γίνεται νομικώς τόσο
περισσότερο ισχυρή, όσον η αποπληρωμή του δανείου είχε αρχίσει ήδη
από την κατοχική περίοδο.
ΙΙ. Και, δεύτερον, με τις αποζημιώσεις λόγω ανθρώπινων θυμάτων και
υλικών καταστροφών στην Ελλάδα από τα στρατεύματα κατοχής.
Α. Επισημαίνεται, πριν απ’ όλα, ότι το 1946, στην Διάσκεψη των
Παρισίων, είχε προσδιορισθεί ένα –κατά προσέγγιση- ποσό τέτοιων
αποζημιώσεων προς την Ελλάδα ύψους 7,5 δισ. δολαρίων. Κυρίως δε
επισημαίνεται μ’ έμφαση ότι το 1953, με την Συμφωνία του Λονδίνου,
δεν «χαρίσθηκαν» στην Γερμανία οι οφειλές της λόγω πολεμικών
αποζημιώσεων, όπως η γερμανική πλευρά «τεχνηέντως» φαίνεται να
διατείνεται.
Φωτογραφίες απο το ολοκαύτωμα των Θεσσαλονικέων…
1. Η Συμφωνία αυτή απλώς έθεσε «σε αδράνεια» τις οφειλές της
Γερμανίας ως την υπογραφή, κατά το Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο του
Πολέμου), «Συμφώνου Ειρήνης» μεταξύ της τελευταίας και των
Δυνάμεων που νίκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται
νομικώς για ένα είδος «αναβλητικής αίρεσης» (lato sensu), σχετικά με
την εξόφληση των υποχρεώσεων της Γερμανίας, επειδή τότε
θεωρήθηκε ότι αυτή δεν διέθετε –πρωτίστως λόγω της διαίρεσής της
σε Δυτική και Ανατολική- την κατά το Διεθνές Δίκαιο απαιτούμενη
πολιτειακή υπόσταση για ανάληψη και εκπλήρωση συναφών
υποχρεώσεων.
2. Τούτο –ήτοι η ικανότητα σύναψης «Συμφώνου Ειρήνης»- επήλθε το
1990. Όταν, μετά την επανένωση της Γερμανίας, η τελευταία
απέκτησε ενιαία, νομικώς, πολιτειακή υπόσταση και κυριαρχία.
Ειδικότερα, το 1990 υπογράφηκε το λεγόμενο «Σύμφωνο 2 + 4»
μεταξύ της ενωμένης πλέον Γερμανίας και ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Γαλλίας και
Αγγλίας.
3. Γίνεται δε σήμερα, γενικώς και επισήμως, δεκτό –de facto δε το έχει
αποδεχθεί και η Γερμανία, αφού στην βάση αυτή στηρίζει την εν γένει
κυριαρχία της- ότι το ως άνω Σύμφωνο επέχει την θέση του
«Συμφώνου Ειρήνης» που προβλέπει, κατά το Διεθνές Δίκαιο, η
προαναφερόμενη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953. Και τούτο διότι
μόνον έκτοτε η Γερμανία μπορούσε να υπογράψει ένα τέτοιο
«Σύμφωνο», δεδομένου ότι μόνο τότε, κατά τα προλεχθέντα,
απέκτησε την ενότητά της και την ενιαία κυριαρχία της μετά το
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
4. Το «Σύμφωνο 2 + 4» καλύπτει, λόγω της νομικής φύσης του αλλά και
γενικότητάς του, και τα μη συμβαλλόμενα πλην όμως «παθόντα» από
την γερμανική κατοχή Κράτη, όπως η Ελλάδα. Είναι δηλαδή νομικό
κείμενο γενικής εφαρμογής.
Β. Η από Ελληνικής πλευράς νομική βάση των αποζημιωτικών απαιτήσεων
κατά της Γερμανίας βρίσκει σταθερό έρεισμα κυρίως στις διατάξεις του
άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907, οι οποίες
κωδικοποίησαν και τις ως τότε διατάξεις του Δικαίου του Πολέμου.
1. Κατά τις διατάξεις αυτές: «Ο εμπόλεμος όστις ήθελε παραβιάσει τας
διατάξεις του Κανονισμού θα υποχρεούται, αν συντρέχει λόγος, εις
αποζημίωσιν, θα είναι δε υπεύθυνος δια πάσας τας πράξεις τας
διαπραχθείσας υπό των προσώπων των μετεχόντων της στρατιωτικής
του δυνάμεως». Επέκεινα, οι διατάξεις των άρθρων 46 και 47 του
«Κανονισμού Νόμων και Εθίμων του Πολέμου στην ξηρά», ο οποίος
είναι προσαρτημένος στην Δ΄ Σύμβαση της Χάγης του 1907,
καθιερώνουν και τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Δικαίου του Πολέμου,
ήτοι τις αρχές της προστασίας του σεβασμού του Ανθρώπου και της
ατομικής ιδιοκτησίας.
2. Όλες αυτές τις αρχές επικαιροποίησε η απόφαση του Διεθνούς
Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το 1946. Αυτό είχε
αποδεχθεί, έναντι της Ελληνικής Κυβέρνησης, επισήμως, το 1965, ο
τότε Καγκελάριος Λούντβιχ Έρχαρτ. Ο ίδιος δε είχε μιλήσει για
επανορθώσεις ύψους 500 εκ. γερμανικών μάρκων.
Από τα όσα εκτέθηκαν προκύπτει ότι οι ως άνω αξιώσεις μας, από τις
οποίες ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουμε παραιτηθεί, είναι
πάντα νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται κανένα θέμα
παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες.
Α. Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν γένει
κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού που συντίθεται από τις διατάξεις αλλά
και από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής και της
Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει την σχετική απόφαση να την λάβει
αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν
προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου. Η θέση αυτή είναι, κυριολεκτικώς, Εθνική
και, κατά συνέπεια, αδιαπραγμάτευτη. Πολλώ μάλλον όταν την θέση αυτή
ενισχύει, πλέον, καταλυτικώς η πρόσφατη γνωμοδότηση (2019) της
Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων του Γερμανικού
Κοινοβουλίου (Bundestag). Η οποία αφενός αναγνωρίζει ότι δεν τίθεται
ζήτημα παραίτησης ή παραγραφής των αξιώσεων στην Ελλάδα. Και,
αφετέρου, προτρέπει, «expressis verbis», την γερμανική πλευρά ν’
αποδεχθεί την προσφυγή Ελλάδας και Γερμανίας στο αρμόδιο Διεθνές
Δικαστήριο της Χάγης. Και κατά τούτο, μόνο προβληματισμό προκαλεί η
από 18.10.2019 απόρριψη της, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, πλήρως
τεκμηριωμένης ρηματικής διακοίνωσης της Ελλάδας -αλλά και
μεταγενέστερες, άμεσες ή έμμεσες, απορρίψεις-αναφορικά με την
προοπτική προσφυγής σε αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, για την οριστική
επίλυση της σχετικής διαφοράς ως προς τις αξιώσεις της Ελλάδας
αναφορικά με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Β. Η προαναφερόμενη άρνηση της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής
Δημοκρατίας της Γερμανίας με το ν’ αγνοεί όλα τα κατά τ’ ανωτέρω,
πλήρως τεκμηριωμένα, νομικά επιχειρήματα, εμφανίζεται παντελώς αναιτιολόγητη, δοθέντος ότι έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση και προς την
Ευρωπαϊκή και την Διεθνή Νομιμότητα. Επιπλέον, η άρνηση αυτή είναι
άκρως αντιφατική και υποκριτική, αφού δεν είναι νοητό και αποδεκτό, από
πλευράς συνεπούς διεθνούς συμπεριφοράς, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία
της Γερμανίας από την μια πλευρά να επιχειρεί, σε πολλές περιπτώσεις, να
«παραδώσει μαθήματα» σεβασμού, εκ μέρους άλλων Κρατών, της
Διεθνούς και της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας. Και, από την άλλη, ν’ αρνείται
την συμμόρφωσή της προς αυτές, όταν μάλιστα πρόκειται για θύματα και
ζημίες προερχόμενες από το εφιαλτικό ναζιστικό της παρελθόν, το οποίο
έχει, δημοσίως και διεθνώς, καταδικάσει και αποκηρύξει με κάθε μέσο και
με κάθε τρόπο. Υπό τις συνθήκες αυτές είναι βέβαιο ότι με την
προαναφερόμενη συμπεριφορά της η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της
Γερμανίας υποσκάπτει, «εκ των έσω», την αξιοπιστία της και το κύρος της,
σ’ Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο. Όπως είναι λοιπόν αυτονόητο, η
Ελλάδα δεν αποδέχεται, ούτε πρόκειται ν’ αποδεχθεί, καθ’ οιονδήποτε
τρόπο, την άρνηση αυτή. Πράγμα που σημαίνει ότι θα επανέλθει εν
προκειμένω, δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη έκταση και έμφαση στα νομικά –
και όχι μόνο- επιχειρήματά της.»
