ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Ο πλανήτης κρατάει την ανάσα του για την απειλή και τρίτου παγκοσμίου πολέμου από την αιματοχυσία και τα φρικτά εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην Ουκρανία.
ΟΙ Ελληνες ζουν με την καθημερινή προκλητική πολεμική της Τουρκίας και την εξ απαλών ονύχων αντιμετώπισή της από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ για να μην ταχθεί στο πλευρό της Ρωσίας από όλες και όχι απο τις πολλές πλευρές με τις οποίες έχει ταχθεί ως σήμερα
Στο 7ο συνέδριο των Δελφών μίλησαν διάφοροι για διάφορα.Σωστά,σοβαρά,ασόβαρα και φούμαρα για τις φωτογραφίες καιτη “λεζάντα” στους φίλους.
Μίλησε ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και η σημερινή προεδρίνα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου.
Ο κ.Παυλόπουλος μίλησε την γλώσσα των καιρών αναφερόμενος στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κύπρος,Ελλάδα,η Ευρώπη στην εξαιρετικά ταραγμένη αυτή περίοδο.
Αναφέρθηκε στην συμπεριφορά της Τουρκίας,συμπεριφορά ,η οποία βρίσκεται στις καθημερινές ειδήσεις και των κρατικών ΜΜΕ ως προκλητική και σχεδόν πολεμική έναντι της Ελλάδας και του Διεθνούς δικαίου.Εννοούμε ότι δεν ανακάλυψε προβλήματα με την Τουρκία ο κ.Παυλόπουλος.Αντίθετα και ο Υπουργός Εξωτερικών κ.Δένδιας σχεδόν μέρα παρά ημέρα αναφέρεται στην επικίνδυνη συμπεριφορά της Τουρκίας και στις επίσημες συναντήσεις του.Ο ελληνικός λαός ζει σε αυτούς τους πολεμικούς ρυθμούς της Τουρκίας και των καθημερινών απειλών για κίνδυνο 3ου παγκοσμίου πολέμου.
Σήμερα ο διάσημος Νόαμ Τσόμσκι μίλησε σχεδόν την ίδια γλώσσα εκφράζοντας φόβους γενίκευσης της κρίσης σε όλα τα επίπεδα και για πιθανότητα 3ου παγκοσμίου πολέμου.Είπε:
«Πλησιάζουμε στο πιο επικίνδυνο σημείο της ανθρώπινης Ιστορίας… Τώρα αντιμετωπίζουμε την προοπτική της καταστροφής της οργανωμένης ανθρώπινης ζωής στη Γη»
Στους Δελφούς βρέθηκε και η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου,η οποία σήμερα βρίσκεται στην κρίσιμη θέση της προεδρίας της Δημοκρατίας.Ο λόγος της ρηχός,θύμιζε εποχή Σημίτη και μια συζήτηση δυο κυριών που πήγαν τα κορίτσια τους στην…παιδική χαρά και κάνουν μια συζήτηση για να περάσει η ώρα τους λέγοντας ό,τι συγκράτησαν κάπου στο σπίτι τους η στις τηλεοράσεις και δεν έτυχε να ακούσουν τίποτα για Τουρκία και προκλήσεις και συμμαχίες και εχθρικές ενέργειες κλπ
Επειδή τα πράγματα είναι σοβαρά και εκτός Ελλάδας,η Ελλάδα εσωτερικά πρέπει να έχει τους κατάλληλους στις κατάλληλες θέσεις
Ακριβώς επειδή είναι σοβαρά διαβάστε και συγκρίνετε τις ομιλίες Παυλόπουλου και Σακελλαροπούλου.Και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα:
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στην ομιλία του, στο 7 ο «Οικονομικό Forum των Δελφών» 2022, με τίτλο
«Επισημάνσεις ως προς τα αδιαπραγμάτευτα Δικαιώματα της Ελλάδας επί των
Θαλάσσιων Ζωνών της: Κυριαρχία και Κυριαρχικά Δικαιώματα», ο τέως
Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Επίτιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του
Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκόπιος
Παυλόπουλος επισήμανε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Οιαδήποτε συζήτηση γύρω από τα Δικαιώματα της Ελλάδας επί των
Θαλάσσιων Ζωνών που της ανήκουν, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας
(Σύμβαση Montego Bay του 1982) -άρα και οιαδήποτε σχετική συζήτηση,
αντιστοίχως, ως προς την Κυριαρχία της και τα Κυριαρχικά της Δικαιώματα εν
προκειμένω- έχει ως αφετηρία την εξής θεμελιώδη θέση, η οποία αποτελεί
πάγιο και αδιαπραγμάτευτο «πυλώνα» της Εξωτερικής μας Πολιτικής: Μια και
μόνη διαφορά υφίσταται προς επίλυση, μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της
Χάγης, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πρόκειται για την οριοθέτηση της
Νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας και της επέκεινα Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, κατά πλήρη εφαρμογή του
Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ήτοι κατά πλήρη εφαρμογή, «υπό το φως»
και της διεθνούς νομολογίας, κατ’ εξοχήν των διατάξεων της κατά τ’ ανωτέρω
Σύμβασης του Montego Bay του 1982.
Α. Ακόμη και όταν, οπωσδήποτε αδοκίμως, χρησιμοποιείται -πάντως όχι από
το Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο πάντοτε υιοθετεί για το συγκεκριμένο
ζήτημα την προαναφερόμενη Εθνική Γραμμή- ο όρος «Θαλάσσιες Ζώνες»,
ο πληθυντικός αυτός ουδόλως και καθ’ οιονδήποτε τρόπο σημαίνει ότι η
Ελλάδα επανέρχεται στην νομικώς εσφαλμένη και πολιτικώς επικίνδυνη
ορολογία περί «διαφορών», η οποία ατυχώς υιοθετήθηκε στο «Κοινό
Ανακοινωθέν» Ελλάδας-Τουρκίας της 8 ης Ιουλίου 1997, κατά την τότε
Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και μετέπειτα στα συμπεράσματα της Συνόδου
του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ελσίνκι, μεταξύ 10 ης και 11 ης Δεκεμβρίου
1999. Αυτός ο «πληθυντικός», ο οποίος επέτρεψε για κάποιο διάστημα
στην Τουρκία να προβάλλει, σχεδόν ανενόχλητη, και τις «φαντασιώσεις»
της περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο έχει, από πλευράς Ελλάδας,
οριστικώς και αμετακλήτως καταδικασθεί μετά το 2004, ως εντελώς
αντίθετη προς κάθε έννοια του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Β. Τις προμνημονευόμενες παρατηρήσεις συμπληρώνουν και οι εξής δύο,
επίσης πάγιες και αδιαπραγμάτευτες, θέσεις της Εξωτερικής μας Πολιτικής
αναφορικά με τα Εθνικά μας Θέματα και τα Εθνικά μας Δίκαια εν γένει
έναντι της Τουρκίας: Πρώτον, ούτε τέθηκε, ούτε τίθεται ούτε πρόκειται να
τεθεί -και, a fortiori, να γίνει δεκτό- θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της
Λωζάνης του 1923, πολλώ μάλλον όταν η Συνθήκη αυτή είναι, κατά την ίδια
την φύση της, μη επιδεκτική αναθεώρησης κατά τους ειδικούς περί τούτου
κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Δεύτερον, ουδεμία επιρροή μπορεί ν’
ασκήσει, σε ό,τι αφορά την Κυριαρχία και τα Κυριαρχικά Δικαιώματα της
Ελλάδας, ο ισχυρισμός της Τουρκίας ότι δεν έχει προσχωρήσει στο
Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, κατά την Σύμβαση του Montego Bay του
1982. Και τούτο διότι, όπως θα τονισθεί και στην συνέχεια, κατά την πάγια
νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η ως άνω Σύμβαση έχει
επικυρωθεί από τον απαιτούμενο αριθμό Κρατών-Μελών της Διεθνούς
Κοινότητας, ώστε να παράγει εθιμικούς -ορθότερα δε γενικώς
παραδεδεγμένους- κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν erga
omnes, συνακόλουθα δε και έναντι της Τουρκίας. Με δεδομένη την
διαχρονική κακοπιστία της Τουρκίας και την συνακόλουθη ασύστολη
παραβατικότητά της εις βάρος του Διεθνούς Δικαίου ως προς τις σχέσεις
της με την Ελλάδα, η Ελληνική πλευρά οφείλει να καθιστά, με κάθε τρόπο
και με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια, ευκρινή και τα εξής:
Γ. Ο όρος «Θαλάσσιες Ζώνες» ουδόλως διαφοροποιεί την σταθερή, μετά το
2004, στάση της Ελλάδας ότι μία, και μόνη, διαφορά υφίσταται προς
επίλυση με την Τουρκία: Η οριοθέτηση της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και
της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική
Μεσόγειο. Ενόψει των Δηλώσεων του 1994 και του 2015, με βάση τις
οποίες η Ελλάδα έχει οριοθετήσει σαφώς και επακριβώς την υποχρεωτική
δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ενδεχόμενη ενώπιον
αυτού κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας, ύστερα από το αναγκαίο
κατά το Διεθνές Δίκαιο συνυποσχετικό, μπορεί να νοηθεί μόνον εφόσον
τηρηθούν και οι ακόλουθες, μεταξύ άλλων, προϋποθέσεις: Δεν είναι
νομικώς δυνατό -αφού αποτελούν μέρος του «σκληρού πυρήνα» της
Εθνικής μας Κυριαρχίας -ν’ αχθούν προς επίλυση π.χ. ζητήματα σχετικά με
το Έδαφος, τον Εναέριο Χώρο και την Αιγιαλίτιδα Ζώνη. Η Ελλάδα
διατηρεί, στο ακέραιο, το δικαίωμά της να επεκτείνει, μονομερώς και όποτε
το κρίνει σκόπιμο, την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της από τα 6 ν.μ. στα 12 ν.μ. Και
με βάση την τακτική της Τουρκίας είναι σκόπιμο η Ελλάδα να
προσανατολίζεται περισσότερο προς την προοπτική πλήρους άσκησης του
ως άνω δικαιώματός της για την ολοκληρωμένη επέκταση της Αιγιαλίτιδας
Ζώνης στα 12 ν.μ., παρά ν’ αγωνίζεται μόνο για την άρση του παντελώς
αυθαίρετου «casus belli» της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης της 8 ης Ιουνίου
1995, αμέσως μετά την έναρξη ισχύος του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας
κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982.
Δ. Επομένως, κοινή προσφυγή Ελλάδας και Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο
της Χάγης είναι νοητή και θεσμικώς επιτρεπτή μόνον ως προς τα
Κυριαρχικά Δικαιώματα -άρα όχι προς την Εθνική Κυριαρχία κατά τ’
ανωτέρω- επί της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης, με πλήρη επήρεια των Νησιών μας. Στο δε απαιτούμενο σε αυτή
την περίπτωση συνυποσχετικό, η Τουρκία οφείλει ν’ αναγνωρίσει την ισχύ
του συνόλου της προαναφερόμενης Σύμβασης του Montego Bay του 1982.
Πολλώ μάλλον όταν και σήμερα δεσμεύεται από την Σύμβαση αυτή,
μολονότι δεν την έχει επικυρώσει, αφού παράγει, κατά την πάγια νομολογία
του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, γενικώς παραδεδεγμένους κανόνες
του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν έναντι πάντων. Και στο σημείο
αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι επειδή η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας
και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης συνδέονται ευθέως με τα όρια
της Αιγιαλίτιδας Ζώνης -όχι ως προς την αρχή μέτρησής τους, δηλαδή ως
προς την ακτογραμμή, αλλά ως προς την αφετηρία του πεδίου τους, που
είναι το τέλος της Αιγιαλίτιδας Ζώνης- η Ελλάδα θα πρέπει να επιλέξει την
οδό της επέκτασης της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα 12 ν.μ. πριν από κάθε
προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ή, τουλάχιστον, να
διασφαλίσει στο σχετικό συνυποσχετικό, με πλήρη σαφήνεια, ότι το
οιοδήποτε δεδικασμένο που θα προκύψει από την μετά την προσφυγή
απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ουδόλως θίγει το δικαίωμά
της για επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης της στα 12 ν.μ. Κάτι το οποίο,
επιπροσθέτως, είναι οιονεί «φυσική συνέπεια» των προμνημονευόμενων
δηλώσεών της αναφορικά με την υποχρεωτική δικαιοδοσία του
Δικαστηρίου τούτου. Εν πάση δε περιπτώσει, και λόγω του κινδύνου από
το νομικώς ανυπόστατο «τουρκολιβυκό μνημόνιο», η Ελλάδα μπορεί και
οφείλει να επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της στα 12 ν.μ. σε όλο το πεδίο
της Ανατολικής Μεσογείου.
Ε. Είναι προφανής η σημασία της απόφασης της 12 ης Ιουλίου 2016 του
Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου μεταξύ Φιλιππίνων και Κίνας, ως προς το
νομολογιακό προηγούμενο, το οποίο δημιουργεί υπέρ της Ελλάδας για το
ότι αφενός Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Συνορεύουσα Ζώνη έχουν όλα,
ανεξαιρέτως, τα Ελληνικά Νησιά. Και, αφετέρου, Υφαλοκρηπίδα και
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη «παράγουν», κατά την Σύμβαση του
Montego Bay του 1982, όλα, ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως μεγέθους, τα
Ελληνικά Νησιά -άρα και στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο- τα οποία
μπορούν να συντηρήσουν αυτοδυνάμως είτε ανθρώπινη ζωή είτε και απλή
οικονομική δραστηριότητα. Επιπροσθέτως, και επειδή κατά το Ευρωπαϊκό
Δίκαιο η Υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας
είναι και Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, η τελευταία οφείλει να συμπράξει, ευθέως και
ενεργώς, υπέρ των Ελληνικών θέσεων στην διαδικασία οριοθέτησης των
ως άνω Θαλάσσιων Ζωνών.
ΣΤ. Με τα δεδομένα που δημιουργεί η κατά παράβαση κάθε έννοιας του
Διεθνούς Δικαίου και της Διεθνούς Νομιμότητας απαράδεκτη και απολύτως
καταδικαστέα εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ελλάδα και η Κύπρος
οφείλουν να καταστήσουν σαφές στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως στο
ΝΑΤΟ ότι δεν είναι διατεθειμένες, κατ’ ουδένα τρόπο και υφ’ οιανδήποτε
μορφή, να δεχθούν «εκπτώσεις» επί των κατά το Διεθνές Δίκαιο πάσης
φύσεως Δικαιωμάτων τους ως προς τις Θαλάσσιες Ζώνες τους. Η
επίκληση της, δήθεν, ιδιαίτερης γεωστρατηγικής θέσης της Τουρκίας, λόγω
των ως άνω πολεμικών γεγονότων και της πιθανής «μεσολαβητικής» της
παρέμβασης, κατ’ ουδένα τρόπο δικαιολογούν ανοχή της τουρκικής
προκλητικής παραβατικότητας. Και τούτο κυρίως διότι το Διεθνές και το
Ευρωπαϊκό Δίκαιο δεν είναι νοητό να εφαρμόζονται «επιλεκτικώς», a fortiori
δε η εφαρμογή τους δεν είναι επίσης νοητό να «κάμπτεται» για την επίτευξη
γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων, όποιες και αν είναι αυτές και όποιους και
αν εξυπηρετούν. Και δεν πρέπει να υποτιμάται το ότι, κατ’ αποτέλεσμα,
τέτοιες «γεωστρατηγικές» σκοπιμότητες επικαλέσθηκε και επικαλείται η
Ρωσία προκειμένου να δικαιολογήσει την βάρβαρη εισβολή της στην
Ουκρανία ενώ, επιπροσθέτως, η τουρκική εισβολή και κατοχή στην
Κυπριακή Δημοκρατία, από το 1974, και η έως σήμερα αδικαιολόγητη
ανοχή της από την Διεθνή Κοινότητα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση
σίγουρα «ώθησε» την Ρωσία να κάνει πράξη την εισβολή της. Εξ ου και η
«συμπάθειά» της προς την Τουρκία που, μαζί με την ιταμή «ουδετερότητα»
της τελευταίας, αφήνει ανοιχτό το πεδίο στην Ρωσία να της αναγνωρίζει ως
και «μεσολαβητικό» ρόλο ως προς το μέλλον της χειμαζόμενης Ουκρανίας.
Επομένως, Ελλάδα και Κύπρος όχι μόνο δικαιούνται αλλά και οφείλουν
να διευκρινίσουν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ότι, λόγω της
erga omnes ισχύος του Διεθνούς Δικαίου, από πλευράς κυρώσεων Ρωσία και
Τουρκία πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν αναλόγως και αντιστοίχως. Επέκεινα,
Ελλάδα και Κύπρος δικαιούνται και οφείλουν να διευκρινίσουν, προς τις ίδιες
κατευθύνσεις, ότι θα υπερασπισθούν τα Εθνικά τους Θέματα και τα Εθνικά
τους Δίκαια ακόμη και αν πρέπει να προσφύγουν, εν τέλει και εν ανάγκη, στην
αξιοποίηση της χρησιμοποίησης της διαδικασίας του veto.»
Η …Παιδική χαρά του κοριτσιού που ο Κυριάκος έστειλε στο Μέγαρο…
Τώρα διαβάστε την ομιλία στο ίδιο συνέδριο της προέδρου που -ελέω Κυριάκου- βρίσκεται στο προεδρικό Μέγαρο .Της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου.Και κρίνετε αν είναι ομιλία παιδικής κατηγο΄ριας,ομιλία για σαλονάκι φίλων με τα προβλήματα όλα λυμένα και λένε και καμιά κουβέντα να περνάει η ώρα:
«Με ιδιαίτερη χαρά ανοίγω σήμερα τις εργασίες του 7ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών. Ενός θεσμού που έχει γίνει σημείο αναφοράς για την Ελλάδα και συγκεντρώνει κάθε χρόνο διακεκριμένες συμμετοχές.
Είμαι επίσης ευτυχής που μετέχω, όπως και οι περισσότεροι ομιλητές, με φυσική παρουσία. Το Φόρουμ επέστρεψε στην κοιτίδα του, στους Δελφούς, και η χώρα μας, μαζί με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, επιστρέφει με προσοχή στην κανονικότητα των μετακινήσεων, των ταξιδιών, της ανθρώπινης παρουσίας και επαφής. Δεν θα είχε καταστεί αυτό εφικτό χωρίς τις εντυπωσιακές προόδους της επιστήμης, την ταχεία παρασκευή και διάθεση των εμβολίων, αλλά και την υπεύθυνη τήρηση των περιορισμών ενάντια στη διασπορά του κορωνοϊού. Όποτε λειτουργούμε συγκροτημένα ως κοινωνία, θα έλεγα όποτε λειτουργούμε συγκροτημένα ως Ευρώπη και ως διεθνής κοινότητα, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και τις πιο σοβαρές κρίσεις.
Είναι βέβαιο ότι το Φόρουμ πριν από ενάμιση μήνα θα είχε σχεδιαστεί διαφορετικά. Όμως από την 24η Φεβρουαρίου, ο κόσμος μας ζει σε μια νέα συνθήκη. Η απρόκλητη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ένωσε την Ευρώπη και τους συμμάχους της σε μια έμπρακτη και απερίφραστη καταδίκη της εισβολής και στην υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και του διεθνούς δικαίου. Η ηρωική αντίσταση των Ουκρανών συγκινεί βαθύτατα τους Έλληνες και συσπειρώνει την ανθρωπότητα απέναντι στη βίαιη προσβολή της κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους, καθώς και των οικουμενικών αξιών που συνέχουν τον πολιτισμό μας. Η Ελλάδα, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αλληλέγγυα στον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό, ζητώντας να τερματιστούν οι εχθροπραξίες. Η χώρα μας τάσσεται για μια ακόμη φορά με τη σωστή πλευρά του δικαίου και της ειρήνης.
Η ανθρωπότητα βιώνει ξανά τη βαρβαρότητα ενός πολέμου, που δεν είναι «χειρουργικός» ή αναίμακτος, αλλά συνεπάγεται πόνο, αίμα, δάκρυα, ξεριζωμό. Η Ελλάδα, όπως πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανοίγει και αυτή την αγκαλιά της στους πρόσφυγες της Ουκρανίας. Οι κοινές δοκιμασίες και η θέα της οδύνης ενώνουν τους λαούς με ένα λεπτό νήμα αλληλεγγύης. Οι μεγάλες κρίσεις κινητοποιούν τα κράτη και τις ηγεσίες, επιταχύνοντας τις εξελίξεις. Τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου στην Ουκρανία πύκνωσε ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος. Η ανθρωπότητα θυμήθηκε το φάσμα της πυρηνικής απειλής και ξαναβρέθηκε σε κλίμα ψυχρού πολέμου, μέσα από μια θερμή, πραγματική και θανατηφόρα σύγκρουση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εστιάζει στην άμυνα και ασφάλειά της, την προστασία όλων των μελών της απέναντι σε αυταρχικούς, αναθεωρητικούς γείτονες. Δείχνει αντανακλαστικά ενότητας, ετοιμότητας και αποφασιστικότητας, ενώ χτίζεται και δυναμώνει μέσα από τις κρίσεις. Η Δύση ανασυγκροτείται ως γεωπολιτικό υποκείμενο, σε έναν κόσμο στον οποίο οι φιλελεύθερες δημοκρατίες βάλλονται από τους όλο και περισσότερους θιασώτες του αυταρχικού εθνικισμού.
Στις επτά δεκαετίες της ύπαρξής της, η Ενωμένη Ευρώπη είναι αρκετά ώριμη για να μπορεί να εκτιμά την αξία της ειρήνης και αρκετά νέα, για να εξακολουθεί να επιδιώκει τα αγαθά της διεθνούς πολυμερούς συνεργασίας. Δεν είναι προς όφελός της η ανάδυση ενός νέου ψυχρού πολέμου, εάν αυτός μπορεί να αποτραπεί. Η Ευρώπη οικοδόμησε τη μεταπολεμική σταθερότητα και δημοκρατική ευημερία της χτίζοντας γέφυρες παρά υψώνοντας τείχη. Πρέπει να συνεχίσει, με πείσμα, να λειτουργεί ως δύναμη διαλόγου, συνεννόησης, συνεργασίας, προβάλλοντας την ήπια ισχύ των αξιών της και την ανθρωποκεντρική ελκυστικότητα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.
Η βαρβαρότητα του πολέμου στη γειτονιά μας, η βία και ανελευθερία που τόσα μέρη του πλανήτη μας βιώνουν, μας υπενθυμίζουν το προφανές: ότι η Ευρώπη στον κόσμο, κι η Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή της, παραμένει μια ειρηνική όαση δημοκρατίας, δικαιωμάτων και κράτους δικαίου, μια δυναμική ανοιχτή κοινωνία που συνδυάζει την έλλογα ρυθμιζόμενη οικονομία της αγοράς με ένα ενεργό κοινωνικό κράτος και τη βαριά ιστορική ευθύνη της προστασίας του πλανήτη μας από την κλιματική αλλαγή. Αυτή είναι η σύγχρονη ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, και εμπεριέχει τους αιώνες του κοινού μας πολιτισμού, τον Αισχύλο, τον Γκαίτε, τον Ουγκώ και τον Μπαλζάκ. Αυτή είναι η Ευρώπη που υπερασπιζόμαστε.
Κυρίες και κύριοι,
Εδώ στο σημείο αυτό, στους Δελφούς, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου. Σε αυτόν τον «ομφαλό της γης» συναντιόμαστε και φέτος, στο Φόρουμ των Δελφών, χωρίς την ψευδαίσθηση ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά με την διάθεση του υπεύθυνου αναστοχασμού για την πορεία της ανθρωπότητας, της Ευρώπης, της Ελλάδας. Σε αυτό το τοπίο της δελφικής διαύγειας μπορούμε να διακρίνουμε τα σύννεφα όταν πυκνώνουν, αλλά και τον ανοιχτό ορίζοντα πέρα από αυτά.
Πέρασε πολλά η Ελλάδα στους δύο αιώνες του ανεξάρτητου βίου της. Βίωσε δεινές κρίσεις αλλά βγήκε δυνατότερη μέσα από αυτές. Προσηλώθηκε στη διεθνή νομιμότητα και στα έργα της ειρήνης, διέπραξε και λάθη και πλήρωσε τις συνέπειές τους. Όμως στις μεγάλες επιλογές, στα κομβικά διλήμματα, η Ελλάδα βρέθηκε με συνέπεια στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Από το 1974 και μετά οικοδόμησε μια ρωμαλέα φιλελεύθερη δημοκρατία, που, αντιμέτωπη με τη δεινή οικονομική δοκιμασία της περασμένης δεκαετίας, απέδειξε την ανθεκτικότητά της. Σε μια γειτονιά ταραγμένη και απρόβλεπτη, η Ελλάδα παραμένει άγκυρα ευρωπαϊκής σταθερότητας, παράγοντας ειρήνης και περιφερειακής συνεργασίας.
Θα διαπιστώσετε στο Συνέδριο αυτό τον δυναμισμό και την ακτινοβολία της σύγχρονης και εξωστρεφούς Ελλάδας. Μια οικονομία που πραγματοποιεί άλματα ψηφιακής και πράσινης μετάβασης, προσελκύοντας διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον. Μια χώρα που μεταβάλλεται ταχύτατα σε διεθνή προορισμό, αξιοποιώντας τα ταλέντα του λαού της, τη ζωντάνια του πολιτισμού της και τη μοναδική φυσική ομορφιά του τοπίου της. Μια Ελλάδα που συνομιλεί δημιουργικά με το παρελθόν της, διακρίνεται με τα έργα της και ανανεώνει το διαρκές οικουμενικό της αποτύπωμα. Ένα ιστορικό έθνος που μεταβόλισε σε δύναμη και αισιοδοξία τις αντιξοότητες και περιπέτειες της μακράς του διαδρομής.
Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας»
